Είναι στιγμές στην ζωή που ζεις πράγματα, τα οποία πιθανότατα εκτιμάς αρκετά μετά αφότου τα ζήσεις. Μου το έχουν περιγράψει παίκτες που έπαιζαν στην «χρυσή» ομάδα του 2004, αθλητές που έζησαν δόξες ή ακόμη και απλός κόσμος που όπως συχνά συνηθίζουμε να λέμε «χάνεις κάτι και μετά το εκτιμάς». Προσωπικά νιώθω ευλογημένος που στα χρόνια που ζω, είχα την τύχη να δω τον Μάικλ Τζόρνταν να παίζει μπάσκετ, τον Ζιντάν, τον Μπάτζιο, τις μεγάλες μπασκετικές μάχες του ΠΑΟΚ με τον Άρη, την εθνική να σηκώνει Πανευρωπαϊκό και άλλα τέτοια. Θα έχω να τα διηγούμαι. Πως τους έζησα, πως τα έζησα.
Κάπως έτσι είναι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Όπως και ο Μέσι. Ας επικεντρωθούμε όμως στον Κριστιάνο. Είναι δύσκολες οι εποχές, όμως αξίζουν τα χρήματα που θα δώσω για να πάρω μία φανέλα του. Όχι μόνο γιατί είμαι συλλέκτης ή γιατί συμπαθώ την Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά για να την δείχνω στον γιο μου όταν μεγαλώσει. Να την έχει σαν κειμήλιο και αν ποτέ βρει τον Κριστιάνο, να του την υπογράψει και να έχει να την θυμάται.
Διότι πρόκειται για έναν «μύθο». Αυτός είναι πια ο Ρονάλντο. Ποδοσφαιρικά. Και δεν χρειαζόταν να πάρει μόνος του την Βόλφσμπουργκ για να το καταλάβουμε. Είναι μεγάλη η συζήτηση με όσους δεν τον συμπαθούν. Τα επιχειρήματα τους, συνήθως δεν είναι ποδοσφαιρικά. Όταν μπαίνει τέτοια κουβέντα, μάλλον αντιλαμβάνονται πως δεν λένε σοβαρά πράγματα. Άκουγα ότι ο CR7 δεν είναι για μεγάλα ματς και χάνεται σε μεγάλους αγώνες. Αυτός που έχει βάλει τα περισσότερα γκολ στο «Νόου Καμπ» στην Μπαρτσελόνα. Αυτός που σήκωσε και χθες στις πλάτες του την Ρεάλ, αυτός που την έχει οδηγήσει σε τρόπαια, αυτός που σκοράρει ανάθεμα 30 γκολ και βάλει τα τελευταία έξι χρόνια. Δεν γίνεται να… χάνεται στα μεγάλα ματς. Εκτός αν πρέπει πάντα να είναι εκεί για να παίρνει τα πάντα. Κι αν το κάνει, θα βρούνε άλλα. Με την εμπάθεια δεν μπορείς να τα βάλεις.
Αδιαφορώ ειλικρινά αν ο Κριστιάνο βάζει πολύ ζελέ στο μαλλί. Αν είναι είρωνας, αν είναι ωραιοπαθής, αν είναι ατομιστής (που δεν είναι), αν είναι άντρας που αλλάζει δέκα γκόμενες τον χρόνο (που ποιος δεν θα το έκανε στην θέση του), αν είναι λίγο… gay επειδή βγήκε μία φωτογραφία αγκαλιά με έναν φίλο του (!!!), αν τον δίνει, αν τον παίρνει, αν…αν…αν. Δεν με ενδιαφέρουν. Με ενδιαφέρει ότι βλέπω ένα παιδί να φεύγει με κάποια καλά στοιχεία και σαν στέκα από την Λισαβόνα και να γίνεται πρώτο όνομα στην Πρέμιερ Λιγκ. Κι όχι όπου κι όπου, αλλά στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Με ενδιαφέρει ότι βλέπω έναν παίκτη να γίνεται κάθε χρόνο και καλύτερος, δουλεύοντας διαρκώς, όσο ελάχιστοι ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Με ενδιαφέρει που ο Ρονάλντο, έφυγε από μία μεγάλη ομάδα και πήγε σε μία άλλη τεράστια. Σε ένα διαφορετικό πρωτάθλημα. Που και πάλι έγινε τοπ. Που και πάλι είναι ο καλύτερος. Με ενδιαφέρει που ο Ρονάλντο όσα γκολ και αν πετυχαίνει, τα πανηγυρίζει το ίδιο. Γιατί αυτός είναι ο μεγάλος παίκτης. Αυτός που διαλύει τα νούμερα και έχει μετά να καμαρώνει γι΄ αυτά. Αυτά με ενδιαφέρουν εμένα που αγαπάω το ποδόσφαιρο. Αυτά κάνουν έναν αθλητή να ξεχωρίζει από κάποιον άλλον. Από πολλούς άλλους.
Στο φινάλε, όλα αυτά κάνουν εμένα και φαντάζομαι αρκετούς ακόμη ανθρώπους στην ηλικία μου, να νιώθουν ευλογημένοι που τον βλέπουν (ειδικά αν τον έχεις δει και από κοντά) και όλα αυτά θα μας κάνουν υπερήφανοι ως… πατεράδες, να διηγούμαστε στον γιο μας τι έκανε αυτός ο παικταράς. Η εικόνα θα υπάρχει, όμως αλλιώς να βλέπεις κάτι που έχει γίνει και αλλιώς να το ζεις. Ζήστε τον λοιπόν…
