Έψαχνα να γράψω πολλά και σημαντικά. Προσμένοντας από το Άγιο Πνεύμα να κάτσει εν είδη περιστεράς στην κεφαλή μου, όπως τότε με τον Καρατζαφέρη. Πέρασε και δεν μ ακούμπησε όμως τ αφιλότιμο. Αλλουνού λοφίο γούσταρε και πήγε να κουρνιάσει. Έτσι ξέμεινα στον άσο. Νέκρα και κασίδα. Να ήταν και Αύγουστος θα υπέθετα, όπως τον Ουμπέρτο Εκο, ότι δεν υπάρχουν ειδήσεις και δη στον Ηρακλή. Και εννοώ τις καλές ειδήσεις, όχι αυτές που περιγράφουν την κατάσταση του με τα μελανότερα χρώματα.
Γιατί υπάρχουν ορισμένα καλόπαιδα τα οποία εξακολουθούν να σκαλίζουν το παρελθόν, επιζητώντας δίκες τύπου Νυρεμβέργης, λησμονώντας πως κι εκεί, εκατοντάδες μακελάρηδες τη σκαπούλαραν, επειδή οι Αμερικάνοι λέει, δεν ήθελαν να δημιουργήσουν στον γερμανικό λαό σύμπλεγμα ενοχής κάτι το οποίο δεν θα ευνοούσε τα συμφέροντα τους στην περιοχή εξαιτίας της σοβιετικής διείσδυσης. Ξημέρωσε Δευτέρα λοιπόν. Μια Δευτέρα μουντή πανάθεμά την και κανονικά το 15μελές συμβούλιο που είχε εξαγγείλει ο Θέος, θα είναι ήδη έτοιμο, ώστε η σύνθεσή του να κατατεθεί στο Πρωτοδικείο δια τα περαιτέρω. Να με συμπαθάτε φυσικά αλλά δεν γνωρίζω που παν τα τέσσερα σχετικά με το θέμα (το σχόλιο μου γράφεται νωρίς) και οτιδήποτε προκύψει θα το διαβάσετε στο ρεπορτάζ.
Το ζητούμενο λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση ψάχνεται μεταξύ της διάθεσης του Φώτη Θέου για ενωτικό κλίμα και της διαφαινόμενης απαξίωσης από πλευράς συμφεροντολόγων ή «τσιχαντιστών». Γιατί να ασχοληθούν με την συσπείρωση των διασπαρμένων έως τώρα στους πέντε ανέμους καθαρόαιμων και όντως πασχόντων Ηρακληδεών, αφού δεν τους συμφέρει η ύπαρξη της; Εύκολο να το λες, δύσκολα το πράξεις . Ένα τσακ θέλει για να γκρεμίσει ένα οικοδόμημα στηριζόμενο σε προσδοκίες.
Μετά τίποτε, μα τίποτε δεν «κάθεται» και τα πάντα μετράνε ανάποδα. Σχέδια επί χάρτου είναι αυτά, δεν είναι τραχανάς απλωμένος για στέγνωμα, για να πεις με σιγουριά « ε αφού έχει ήλιο θα ξεραθεί», χωρίς να υπολογίζεις μια ξαφνική μπόρα. Και βέβαια τις ακρίδες οι οποίες καραδοκούν σε κάθε περίπτωση για κάθετη εφόρμηση. Τι μέλει γενέσθαι λοιπόν; Τελεία και παύλα . Ο ενωτική ιδέα πρέπει να τσουρουφλίσει τα «μέσα» της Συλλόγου.
Οι ωμές ψυχές θέλουν «τσιγάρισμα» και όχι τα σώματα, που θα τα καψαλίσει ο ήλιος, ούτως ή άλλως. «Σπίτια» τους επομένως, οι απαθείς, οι έτσι κι έτσι οι ρεβιζιονιστές (γιατί υπάρχουν και αυτοί) και οι ρεβανσιστές από τη μια και οι δύσπιστοι από την άλλη και στο «χορτάρι», το επόμενο διάστημα τουλάχιστον, να αγωνίζονται και να συμμετέχουν οι έχοντες και κατέχοντες τρέλα και δη… πιστοποιημένη.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport