Μετά από τα δύο υπέροχα γκολ που είδαμε χθες από τον Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν ασήμαντες λεπτομέρειες. Τι θα μείνει να θυμόμαστε από αυτό το ντέρμπι; Τις δύο γκολάρες του Σέρβου. Τίποτε άλλο.
Όταν ένας παίκτης πετυχαίνει δύο γκολ, έχοντας πάρει μόνο… μία πάσα εντός μεγάλης περιοχής του αντιπάλου, λογικό είναι νικήτρια να βγει η δική του ομάδα. Ο ΠΑΟΚ είχε αυτόν τον παίκτη και νίκησε φυσιολογικά. Αν θέλει κανείς να προχωρήσει περισσότερο, θα βρει και αρετές και αδυναμίες στον χθεσινό ΠΑΟΚ, όπως βέβαια θα βρει και στην ΑΕΚ, η οποία μπορεί να στάθηκε άτυχη με τα δύο δοκάρια, αλλά δεν έχασε από ατυχία. Εχασε γιατί ο ΠΑΟΚ αξιοποίησε δύο από τις ευκαιρίες του, ενώ οι δικοί της παίκτες δεν αξιοποίησαν καμία.
Αν ο ΠΑΟΚ είχε πιο παραγωγικούς χαφ (Κάνιας, Μαουρίσιο, Πέλκας), θα μπορούσε να πετύχει κι άλλα γκολ. Δεν ήταν λίγες οι επιθέσεις που έγιναν, ούτε λίγες οι ευκαιρίες που δημιουργήθηκαν. Στην ανάπτυξη, όμως, υπήρχε πρόβλημα. Ο Πέλκας αδικούσε τον εαυτό του και τις προσπάθειές του, ο Κάνιας και ο Μαουρίσιο έτρωγαν σίδερα στα μαρκαρίσματα, αλλά δεν είχαν συμβολή στην οργάνωση του παιχνιδιού, οπότε οι περισσότερες φάσεις βγήκαν από ατομικές προσπάθειες και ορισμένες ενέργειες των ακραίων Μπίσεσβαρ, Μάτος και Βιειρίνια.
Η ΑΕΚ, αν και άστοχη, ήταν καλή στην ανάπτυξη, ωστόσο είχε προβλήματα αμυντικά, από τα οποία κάλλιστα θα μπορούσε να επωφεληθεί περισσότερο ο ΠΑΟΚ για να πάρει πιο εύκολα τη νίκη και με ευρύτεροι σκορ. Και στα δύο γκολ του Πρίγιοβιτς, οι αμυντικοί της ΑΕΚ παρέπαιαν. Και δεν παρέπαιαν μόνο στις φάσεις των γκολ. Αν, λοιπόν, ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος επιθετικός θα μπορούσε να συντρίψει την ΑΕΚ.
Πέρα από τον Πρίγιοβιτς, ήταν πολύτιμη η συμβολή του Μπίσεσβαρ, του Μάτος, του Βιειρίνια, του Βαρέλα, του Κρέσπο και, φυσικά, του Πασχαλάκη, που, όποτε χσρειάστηκε, ήταν εκεί.
Αλλά να μην ξεχάσουμε και δύο επιμέρους πολύ σημαντικά στοιχεία. Είναι κέρδος για το ελληνικό ποδόσφαιρο το γεγονός ότι έγινε ένα φορτισμένο συναισθηματικά ντέρμπι υπό απόλυτα ομαλές συνθήκες. Δες υπήρχαν όμως ούτε Κομίνηδες, ούτε Ποντίκηδες. Υπήρχαν τρεις Φινλανδοί διαιτητές, οι οποίοι έδωσαν ρεσιτάλ διαιτησίας. Παρέδωσαν μαθήματα, στην κυριολεξία, στους ανίκανους Ελληνες διαιτητές και απέδειξαν ότι μόνο με ξένους διαιτητές θα καταφέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο να βγει από τον βούρκο της αναξιοπιστίας.
