Μεγαλύτερο... ξενέρωμα από αυτό που αισθάνονται όσοι παρακολουθούν το φετινό Πρωτάθλημα της Superleague, δεν έχει υπάρξει ποτέ.
Δεν χρειάζεται να είναι οπαδός του ΠΑΟΚ κάποιος για να νιώθει απογοητευμένος, αηδιασμένος, να έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον μετά από όσα έγιναν με Ολυμπιακό και ΑΕΚ.
Δεν χρειάζεται να είναι οπαδός του ΠΑΟΚ κάποιος για να μην βρίσκει κανένα λόγο, πλέον, ώστε να παρακολουθήσει ένα Πρωτάθλημα που θα κριθεί στα δικαιοδοτικά όργανα.
Τις τελευταίες εβδομάδες διαπιστώνω ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που έχουν αγανακτήσει, έχουν φτάσει στα όριά τους, αναρωτιούνται για ποιο λόγο εξακολουθούν να ασχολούνται με ένα Πρωτάθλημα στο οποίο οι διαιτητές καθορίζουν με τις αποφάσεις τους αποτελέσματα, ή με τον τρόπο που συντάσσουν ένα φύλλο αγώνα δρομολογούν τη λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων από την αθλητική δικαιοσύνη.
Δεν έχει κανένα νόημα να ασχολείσαι, υπ' αυτές τις συνθήκες, με το ποδόσφαιρο. Πόσω δε μάλλον, να σου λένε κάποιοι κι ότι αυτό που ζεις δεν είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβαίνει, αλλά... εξυγίανση.
Το έχω ξαναγράψει και το πιστεύω ότι αυτά που συμβαίνουν φέτος στην Superleague θα διώξουν πάρα πολλούς κι απ' αυτούς τους λίγους που είχαν μείνει να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, να πηγαίνουν στο γήπεδο, να ενδιαφέρονται.
Δεν γίνεται καμία ενέργεια προς την κατεύθυνση της επανάκτησης της αξιοπιστίας.
Για να πειστεί ο κόσμος ότι η διαιτησία βελτιώθηκε, ότι τα λάθη που γίνονται είναι, πλέον, ανθρώπινα θα πρέπει να δει τις ομάδες, τους ισχυρούς κατά κύριο λόγο, να έχουν την ίδια στάση απέναντι στους διαιτητές, είτε αδικούνται είτε ευνοούνται. Ομοίως και απέναντι στα δικαιοδοτικά όργανα.
Δεν γίνεται όταν ένας διαιτητής ή ένας αθλητικός δικαστής παίρνει μια απόφαση που μας εξυπηρετεί να είναι όλα καλώς καμωμένα κι όταν παίρνουν μια απόφαση που δεν μας βολεύει να ξεσηκώνουμε τον κόσμο.
Τέτοιες συμπεριφορές δεν πρόκειται να φέρουν πίσω στα γήπεδα τον κόσμο. Θα διώξουν κι αυτούς που απέμειναν.
Για να επιστρέψει ο κόσμος στα γήπεδα πρέπει να πειστεί ότι το παιχνίδι γίνεται πιο... καθαρό. Οτι η τράπουλα μοιράζεται δίκαια. Οτι οι διαιτητές βλέπουν όλες τις ομάδες με το ίδιο μάτι, όπως κι οι δικαστές.
Οτι οι ομάδες δεν λένε άλλα από μπροστά και άλλα κάνουν από πίσω.
Αν γίνουν αυτά, ίσως να υπάρξει ελπίδα για ένα... άλλο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.
