Ειλικρινά, δεν ξέρω τι είδους ανάλυση των αποτελεσμάτων των Ευροεκλογών μπορεί να κάνει κανείς όταν η αποχή ξεπερνά το 40% κι αν προστεθούν τα άκυρα και τα λευκά φτάνουμε σε ένα ποσοστό υψηλότερο του 45%, που απαξιώνει συλλήβδην το πολιτικό σύστημα και αποδοκιμάζει όλα τα κόμματα.
Οπως συμβαίνει τις δύο τελευταίες δεκαετίες, οι ειδήμονες κάθε προέλευσης ασχολούνται πάλι με τα ποσοστά που έδωσαν στα κόμματα οι μισοί Ελληνες και δεν κάνουν τον κόπο να προβληματιστούν σοβαρά για τη στάση των άλλων μισών. Για μένα το θέμα ήταν και παραμένει ότι ισχυρότερη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα είναι η αποχή. Δεν απείχα ποτέ, δεν έριξα λευκό ποτέ, ποτέ δεν ακύρωσα συνειδητά ψηφοδέλτιο, αλλά αισθάνομαι ότι οφείλω σεβασμό στους απέχοντες, οι οποίοι προσπαθούν να πουν κάτι που ποτέ δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν.
Αν περιοριστούμε στις ψήφους του 55% του ελληνικού λαού κι αν προσποιηθούμε ότι αρκούν για να έχουμε νικητές και ηττημένους στις Ευροεκλογές (τον άλλο μήνα και στις Εθνικές εκλογές), προσωπικά τα αποτελέσματα των εκλογών με αφήνουν ικανοποιημένο. Και οι λόγοι είναι τρεις.
Ο πρώτος: Οι ψεύτες, με τις αυταπάτες και τις κυβιστήσεις, τιμωρήθηκαν σκληρά. Πήραν μια αποστομωτική απάντηση από τους πολίτες που δεν ανέχονται την κοροιδία και είναι αξιοπρεπείς. Η πρώτη νίκη τους ήταν φυσιολογική. Εξέφραζαν, υποτίθεται, την αντίσταση και είχαν καλλιεργήσει ελπίδες. Η δεύτερη έμοιαζε με παροχή πίστωσης χρόνου, αλλά μια τρίτη θα ήταν εντελώς παράλογη γιατί θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία μετά τα δείγματα γραφής που παρουσίασαν εδώ και τέσσερα χρόνια οι μετατροπείς του “όχι” σε “ναι” και του άσπρου σε μαύρο.
Ο δεύτερος: Η αλλαγή σκυτάλης στην τρίτη θέση δείχνει ότι ζωντανεύει πάλι ο χώρος της κεντροαριστεράς. Ο χώρος που ξεβρώμισε από τους προδότες που απέδρασαν πριν από μια τετραετία για να βουλευτούν στην τότε ανερχόμενη δύναμη, ο χώρος στον οποίο όσοι γέρνουν προς τα αριστερά δεν είναι γιαλαντζί αριστεροί. Ενας χώρος ιδιαίτερα χρήσιμος για την πολιτική ζωή της χώρας, που του αξίζει να εκφραστεί από νέα στελέχη με νέες ιδέες για να επανακτήσει την αίγλη που έχασε, αποφεύγοντας και τα πολύ σοβαρά λάθη του παρελθόντος.
Ο τρίτος: Σημαντικό μερίδιο της δύναμης της φασιστικής – ναζιστικής ακροδεξιάς διαχύθηκε σε τρία – τέσσερα κόμματα. Λένε πολλοί ότι ουσιαστικά έμεινε αναλλοίωτη, αλλά θέλω να πιστεύω ότι όσοι εγκατέλειψαν την εγκληματική οργάνωση το έκαναν επειδή ακριβώς κατάλαβαν ότι πρόκειται για εγκληματική οργάνωση και αισθάνθηκαν άβολα. Είναι κι αυτό ένα κέρδος. Γιατί, παρά το γεγονός ότι τα υπόλοιπα τρία - τέσσερα κόμματα της ακροδεξιάς έχουν περίπου το ίδιο ιδεολογικό υπόβαθρο, δεν είναι εξίσου επικίνδυνα με το αποκρουστικό μόρφωμα.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport