Ο προηγούμενος υφυπουργός Αθλητισμού, ο Σταύρος Κοντονής, δεν είχε καμία δυσκολία να ακυρώσει τον ίδιο τον εαυτό του, όταν τον Οκτώβριο του 2016 έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια την απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου και έφερε την επιτροπεία, αντί να την υιοθετήσει και να προχωρήσουμε σε εκλογές στην ΕΠΟ με διευρυμένο εκλεκτορικό σώμα, σύμφωνα με τον –ενεργοποιηθέντα- νόμο Ορφανού.
Ο διάδοχός του, ο Γιώργος Βασιλειάδης, δεν έχει –ούτε αυτός- καμία δυσκολία να συναινέσει σε ένα ακόμη πιο μικρό εκλεκτορικό σώμα (με 71 εκλέκτορες, όπως προτείνεται στο υπό ψήφιση νέο καταστατικό) από το –ούτως ή άλλως- μικρό που προέβλεπε το καταστατικό της… αμαρτωλής ΕΠΟ (181 εκλέκτορες)
Ο προηγούμενος υφυπουργός Αθλητισμού, έδωσε νομιμοποίηση στην ΠΔΕ της ΕΠΟ με τροπολογία που πέρασε σε νομοσχέδιο του υπουργείου ναυτιλίας.
Ο διάδοχός του, ο νυν υφυπουργός, με τροπολογία κι αυτός, άνοιξε τον δρόμο για την εκλογή εκπροσώπου της ΕΠΟ στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή.
Κι επειδή οι δύο προηγούμενες τροπολογίες δεν ήταν αρκετές, ο κ. Βασιλειάδης κατέθεσε άλλη μία, ώστε να μπορέσει να διεξαχθεί η προγραμματισμένη για μεθαύριο τακτική γενική συνέλευση της ΕΠΟ.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο στα καλύτερά του. Διοικείται με τροπολογίες, οι οποίες, μάλιστα, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να γελοιοποιούν την… επανάσταση (στα… λόγια, φυσικά) του Κοντονή, ο οποίος παρίστανε ότι πολεμάει το αυτοδιοίκητο, ενώ στην πραγματικότητα οδεύουμε στην επιβολή του πιο ισχυρού και πιο σκληρού αυτοδιοίκητου που είχαμε ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Οποια πρόβλεψη υπήρχε στον αθλητικό νόμο του προηγούμενου υφυπουργού Αθλητισμού, πετιέται στα σκουπίδια.
Το καταστατικό της ΕΠΟ θα είναι –και πάλι- υπεράνω νόμων. Ενδεχομένως, υπεράνω και του Συντάγματος. Αυτό θα είναι το… Ευαγγέλιο, από αυτό θα ξεκινάνε όλα και σε αυτό θα τελειώνουν, χωρίς να έχει η Πολιτεία καμία δυνατότητα παρέμβασης.
Και μόνο το γεγονός ότι πάμε, όπως όλα δείχνουν, για εκλογές με 71 εκλέκτορες, είναι αρκετό για να καταλάβει κάποιος τον τρόπο που σκέφτονται η Πολιτεία και οι εκπρόσωποι του ποδοσφαίρου, πόσο ελεγχόμενες θέλουν να είναι οι διαδικασίες.
Είναι φανερό πως ούτε το ποδόσφαιρο θέλει την εξυγίανση, ούτε η Πολιτεία. Αν πραγματικά θέλανε να αλλάξουνε τα πράγματα, θα ανοίγανε τις διαδικασίες, θα αναζητούσαν τρόπους ώστε να τις κάνουν αδιάβλητες, θα είχανε ήδη φροντίσει ώστε να αλλάξουνε στο σύνολό του το πλαίσιο βάσει του οποίου καλούνται να λάβουν αποφάσεις οι τακτικοί δικαστές στα δικαιοδοτικά όργανα.
Δεν ασχολούνται, όμως, με τίποτε απ’ αυτά. Προφανώς, δεν τους ενδιαφέρει η ουσία, παρά μόνο οι εντυπώσεις.
Η επικοινωνιακή διαχείριση, όμως, δεν μπορεί να ρίχνει για πολύ στάχτη στα μάτια…
