Πιστεύω δύσκολα κάποιος θα στοιχημάτιζε έστω κι ένα cent ότι θα κυλούσαν όλα ομαλά στις διαδικασίες για τον τελικό του Κυπέλλου. Δε χρειαζόταν να φτάσουμε λίγες ημέρες πριν από τη σημερινή σύσκεψη για να κάνει κάποιος αυτή την εκτίμηση.
Και πριν από δύο ή ακόμη και περισσότερα χρόνια η ίδια εκτίμηση επικρατούσε στην ποδοσφαιρική κοινωνία: Οτι δηλαδή οι πολιτικές και οι αθλητικές Αρχές δεν έχουν δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να απολαύσουμε έναν τελικό αντάξιο της λάμψης των φιναλίστ. Χρόνια τώρα είτε ένας τελικός αφορά το ποδόσφαιρο, είτε το μπάσκετ, είτε το βόλεϊ πρέπει να δημιουργηθούν ειδικές συνθήκες για το κοινό που θα παρακολουθήσει τους αγώνες. Αποκτούν συγκριτικό πλεονέκτημα μαθητές, σπουδαστές, πρόσκοποι και εκπαιδευόμενοι αθλητές και αποκλείονται όλοι οι υπόλοιποι.
Ο λόγος; Προκειμένου να υποστηριχθεί η ομαλή διεξαγωγή των τελικών. Η γνωστή ελληνική πατέντα ή η εύκολη λύση. Κι όσες φορές εκτιμήθηκαν περισσότερο ρεαλιστικά τα δεδομένα, τελικώς η εικόνα που πέρασε μέσα στα ελληνικά σπίτια, από τα όσα έγιναν στις κερκίδες ή περιμετρικά του σταδίου, ήταν θλιβερή. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή; Οχι φυσικά. Η λογική πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι δεν μπορεί να ισχύσει σε μία πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα. Τα προβλήματα είναι για να λύνονται. Κι αυτά που κάνουν την εμφάνιση τους στα ομαδικά αθλήματα απαιτούν δράση από την Πολιτεία και τη διοργανώτρια αρχή και όχι αποκλεισμούς οι οποίοι είναι ήττα για εκείνους που δε φταίνε και νίκη εκείνων που υποστηρίζουν τη βία.
Είχαν τον καιρό, τόσο η νέα διοίκηση της ΕΠΟ όσο και ο αρμόδιος υφυπουργός Αθλητισμού με “οδηγό” τα όσα έγιναν τα προηγούμενα χρόνια στους τελικούς να πάρουν κάποιες αποφάσεις. Κι αν δίστασαν ή φοβούνταν το όποιο κόστος θα προέκυπτε, θα μπορούσαν τις αποφάσεις να τις χρεώσουν στις υπερεθνικές Ομοσπονδίες οι οποίες έχουν “καπελώσει” το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από τη στιγμή που έχουν καθίσει στο σβέρκο της ΕΠΟ προκειμένου να παρέχουν συμβουλευτικές υπηρεσίες γιατί δεν κουνούν το χεράκι τους ώστε να δώσουν μία λύση στο τεράστιο θέμα της ομαλής διεξαγωγής ενός τελικού.
Για να γίνει όμως αυτό θα έπρεπε να χαραχθεί πρώτα το πλαίσιο αντιμετώπισης της βίας στους αθλητικούς χώρους. Θέμα για το οποίο έχει γίνει μεγάλη κουβέντα, αλλά δεν πάρθηκαν αποφάσεις. Κι αν ο κ. Βασιλειάδης και η κυβέρνηση φοβούνται το πολιτικό κόστος οι ιδιοκτήτες των ομάδων γιατί διστάζουν να προκρίνουν λύσεις. Είναι οι μεγαλύτεροι χαμένοι από τη βία. Χάνουν αγωνιστικά, εμπορικά, σε επίπεδο πρεστίζ, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν πιέζουν ώστε να δρομολογηθούν κάποια μέτρα. Τα νέα γήπεδα βελτιώνουν τις συνθήκες παρακολούθησης των αγώνων, ανεβάζουν επίπεδο τις ομάδες, αλλά αν δεν καθαρίσει το περιβάλλον στις κερκίδες οι ΠΑΕ θα ζουν με τον κίνδυνο βίαιων γεγονότων τα οποία έχουν ακριβό τίμημα.
Κανείς δεν ξέρει ακόμη με ποιες συνθήκες θα διεξαχθεί ο τελικός του Κυπέλλου. Ο,τι κι αν γίνει όμως δεν θα αποτελεί τη λύση για την επόμενη ημέρα του εγχώριου ποδοσφαίρου.
Είναι εύκολο να βαπτίζεις το κρέας ψάρι, αλλά στην ουσία εθελοτυφλούν όσοι πιστεύουν ότι με τέτοιες μεθόδους έχουν βρει τον μίτο της Αριάδνης, ενός τόσο καυτού θέματος.
Χριστός Ανέστη.
FOCUS
Ο πρόεδρος Θόδωρος Καρυπίδης γρήγορα αντιλήφθηκε ότι δεν διοικεί μία ομάδα περιφερειακής πόλης της χώρας, κι όταν το κατάλαβε άρχισε να πηγαίνει πρίμα το καράβι. Εκείνος που δεν έχει αντιληφθεί ακόμη το μέγεθος του Αρη είναι ο φίλος του κατασκευαστής Βαγγέλης Παντζαρτζίδης ο οποίος με τις τοποθετήσεις του εκθέτει τον πρόεδρο. Εκτός κι αν τα όσα λέει εκφράζουν και τον κ. Καρυπίδη. Περισσότερα προσεχώς.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (2/5)
