Η αναμέτρηση Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ την αγωνιστική περίοδο 1988-89 καταγράφτηκε στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου σαν μια διπλή «φονική παγίδα» εντός και εκτός γηπέδου με ιδιαίτερη αναφορά στην ηρωική αντίσταση και μάχη που έδωσαν οι οργανωμένοι μέσα στο ερυθρόλευκο «σφαγείο».
Με αφορμή την κτηνωδία των ερυθρόλευκων κρετίνων που επιχείρησαν να λιντσάρουν και μάλιστα σε παιχνίδι της Εθνικής μας Ομάδας έναν άμοιρο και αφελή φίλαθλο, όπως και το απίστευτο θράσος τους να αυτοαποθεώνονται για τα εγκληματικά τους ένστικτα και μάλιστα μπροστά στο κατώφλι της ελληνικής δικαιοσύνης, ανέσυρα από το αρχείο μου «αναμνήσεις» με δημοσιεύματα και ντοκουμέντα από ένα παιχνίδι που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν οι ΠΑΟΚτσήδες εκείνης της εποχής. Και αυτό γιατί η συγκεκριμένη αναμέτρηση αποτελεί την χαρακτηριστικότερη και πλέον αντιπροσωπευτική επιτομή του διαχρονικού διαταραγμένου οπαδικού ψυχισμού των αφιονισμένων και εκτός ελέγχου και νόμου κάφρων, οι οποίοι διατηρούν ακέραιο και άθικτο και σε μόνιμη επιφυλακή το φονικό ένστικτο απέναντι σε όσους θεωρούν για τον οποιοδήποτε λόγο εχθρούς και αντιπάλους.
Αγωνιστική περίοδος 1988-89 και ο Δικέφαλος του Βορρά είναι υποχρεωμένος να δώσει παιχνίδι στο λιμάνι. Πρόεδρος ο αείμνηστος Θωμάς Βουλινός ο οποίος προσπαθεί να πείσει τους οργανωμένους να μην κατέβουν στον Πειραιά από τη στιγμή που δεν τους δόθηκαν εισιτήρια και ως εκ τούτου θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα τόσο για την παρουσία τους όσο και για την είσοδο τους.
Οι τελευταίοι όμως ήταν ανένδοτοι. Ο Μάκης Μαυρομιχάλης διεμήνυσε στον πρόεδρο ότι και χωρίς εισιτήρια θα κατέβαιναν εκατοντάδες στον Πειραιά σε οργανωμένη εκδρομή και ότι ήθελε προκύψει. Η είδηση της «καθόδου των μυρίων» αιφνιδίασε τους πάντες με πρώτους τους Πειραιώτες, επίσημους και ανεπίσημους, οι οποίοι όπως αποδείχθηκε από τις εξελίξεις έσπευσαν να οργανωθούν και αυτοί με τη σειρά τους και να τους υποδεχθούν ανάλογα με τα υψηλά αισθήματα φιλοξενίας που διαχρονικά τρέφουν για όλους τους άσπονδους φίλους τους από τον Βορρά. Λεπτομέρειες από όσα τραγικά ακολούθησαν μας δίνει ο επί σειρά ετών, πρόεδρος της Θύρας 4, μεγάλος ΠΑΟΚτσής και καλός φίλος, Αντώνης Κλαδάς: «Η υποδοχή έξω από το γήπεδο ήταν αναμενόμενη. Ως εκ τούτου είμασταν προετοιμασμένοι και αντιμετωπίσαμε πολύ δυναμικά και αποφασιστικά την «καταιγίδα» που ακολούθησε από μια μεγάλη ομάδα φίλων των γηπεδούχων. Μέσα στην άγρια συμπλοκή ξαφνικά εμφανίζεται ο Σαλιαρέλης ο οποίος απευθυνόμενος στους ομοϊδεάτες του κάφρους, οι οποίοι εκτόξευαν εναντίον μας ότι έβρισκαν μπροστά τους, τους ζήτησε να ηρεμήσουν.
Το περίεργο εκείνη τη στιγμή ήταν πως πειθάρχησαν σχεδόν στρατιωτικά. Κάτι που μας έβαλε αρχικά στην υποψία ότι μπορεί να ήταν μια καλοστημένη παγίδα σε βάρος μας. Υποψία που επιβεβαιώθηκε στο ακέραιο με τα όσα ακολούθησαν. Με την «παρέμβαση» Σαλιαρέλη, οδηγηθήκαμε από τον ίδιο σε ένα σημείο του γηπέδου, ελεύθερο και ανοιχτό για κάθε είδους «επίσκεψη». Μπήκαμε όπως είπαμε, χωρίς εισιτήρια. Τελικά, επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες γιατί μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ξεκίνησε ο «πόλεμος» με έναν συνδυασμένο και καλομελετημένο συγχρονισμό.
Οι πέτρες, τα καδρόνια, οι επιθέσεις, ήταν δύσκολο να αντιμετωπιστούν από τη στιγμή που οι κρετίνοι και ο ιδιωτικός στρατός της θύρας 7 έμπαιναν ελεύθερα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ερχόντουσαν απέναντι μας, συμπληρώνοντας έτσι έναν κύκλο και έναν κλοιό που δεν άφηνε διόδους διαφυγής. Αντέξαμε γιατί πολεμήσαμε λεβέντικα και τους αποδείξαμε ότι εμείς έχουμε ψυχή και κατεβαίνουμε και δίνουμε τη μάχη μας μέσα στην ίδια τους τη φωλιά. Κάτι που εκείνοι δεν μπορούσαν ούτε σαν υποψία να διανοηθούν. Δηλαδή να ανεβούν στη Θεσσαλονίκη και να μας την «πουν» μέσα στην Τούμπα».
Η εμπειρία του Αντώνη Κλαδά συμπληρώνεται και επικυρώνεται με ένα δημοσίευμα έγκυρης αθηναϊκής εφημερίδας, την επομένη του αγώνα, τον τίτλο και την εισαγωγή του οποίου σήμερα αναδημοσιεύουμε και σας την παρουσιάζουμε και στη σχετική φωτοτυπία. Γράφει λοιπόν το δημοσίευμα: «Είχε εμπνεύσεις χθες στο Φάληρο ο Ολυμπιακός αλλά δυστυχώς η υποτιθέμενη κόντρα του με τον ΠΑΟΚ στιγματίστηκε από σκηνές βίας και τρόμου, αλαλαγμούς και ποταμούς αίματος, επεισόδια δηλαδή που προηγήθηκαν της συνάντησης μέσα στο τερέν και πίσω από τα κιγκλιδώματα. Δημιουργοί των βανδαλισμών ποιοι άλλοι; Αμούστακα παιδιά του Ολυμπιακού με θολωμένα μάτια και μυαλά επιχειρούν να… ξεδιψάσουν πίνοντας το αίμα του αντιπάλου «εχθρού». Μάλιστα εκεί φτάσαμε. Να μην ελέγχεται κανείς, να κάνει ο καθένας ότι θέλει, την ώρα που θέλει και να μεταβάλει τους αγωνιστικούς χώρους από «ιερούς» σε «σφαγεία» και τους αγώνες από ευγενική άμιλλα σε ισπανική αρένα».
Στο αρχείο μου επίσης βρήκα και το πρωτοσέλιδο των ΣΠΟΡ εκείνης της εποχής. Στο οποίο υπήρχε και η φωτογραφία του παρατηρητή του αγώνα με καταματωμένο το πρόσωπο του και με ένα ερωτηματικό από μέρους μας: γιατί δεν κατέγραψε αυτό το μακελειό όπως ακριβώς έγινε; Ποιος λέτε να ήταν ο παρατηρητής; Ο Αλέξης Κούγιας!
Υ.Γ. Εντυπωσιακή η κατάθεση με την αποκάλυψη στην εκπομπή του Γιώργου Μπούζου από τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Είπε χαρακτηριστικά: «Μαρινάκης και Αλαφούζος έδωσαν τα χέρια και άφησαν στην άκρη τις τεράστιες διαφορές τους προκειμένου να πολεμήσουν από κοινού τον Ιβάν Σαββίδη. Είμαι αυτήκοος μάρτυρας των όσων συζήτησαν».
