Κάποιοι από εμάς κόντεψαν να πανηγυρίσουν επειδή… χάσαμε λίγο από την Ιταλία. Κάποιοι άλλοι, ειδήμονες του ποδοσφαίρου και καλά, έδωσαν συγχαρητήρια στα παιδιά, για την εμφάνισή τους στο «Ολίμπικο». Και κάποιοι άλλοι., δημοσιογράφοι κυρίως, εξυμνούν τον Ολλανδό ομοσπονδιακό προπονητή μας για το θάρρος που είχε να εξωπετάξει από την Εθνική τους ανόρεκτους παλιούς για να δώσεις ευκαιρία σε φιλόδοξους νεαρούς.
Δυστυχώς, μένουμε πάλι στις εντυπώσεις που δημιουργεί ένα μόνο ματς, ένα μόνο αποτέλεσμα, μία μόνο εμφάνιση και δεν ασχολούμαστε με την ουσία. Μας ικανοποιεί το γεγονός ότι τη βγάλαμε αξιοπρεπώς χάνοντας μόνο με 2-0, μας αρκεί που έχουμε να λέμε ότι δημιουργήσαμε τρεις ευκαιρίες και εκτονώνουμε την οργή μας για τα ντροπιαστικά αποτελέσματα που προηγήθηκαν στον Παπασταθόπουλο, τον Μανωλά, τον Τοροσίδη και τον Σάμαρη, που ο Τζον Φαν Σιπ αποφάσισε να αφήσει εκτός ομάδας.
Εγώ ρωτάω πολύ απλά: Για το γεγονός ότι δεν μπορέσαμε να νικήσουμε ούτε καν το Λιχτενστάιν στην Αθήνα, ευθύνονται οι δύο στόπερ και ο Σάμαρης; Για το ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε δύο πάσες και να βγάλουμε τρεις - τέσσερις συνδυασμούς της προκοπής φταίνε ο Παπασταθόπουλος και ο Μανωλάς; Η, μήπως, ο Τοροσίδης;
Ας σοβαρευτούμε. Στο ματς με την Ιταλία η Εθνική είχε φρεσκάδα, είχε περίφημη αμυντική λειτουργία, είχε αγωνιστική πειθαρχία, είχε τρεξίματα, είχε αλληλοκαλύψεις, είχε φοβερό πρέσινγκ, είχε όλα τα στοιχεία που πρέπει να διαθέτει μια… μικρή ομάδα όταν αντιμετωπίζει μια μεγάλη. Το θέμα μας, όμως, είναι ότι θέλουμε να γίνουμε κι εμείς μεγάλη ομάδα. Πώς θα γίνουμε; Με το να προσπαθούμε να πάρουμε το 0-0, ή να φάμε λίγα; Με το να έχουμε κατοχή μπάλας 20%, ενώ ο αντίπαλος 80%; Με το να ψάχνουμε την ευκαιρία με το κερί;
Οι Ιταλοί έπαιρναν την μπάλα και την έκαναν ό,τι ήθελαν. Της “μιλούσαν”. Οι περισσότεροι από τους δικούς μας την έπαιρναν και δεν ήξεραν τι να την κάνουν. Η την έδιναν δίπλα τους, ή τη γυρνούσαν πίσω, ή την έχαναν. Δεν περιμένω από τη μια μέρα στην άλλη να αποκτήσουμε και εμείς… Βεράτι, αλλά το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι σχεδόν άδειο από παίκτες δεξιοτέχνες, με ταλέντο, με ποιότητα. Παίκτες με ταχύτητα στην κίνηση και στη σκέψη, με ευχέρεια στον χειρισμό της μπάλας και με ακρίβεια στη μεταβίβαση. Χωρίς αυτά τα προσόντα, δημιουργικό ποδόσφαιρο δεν μπορείς να παίξεις. Μόνο να αμύνεσαι μπορείς, μόνο τον ήρωα μπορείς να παριστάνεις και μόνο στα θαύματα μπορείς να ελπίζεις.
Ναι στην ανανέωση, ναι σε μια νέα φουρνιά διεθνών, ναι σε μια καινούργια προσπάθεια, αλλά πρέπει να γίνει δουλειά σε βάθος για να ξεπηδήσουν πραγματικά αξιόλογοι Ελληνες παίκτες. Αλλα οι αξιόλογοι Ελληνες θα αναδειχθούν από τις ελληνικές ομάδες. Δεν θα πέσουν από τον ουρανό…
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport