Ανεβαίνουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης μεταξύ των κυρίων Μαρινάκη και Μελισσανίδη κι έχω την αίσθηση ότι δύσκολα θα πέσουν μέχρι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Κι αυτό γιατί είναι γνωστό ότι αυτά που τους χωρίζουν είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτά που τους ενώνουν, εάν βεβαίως υπάρχει κάτι που να αποτελεί σημείο επαφής μεταξύ των δύο ανδρών.
Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, απόλυτος αφέντης του ελληνικού ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια, έπαιζε χωρίς αντίπαλο στα πόδια του και η ομάδα του σάρωνε τους τίτλους και μεγάλωνε τα έσοδα της, κυρίως από τη συμμετοχή της στο ChampionsLeague. Ο Παναθηναϊκός, ομάδα χωρίς παραγοντική και οικονομική ισχύ πάλευε, και το κατάφερνε, να παίρνει ό,τι της αναλογούσε σύμφωνα με τα όπλα που διέθετε. Ο ΠΑΟΚ από την πλευρά του, παρότι διέθετε οικονομική ισχύ δεν είχε την αναγκαία διοικητική δομή κι έτσι έμεινε στην σκιά των δύο ομάδων και όχι μόνο.
Ο χάρτης του επαγγελματικού ποδοσφαίρου με την επιστροφή της Α.Ε.Κ. έχει αλλάξει, όχι τόσο λόγω της δυναμικής της Ένωσης, όσο αυτής του διοικητικού ηγέτη της ομάδας του Δημήτρη Μελισσανίδη.
Και δόξα των θεώ υπάρχει μεγάλο πεδίο αντιπαράθεσης για τους δύο παράγοντες. Οπότε η κόντρα, με θέμα τη νομιμότητα της παρουσίας των δύο ανδρών σε Ολυμπιακό και Α.Ε.Κ απλώς είναι μία πράξη από το έργο που θα παιχτεί όλη τη χρονιά. Αφορμές για κόντρες πάντα βρίσκονται στο ποδόσφαιρο. Εδώ χάλασαν φιλίες και γκρεμίστηκαν υποσχέσεις αιώνιας συμμαχίας από ένα φαλτσοσφύριγμα, οπότε είναι πολύ περισσότερο εύκολο να βγουν τα… μαχαίρια εάν υπάρχουν θέματα όπως αυτά για τα οποία πέρασαν την πόρτα της Ε.Ε.Α. οι κ.κ. Μελισσανίδης και Μαρινάκης.
Το ζήτημα όμως είναι τι γίνεται με το Πρωτάθλημα που θα αρχίσει περίπου σ’ έναν μήνα. Πίσω από κάθε κόντρα παραγόντων πάντα υπάρχει μία ομάδα και ο κόσμος που την υποστηρίζει. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, με τα καμώματα των παραγόντων, έχει δεχτεί πολλές μαχαιριές εδώ και δεκαετίες με αποτέλεσμα να έχει χάσει την λάμψη του και την εμπιστοσύνη του κόσμου. Ενώ σ’ όλη την Ευρώπη οι όροι με τους οποίους γίνεται η κουβέντα για την ποιότητα των Πρωταθλημάτων έχουν να κάνουν με τη λογική της ανάπτυξης και της τεχνοκρατικής οργάνωσης, στην Ελλάδα οι παράγοντες μιλούν για «εργαλεία» που θα κάνουν τη δουλειά τους και ακολουθούν μεθόδους μαφίας.
Κι αυτές οι λογικές, παρότι οι εισαγγελικές έρευνες είναι ακόμη ανοικτές, δεν έχουν εγκαταλειφθεί και ούτε πιστεύω ότι θα εγκαταλειφθούν, ακόμη κι αν απαγγελθούν κατηγορίες και τιμωρηθούν φυσικά πρόσωπα. Από τη στιγμή που υπάρχει το αυτοδιοίκητο στο ποδόσφαιρο και η οποιαδήποτε λανθασμένη απόφαση του διαιτητή δεν μπορεί ναι στοιχειοθετήσει ποινικά κολάσιμη πράξη, οι επίορκοι διαιτητές θα συνεχίσουν να σφυρίζουν… αδιάφορα. Η ελπίδα των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων είναι να πέσουν οι τόνοι και οι παράγοντες να επενδύσουν στην ισονομία και την αξιοπιστία του Πρωταθλήματος. Καλό ακούγεται, αλλά υπάρχει η αίσθηση ότι αργεί ακόμη η ημέρα που θα κυριαρχήσουν τα δύο αυτά στοιχεία στο εγχώριο ποδόσφαιρο. Οπότε μέχρι τότε το μη χείριστο βέλτιστο.