Απόλυτη (αλλά ατελέσφορη) αποδείχθηκε η κυριαρχία για τους γηπεδούχους, οι οποίοι για ακόμη μια φορά και στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα -σε ολόκληρο σχεδόν το πρώτο ημίχρονο- ενώ δε δέχθηκαν πίεση από τους αντιπάλους τους, παρουσίασαν τη γνωστή θολή και συγκεχυμένη εικόνα των πρώτων 45λεπτων, με τη φλύαρη και ανούσια κατοχή τους.
Να σκεφτεί κανείς ότι από τις τόσες τελικές του πρώτου ημιχρόνου, δύο μπορούν να χαρακτηριστούν ουσιώδεις και να μείνουν ως οι χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις μιας απόλυτης υπεροχής, όπως ήταν αυτή που είχε ο ΠΑΟΚ στο πρώτο κομμάτι του αγώνα. Το δοκάρι (εξωτερική μεριά) του Μπίσεσβαρ και η έξοχη εκτέλεση του στημένου από τον Πέλκα, που σημάδεψε τη συμβολή των δοκαριών του Γιαννιώτη. Αυτές λοιπόν μόνο μπορούν να χαρακτηριστούν σαν ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Η εικόνα στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξε κάπως με το ξεκίνημα.
Συνεχίστηκε όμως η ανορθόδοξη ανάπτυξη, το μποτιλιάρισμα και το στοκάρισμα στον άξονα με τους περισσότερους παίκτες του κέντρου να κατευθύνονται πανομοιότυπα σε αδιέξοδες καταστάσεις και σε τρόπους πολύ εύκολους για να αντιμετωπιστούν από την αντίπαλη άμυνα. Η αναγκαστική αλλαγή του Λέοβατς με τον Κίτσιου, δε βοήθησε στη βελτίωση της κατάστασης ούτε στην προσδοκώμενη αποσυμφόρηση του άξονα. Τα αβίαστα λάθη και η μετριότητα συγκεκριμένων παικτών από τους οποίους αναμενόταν οι μεγάλες πρωτοβουλίες και το καθαρό μυαλό ώστε να δοθεί σαφής επιθετικός προσανατολισμός στο παιχνίδι των γηπεδούχων, έδειχναν να μεγαλώνουν το άγχος και να επιτείνουν την αγωνία με την πάροδο του χρόνου. Το παιχνίδι έμοιαζε και πάλι σαν γρίφος. Γεγονότα που άλλαξαν τη ροή του, υπήρξαν και θεωρούνται ότι διαδραμάτισαν βασικό ρόλο.
Κι αυτά αφορούν την είσοδο του Πρίγιοβιτς, τον τραυματισμό και την αποχώρηση του Σιώπη και την αποβολή (δικαιότατη) του ερειστικού Ιρανού Μασούντ. Προσωπικά σημαντικότερη αυτών και καταλυτικότερη θεωρώ τη συμμετοχή του Πρίγιοβιτς, ο οποίος με την παρουσία του και μόνο φάνηκε πως ήταν ικανός να «αλλάξει» εντυπωσιακά όλα όσα αφορούσαν την ψυχολογία και τον τρόπο που έπαιζαν οι γηπεδούχοι. Τους στήριξε ψυχολογικά, τους καθοδήγησε έξυπνα, έχοντας ή όχι την κατοχή της μπάλας, ανοίγοντας έξυπνους διαδρόμους και τρυπώντας με μεγαλύτερη ευκολία την τσιμενταρισμένη άμυνα των αντιπάλων. Με ή χωρίς την μπάλα ο Σέρβος ήταν χάρμα οφθαλμών. Όπως ακριβώς και το αριστουργηματικό γκολ που πέτυχε. Αυτός ήταν που άλλαξε τη μοίρα του παιχνιδιού, την ψυχολογία της ομάδας του και αυτός που έδωσε ουσία και νόημα ώστε οι τελικές που έβγαιναν να ήταν φάσεις για γκολ και όχι κούφιες και άκαπνες περιπτώσεις. Προς το τέλος του αγώνα τα δύο πλασαρίσματα τα δικά του με τις ισάριθμες σωτήριες αποκρούσεις του Γιαννιώτη, όπως και το τετ α τετ του Μπίσεσβαρ, ήταν ένα τμήμα από αυτές που χάθηκαν από τη στιγμή που μπήκε στη μάχη.
Ο Πανιώνιος κι όταν ήταν πλήρης δεν έδειξε ότι μπορούσε να είναι απειλή για τον ΠΑΟΚ μέσα στην Τούμπα. Απειλή αποδείχθηκε όμως για ακόμη μια φορά ότι είναι ο ίδιος ο ΠΑΟΚ των χαμηλών πτήσεων, που συνεχίζει να επαναλαμβάνεται και να προβληματίζει τον κόσμο του με αυτές τις περίεργες αδυναμίες και μεταμορφώσεις του. Αυτή τη στιγμή τα πλέι-οφ βρίσκονται στην πιο κρίσιμη καμπή τους και όλοι έχουν υποχρέωση να αφυπνιστούν, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να ξεκινήσουν από μια νέα αφετηρία την προσπάθεια την τελική, που θα οδηγήσει στην κατάκτηση του στόχου της πρωτιάς. Η βελτίωση σε όλα τα επίπεδα θεωρείται απαραίτητη. Είναι αναγκαία. Η αξιοποίηση του ρόστερ, η ψύχραιμη διαχείριση και το σωστό κοουτσάρισμα όπως και η αλλαγή της νοοτροπίας και της εικόνας που παρουσιάζει στα τελευταία παιχνίδια η ομάδα, θεωρούνται στοιχεία πολύτιμα και ουσιαστικά. Χθες ο ΠΑΟΚ μπορεί να ήταν απόλυτα κυρίαρχος. Να νίκησε δίκαια. Και ίσως αν ήταν και λίγο τυχερός να είχε και μεγαλύτερο σκορ. Δεν ήταν όμως η ομάδα που σου έδινε το δικαίωμα και τη σιγουριά ότι χωρίς να ανεβάσει επίπεδο και ρυθμούς, θα μπορέσει να θρονιαστεί εύκολα στην κορυφή.
Ναι, ήταν καλύτερος από αυτόν τον Πανιώνιο, τον χθεσινό. Όχι όμως ότι αυτή η ομάδα θα μπορούσε να σε πείσει πως θα αντεπεξέλθει εύκολα σε μια μεγαλύτερη πίεση και δυσκολία που πιθανόν να παρουσιάσει ο επόμενος αγώνας. Σε ατομικό επίπεδο, ο Γλύκος δεν πιέστηκε και για αυτό δεν κρίνεται. Ο Μαλεζάς μπορούμε να πούμε ότι πήγε καλά. Ο Λέοβατς όμως όχι. Αισθητά βελτιωμένος ο Μάτος. Ο Τσίμιροτ με εξάρσεις, ο Κάνιας μέτριος, ο Μπίσεσβαρ προσπάθησε πολύ, δεν είχε όμως την πολύ καλή απόδοση των τελευταίων του εμφανίσεων. Ξεχωριστή περίπτωση η εκπληκτική προσπάθεια που έκανε στο φινάλε του αγώνα, που χάθηκε και μια μεγάλη ευκαιρία. Ο Πρίγιοβιτς απλά όλα τα λεφτά. Ο Αθανασιάδης μαχητικός, αλλά όπως πάντα ξεκομμένος.
Ο εκρηκτικός Κάμπος αν μπορούσε να αποφύγει την τσαπατσουλιά της τελευταίας στιγμής θα ήταν πολύτιμο εργαλείο για τον προπονητή του. Σε γενικές γραμμές καλός ο Πέλκας, όπως και ο νεαρός Πούγγουρας. Ο Κίτσιου δεν κρίνεται από τη στιγμή που δεν έπαιζε στη θέση του. Όσο για τον διαιτητή, άνετα μπορείς να τον χαρακτηρίσεις επιτυχημένο.
