Δεν μου αρέσει καθόλου να σκέφτομαι ότι έχει δίκιο ο Βασιλακόπουλος σε αυτό που σταθερά τα τελευταία χρόνια λέει, ότι, δηλαδή, με τους στρατούς οπαδών που διαθέτουν οι μεγάλες ομάδες είναι αδύνατο να γίνει τελικός κυπέλλου στο μπάσκετ χωρίς να υπάρξουν επεισόδια.
Μ’ αρέσει δεν μ’ αρέσει, όμως, ο ισχυρός άνδρας του ελληνικού μπάσκετ, μάλλον, έχει δίκιο. Τον δικαιώνει το σκηνικό που στήθηκε το περασμένο Σάββατο στο Αλεξάνδρειο, στο Nick Galis Hall.
Ένα σκηνικό ντροπής, απογοήτευσης, αηδίας για τον καθένα που αντιλαμβάνεται τον αθλητισμό ως γιορτή και σε κάθε ευκαιρία διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να το δει αυτό να συμβαίνει στην Ελλάδα.
Τίποτε δεν έγινε σωστά, ούτε αυτή την φορά. Ούτε στον τελικό της Θεσσαλονίκης άλλαξε κάτι προς το καλύτερο. Αφού μας πρήξανε οι εμπλεκόμενοι για ένα μήνα περίπου μέχρι να αποφασίσουν πού θα κάνουν τον τελικό, από την ώρα που επέλεξαν την Θεσσαλονίκη και μετά φρόντισαν να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε να μην τηρηθεί κανένα από τα μέτρα που συμφωνήσανε.
Η ευθύνη για την καθυστερημένη έναρξη του τελικού, για την κατάσταση που επικρατούσε στις κερκίδες αλλά και για τα έκτροπα και τις ζημίες που προκλήθηκαν, βαραίνει όλους τους εμπλεκόμενους.
Διότι ο καθένας από την πλευρά του έκανε τα αντίθετα από αυτά που έπρεπε. Ο Αρης δεν τήρησε την συμφωνία για τον αριθμό των οπαδών του που είχαν δικαίωμα να βρίσκονται στο γήπεδο, ο ΠΑΟ το παράκανε με τις αντιδράσεις του μεγαλομετόχου του όταν διαπίστωσε τι συνέβαινε στο γήπεδο και ξεκίνησε την –εκ μέρους του- επίδειξη δύναμης, ο ΕΟΚ είτε ήταν διοργανώτρια του τελικού ήταν δεν ήταν ένα και το αυτό, η αστυνομία απέτυχε παταγωδώς.
Όταν υπάρχει τελικός στο μπάσκετ και στο γήπεδο δεν είναι ούτε ο νούμερο 1 (Βασιλακόπουλος) ούτε ο νούμερο 2 (Τσαγκρώνης) της ομοσπονδίας, τι να συζητάμε;
Όταν η αστυνομία δεν μπορεί να καταλάβει ότι από το πρωϊ του τελικού στο γήπεδο μπαίνουν άτομα χωρίς εισιτήριο, όταν δεν μπορεί να ελέγξει τους οπαδούς που περνάνε πολεμοφόδια με όλη τους την άνεση, όταν ρίχνει χημικά σε κλειστό χώρο, τι να συζητάμε;
Ουδείς ενδιαφέρεται να κάνει σωστά την δουλειά του. Απαντες κοιτάζουν πώς θα φέρουν τα πράγματα στα μέτρα τους, αδιαφορώντας αν οι μεθοδεύσεις τους μπορεί να οδηγήσουν σε εκρηκτικές, σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
