Μαλλιά - κουβάρια το «δίδυμο», στον… αέρα η συμμαχία τους;
Οι παροικούντες την ποδοσφαιρική μας Ιερουσαλήμ ασφαλώς και δεν έχουν ξεχάσει τα όσα φοβερά και ανήκουστα άφησε πίσω του ο αδυσώπητος και πολυετής πόλεμος ανάμεσα στους ερυθρόλευκους και στους Ενωσίτες που κράτησε μέχρι πέρυσι.
Επί σειρά ετών θανάσιμοι εχθροί και αμείλικτοι αντίστοιχα κατήγοροι οι Αθηναίοι και οι Πειραιώτες «έγραψαν ιστορία» με τις άγριες συγκρούσεις που είχαν, οι οποίες ξεκινούσαν από τα αμέτρητα οπαδικά φονικά ραντεβού και κατέληγαν σε μια επικοινωνιακή κόντρα κορυφής ανάμεσα στους «χαλίφηδες» που έδιναν συνήθως τα ρέστα τους καθυβρίζοντας, κατασυκοφαντώντας και απειλώντας ο ένας τον άλλον. Αυτά τα θλιβερά και ως ένα σημείο ευτράπελα βέβαια γίνονταν μέχρι «χθες».
Κι όταν λέμε μέχρι χθες εννοούμε ασφαλώς μέχρι τη στιγμή εκείνη που αυτές οι δύο φάρες μόνιασαν και ενώθηκαν από τον ίδιο φόβο, τον ίδιο κίνδυνο και την ίδια αγωνία.
Πανικόβλητες και οι δύο και όντας σε απόγνωση έσπευσαν να αφήσουν στην άκρη και να διαγράψουν έστω και ευκαιριακά (ασφαλώς και κουτοπόνηρα) τα όσα τους χώριζαν τόσα χρόνια. Ενώθηκαν για να συμπορευθούν σε μια βρώμικη και παρασκηνιακή προσπάθεια αντιμετώπισης της «απειλής» που κατηφόριζε ορμητικά από το Βορρά.
Η ιδιότυπη και ανίερη συμμαχία τους κατάφερε δυστυχώς με τα όσα παράνομα, άδικα και ανεπίτρεπτα επιστράτευσε να ολοκληρώσει ένα θλιβερό πραξικόπημα όπως ήταν η αφαίρεση του τίτλου από τον ΠΑΟΚ (της «απειλής» δηλαδή από τον Βορρά).
Φέτος κάποιες απρόβλεπτες και μη αναμενόμενες εξελίξεις έφεραν τους δύο συμμάχους σε πολύ δύσκολη θέση. Αφενός με τον κίνδυνο εκ Βορρά να πρωτοπορεί σταθερά και αφετέρου με τα δικά τους προβλήματα. Οι οπαδοί της ΑΕΚ κατηγορούν την ηγεσία της ανοιχτά πλέον για ανεπάρκεια, μεταγραφική αδυναμία και την ομάδα τους για την αγωνιστική της μετριότητα.
Αντίστοιχα, οι ερυθρόλευκοι με επικεφαλής τους «επιστήμονες» εκτοξεύουν κατηγορίες για το ξεπούλημα των ασημικών που έγινε τα τελευταία χρόνια, για την αγωνιστική ανυπαρξία, για το μπάχαλο με τις αλλαγές προπονητών και γενικά για την όλη εικόνα που έχει ο δαφνοστεφανωμένος. Και πάνω σε αυτά ήρθε και η φαγωμάρα και ο υπόγειος πόλεμος που ξέσπασε μεταξύ των δύο συνεταίρων και συμμάχων.
Με την Ενωση να αντιδρά σφοδρότατα, με σκληρή ανακοίνωση για την σκανδαλώδη απόφαση της αθλητικής δικαιοσύνης να μην αφαιρέσει τους 3 βαθμούς από τον Ολυμπιακό αλλά και με τα οπαδικά της έντυπα στο ίδιο μήκος κύματος να ζητούν εξηγήσεις από τους Πειραιώτες για την πλαγιοκόπηση και ύπουλη προσπάθειά τους να αποκτήσουν τον Αραούχο.
Η κατάσταση στη σχέση του διδύμου περνάει δύσκολες ώρες, όσο κι αν επιχειρήθηκε ιδιαίτερα από πλευράς λιμανιού με κάποιες διαψεύσεις να πέσουν οι τόνοι. Οι γνωρίζοντες καλά τα πράγματα μιλάνε για το ότι δεν υπάρχει επιστροφή στην αμοιβαία εμπιστοσύνη που περιστασιακά υπήρχε και ότι επιπρόσθετα αναβίωσε η παλιά θανάσιμη έχθρα που υπήρχε τόσα χρόνια.
Κάποιοι άλλοι υποθέτουν ότι μια ανακωχή αυτή τη στιγμή κρίνεται απαραίτητη γιατί προβάλλει περισσότερο από επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει σύμπνοια, ώστε να «αντιμετωπιστεί» για δεύτερη φορά με επιτυχία ο διεκδικητής του τίτλου, που υποτίθεται ότι θα είναι προετοιμασμένος και για κάθε ενδεχόμενο. Η δική μας άποψη; Όσο υπάρχει ΠΑΟΚ, οι άθλιοι και οι φοβισμένοι θα σφιχταγκαλιάζονται, ακόμη κι αν εξακολουθούν να μισούν και να σιχαίνονται ο ένας τον άλλον.
Ένας χρόνος μετά...
«Ο θάνατος πάντα θα σοκάρει. Όσα και να ακούς να συμβαίνουν γύρω σου, εάν δεν μας συμβεί δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Με αφορμή αυτήν την μέρα θέλω να ξαναθυμίσω την παρουσία του μπαμπά μου κ να εκφράσω δημόσια την αγάπη μου καταγράφοντας αυτά που έμαθα αυτό το χρόνο σε ανθρώπους που βιώνουν το ίδιο...
Η διαδικασία του πένθους είναι ένας τρόπος να μάθουμε ποιοι είμαστε, τι έχουμε και τι ψάχνουμε. Κάθε απώλεια, μας κάνει να κοιτάξουμε βαθιά στην ψυχή μας και να δούμε τι αξίζει περισσότερο. Νομίζω όμως πως καμία απώλεια δεν ξεπερνιέται! Καμία χαρά για μένα δεν κατάφερε να σβήσει το δάκρυ. Προσπαθώ όμως όπως όλοι όσοι βιώνουμε μια απώλεια να την αφομοιώσω.
Δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο σε αυτό και ο πόνος δεν αποφεύγεται. Μιλάω καθημερινά για τον μπαμπά μου, θέλω να βλέπω τις φωτογραφίες του, να αγγίζω τα πράγματά του, να μυρίζω την κολόνια του.... να βλέπω στο πρόσωπο του γιου μου τα στοιχεία που του μοιάζουν και αυτό μου δίνει δύναμη. Ομως μου λείπει η αγκαλιά του και το τηλέφωνο που δεν χτυπά...
Ο Μπουκάι το πένθος το παρομοιάζει με τραύμα. Η πληγή επουλώνεται αλλά μένει το σημάδι. Εγω θα το παρομοιάζω με έναν κεραυνό που χτυπάει ένα δέντρο. Τα κλαδιά καίγονται, βγαίνουν όμως παρακλάδια. Το κατεστραμμένο κομμάτι πάντα θα σου θυμίζει αυτή τη συμφορά ... ομως θα σου θυμίζει και την ρίζα... τα θεμέλια που κράτησαν την συνέχεια.. την κάθε οικογένεια που συνεχίζει να πορεύεται...».
ΥΓ: Λείπει σε όλους μας αγαπημένη μας Ελενα. Και περισσότερο σε εκείνους που είχαν την ευκαιρία να απολαμβάνουν το σπινθηροβόλο βλέμμα του, την οξυδέρκειά του, τις ρηξικέλευθες και ριζοσπαστικές επινοήσεις του και τις απίστευτα άνετες διαχειρίσεις των μεγάλων προβλημάτων. Η προσφορά του στον αγαπημένου του ΠΑΟΚ δυστυχώς δεν αναγνωρίστηκε όσο θα έπρεπε.
Ενας χρόνος ένα μεγάλο κενό, για όλους εμάς που εκτιμήσαμε και που αγαπήσαμε πραγματικά αλλά και απολαύσαμε το χαρισματικό και ταλαντούχο Γιώργο Κασιμάτη. Βάφτισα την κόρη του Γιώργου και σήκωσα από το facebook -χωρίς την άδειά της- το συγκλονιστικό μήνυμά της.
Μ…Σ
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (22/11)
