Ο αθλητισμός είναι ένας χώρος γεμάτος από συναισθήματα. Μπορείς να νιώσεις τα πάντα. Να χαρείς, να λυπηθείς, να απογοητευτείς, να οργιστείς, να σκεφτείς ότι σε κοροϊδεύουν, αλλά και ότι τιμάνε τη σχέση, τη φιλία, την εμπιστοσύνη σου.
Πάνω απ’ όλα, όμως, στο χώρο του αθλητισμού, ισχύει ό,τι και σε κάθε άλλο επαγγελματικό χώρο. Ισχύει ότι μεγαλύτερη αξία δεν έχει πόσο σπουδαίος είσαι ως επαγγελματίας, αλλά πόσο σπουδαίος είσαι ως άνθρωπος.
Είναι κάτι που ο καθένας μας το έχει νιώσει, είτε είναι ποδοσφαιριστής, είτε είναι δημοσιογράφος, είτε είναι αστυνομικός. Προσωπικά, το ένιωσα πάρα πολύ έντονα το βράδι της Δευτέρας. Γι’ αυτό και αισθάνομαι την ανάγκη να το μοιραστώ.
Οσοι βρέθηκαν το βράδι της Δευτέρας στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, είδαν εικόνες μοναδικές, ένιωσαν συναισθήματα πολύ ιδιαίτερα.
Πρωταγωνιστές στην ετήσια γιορτή του ΠΣΑΤ, σαφώς και ήταν οι αθλητές, οι προπονητές, οι ομάδες που βραβεύτηκαν. Ολοι αυτοί, δηλαδή, που στη διάρκεια του 2014 μόχθησαν για να πετύχουν υψηλούς στόχους και οι αθλητικοί συντάκτες με την ψήφο τους αναγνώρισαν αυτή την προσπάθεια.
Πιο πάνω από αυτούς που κατάφεραν δύσκολους στόχους, ωστόσο, ήταν ένας ποδοσφαιριστής ο οποίος δεν βρισκόταν εκεί για κάτι που πέτυχε μέσα στα γήπεδα κι ένα παιδί με σύνδρομο Down. Ηταν ο Γιώργος Σαμαράς και ο Τζέι.
Η ιστορία με το μικρό παιδί από την Σκωτία και τη λατρεία του για τον Ελληνα διεθνή, είναι γνωστή. Όπως γνωστή είναι και η ανταπόκριση που έδειξε ο Σαμαράς.
Αυτός ήταν ο λόγος που ο ΠΣΑΤ θεώρησε υποχρέωση να κάνει τα πάντα για να φέρει τον Σαμαρά και τον Τζέι στην Ελλάδα. Να αναγνωρίσει στον Σαμαρά την ανθρωπιά του και να δώσει στον Τζέι τη χαρά να τρυπώσει για μια ακόμη φορά στην αγκαλιά του Γιώργου, που τόση χαρά του δίνει.
Είχα ακούσει πολλά για το πόσο ευαίσθητος είναι ο Σαμαράς. Πόσο τον έχει σημαδέψει αυτή η σχέση με τον μικρό Τζέι. Δεν πίστευα, όμως, ότι αυτή η σχέση θα είναι τόσο ισχυρή ώστε να κινητοποιήσει σε τέτοιο βαθμό τον Ελληνα διεθνή, που τη μέρα της κηδείας αγαπημένου του προσώπου, με τις πτήσεις από Θεσσαλονίκη να έχουν τεράστιο πρόβλημα λόγω ομίχλης, να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να φτάσει στο ΣΕΦ και να πάρει την αγκαλιά του τον Τζέι.
Όταν πήρε το λόγο και είπε ότι «δεν θέλω να είμαι αγενής, αλλά δεν ήρθα εδώ για όλους εσάς, ήρθα για τον Τζέι», σκέφτηκα ότι μπορεί κάποιοι να τον παρεξηγήσουν. Μετά από λίγο, βέβαια, συνειδητοποίησα ότι κι εγώ στην θέση του το ίδιο θα έλεγα. Διότι, όταν ξέρεις πως ένα μικρό παιδί με σύνδρομο Down, που έχει μεγάλες δυσκολίες προσαρμογής σε περιβάλλον το οποίο δεν γνωρίζει, που μπορεί να αποσυντονιστεί από την ταλαιπωρία, ξεκινάει από την Σκωτία για να έρθει επειδή θα δει εσένα, δεν νοιάζεσαι για τίποτε. Λες αυτό που νιώθεις, δεν κάνει δημόσιες σχέσεις.
Και λειτουργείς έτσι όταν είσαι άνθρωπος, όταν αυτό που κάνεις το υπαγορεύει η ψυχή σου, όχι το μυαλό σου.
Τον Γιώργο Σαμαρά τον οδήγησε τη Δευτέρα η ψυχή του και γι’ αυτό θέλω κι από αυτή εδώ τη γωνία να τον ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά. Πρώτα ως άνθρωπος, μετά ως δημοσιογράφος και στο τέλος ως μέλος της διοίκησης του ΠΣΑΤ.
Θέλω να τον ευχαριστήσω γιατί το μήνυμα που έστειλε αποδεικνύει ότι μέσα από τον αθλητισμό μπορούμε να ζήσουμε τόσο ωραία πράγματα, τόσο έντονες στιγμές κι όχι μόνο τις παθογένειες που τον ταλαιπωρούν.