Κάτι παραπάνω απ΄ όλους θα ήξερε ο Στέφανος Αθανασιάδης μιλώντας για «αρρώστια» εντός αποδυτηρίων. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Γιώργος Γεωργιάδης έκανε λόγο για μία αρρωστημένη κατάσταση γενικότερα. Είτε βρίσκονται στον ΠΑΟΚ, οι άνθρωποι αυτοί, την επόμενη σεζόν, είτε όχι, είναι σαφές ότι θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη τα όσα λένε. Γιατί πρόκειται για δύο ανθρώπους που τον ΠΑΟΚ τον γνωρίζουν όσο λίγοι και σίγουρα δεν θέλουν το κακό του. Τον νοιάζονται, τον πονάνε και προφανώς θα χαρούν στην επιτυχία του.
Αν θα αναλύσουν εντός των ημερών τι ακριβώς εννοούν δεν το γνωρίζω. Θα ήταν όμως πραγματικά ευχή για τον ΠΑΟΚ, η «αρρώστια» αυτή να περιοριζόταν όντως μόνο στα αποδυτήρια. Αυτό το πρόβλημα θα λυνόταν εύκολα. Είτε με φρέσκα πρόσωπα, είτε με τον… Πάμπλο Γκαρσία ως γενικό αρχηγό ή άνθρωπο των αποδυτηρίων, είτε με τους Έλληνες παίκτες να παίρνουν κάποιες πρωτοβουλίες παραπάνω. Λύνεται το θέμα. Έχει συμβεί πάμπολλες φορές σε πολλές ομάδες. Λύθηκε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Το ζητούμενο στον ΠΑΟΚ είναι πως η «αρρώστια» έχει εξαπλωθεί παντού. «Αρρώστια» υπάρχει στην διοίκηση, που κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο πραγματικός στόχος. Κανείς δεν τον θέτει, ουδείς βάζει ένα συγκεκριμένο σχέδιο και κυρίως κανείς δεν μπορεί αν το στηρίξει με ευκολία. Πρώτα ο μεγαλομέτοχος. Αν το κάνει με τον Άρνεσεν καλώς. Προς το παρόν τα δείγματα δεν είναι θετικά.
«Αρρωστημένη» είναι η κατάσταση με τους προπονητές. Όλοι είναι υπό κρίση σχεδόν κάθε Κυριακή ή Τετάρτη. Όλους τους εμπιστεύονται μόνο όταν κερδίζουν και κανείς αληθινά δεν έχει λάβει την εμπιστοσύνη που θα άξιζε σε έναν προπονητή του ΠΑΟΚ. Δεν έχει βρεθεί ο κατάλληλος; Μπορεί. Πάντως όλοι με κάποιον γνώμονα θα επιλέχθηκαν. Αν στην πορεία προέκυψε πως δεν έχουν τα στοιχεία που πίστευε η διοίκηση, αυτό είναι πρόβλημα της διοίκησης ή του μεγαλομετόχου και όχι των προπονητών.
«Αρρωστημένη» όμως δεν είναι η κατάσταση στις κερκίδες; Ο κόσμος μοιάζει να περιμένει να «σταυρώσει» τον οποιονδήποτε. Να ισοπεδώσει, να φτύσει, να αποδοκιμάσει. Η αντίληψη της στήριξης έχει αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό και το χειρότερο είναι ότι φθάνει στο σημείο της απαξίωσης για μία ομάδα που είναι καλή μόνο όταν κερδίζει (όπως συχνά συμβαίνει στην Ελλάδα) και έναν μεγαλομέτοχο που σαφώς περισσότερη στήριξη θα περίμενε από το κοινό, μετά την πληρωμή των χρεών που έμοιαζε με ουτοπία. Αυτή η «αρρώστια» μοιάζει και πιο σοβαρή. Τα αποδυτήρια αλλάζουν, η διοίκηση πιθανώς μαθαίνει, ο Ιβάν Σαββίδης πληρώνει και… μαθαίνει, ο Άρνεσεν ας πούμε ότι αποτελεί μία εγγύηση και δίνει ένα όραμα. Για την νοοτροπία του κοινού δεν είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα αλλάξει. Είναι κάτι που αρχίζει να μπαίνει στο dna. Το κράξιμο, το ξεφωνητό, η ισοπέδωση. Έχουν άδικο; Απόλυτα όχι φυσικά. Σε κανέναν δεν αρέσει αυτή η ομάδα, αυτό το θέαμα, ίσως αυτοί οι παίκτες. Όμως από αυτό, μέχρι την εικόνα των άδειων εξεδρών ή του ξεφωνητού κάθε τρεις και λίγο από τους… πολλούς ή τους λίγους, απέχει παρασάγγας. Ο Άρνεσεν έχει πολύ δουλειά μπροστά του. Όχι μόνο για να φτιάξει το αγωνιστικό προφίλ του ΠΑΟΚ, χαράζοντας συγκεκριμένο δρόμο, μέσω πολλών δυσκολιών λόγω ημερομηνιών, αλλά κυρίως για να καταλάβει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο. Αν νομίζει ότι αυτό είναι το εύκολο, καλό θα είναι να του εξηγήσουν πως αυτό ίσως είναι το δυσκολότερο κομμάτι της δουλειάς του…
