Είναι πολλές στιγμές στη ζωή του που ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει το απόλυτο αδιέξοδο και έχει την αίσθηση του τέλματος. Νιώθει έντονα πως κατρακυλάει προς τον απέραντο γκρεμό και το χειρότερο όλων είναι, πως νομίζει πως αυτή η πορεία, δεν έχει επιστροφή. Αυτή η βεβαιότητα σχετικά με την έλλειψη εναλλακτικής, νομίζω ότι στραγγαλίζει κάθε άνθρωπο. Ότι δε μπορεί να σωθεί με τίποτα και η απόφαση που αφορά τη ζωή του, είναι ειλημμένη από κάποιον που είναι πέρα από αυτόν. Έτσι λοιπόν τα παρατάει και αφήνεται στη μοίρα του.
Η συγκεκριμένη συνολική εκλαΐκευση μιας κοινωνικής συναισθηματικής κατάστασης ταιριάζει απόλυτα σήμερα ειδικά, αν και οι αιτίες προέρχονται από το παρελθόν, στον λαό του Ηρακλή. Άλλοτε στα καφενεία τιτίβιζαν σαν σπουργίτια γύρω μου περιμένοντας έστω κι από μια μπουκίτσα ελπίδας που θα μπορούσα εγώ ο δήθεν πολυπράγμων και γνώστης να τους δώσω, για να πάρουν τα πάνω τους. Τώρα σιωπή. Μήτε πια ρωτάνε. Λούφαξαν. Κι αν κάποιος τολμήσει κάτι να ψελλίσει «ρε παιδιά μη κάνετε έτσι κάτι θα γίνει» τον αγριοκοιτάζουν. Πάντως ορισμένοι πιο ψαγμένοι και μάλλον ενημερωμένοι αναρωτιούνται αν πράγματι υπάρχει ένα βέβαιο αδιέξοδο ή είναι αποκύημα της φαντασίας εκείνων που τουλάχιστον εξακολουθούν να τρέχουν, πλην του Παπαθανασάκη, ελπίζοντας πως τα ώτα μη ακουόντων κάποτε θα… ξεβουλώσουν. « Θα πάνε στην Αθήνα» λένε « μπορεί κάτι να κάνουν εκεί» συμπληρώνουν με μάτια γεμάτα προσδοκία.
Σαν τι όμως μάλλον δεν μπορούν να το προσδιορίσουν. Αυτό συμβαίνει, όταν στερούμαστε την προσωπική μας κρίση συνυφασμένη με την έλλειψη αυτογνωσίας. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως η γνώση, είναι παράγωγο της αυτογνωσίας. Εμείς οφείλουμε να το δούμε ως μια πρώτη ευκαιρία, να ανασυνταχτούμε και να κατασταλάξουμε ως κοινωνική ομάδα ομοειδούς προσδιορισμού. Ως φίλαθλοι του Ηρακλή δηλαδή. Η έννοια της κρίσης κρύβει μια βαθιά υποκειμενικότητα. Εννοώ δηλαδή πως αν την αντιληφθούμε ως «κατάρα» (αρκετοί το σχολιάζουν από τον καιρό της αποχώρησης Θεοδωρίδη), θα έχει μόνο αυτή τη χρησιμότητα. Αν τη δούμε ως ευκαιρία μετά το νοσηρό «φαινόμενο» Παπαθανασάκη, θα ήταν το ελιξίριο μιας πιο ουσιαστικής εξέλιξης .Ομως ο μόνος τρόπος για να εξελιχθεί η σημερινή νοσηρή στασιμότητα του συλλόγου , είναι να ξεχωρίσει τη δική του φωνή, μέσα στις άλλες φωνές που ακούγονται συνεχώς ως γνώμες, υποδείξεις και συχνά παρεναίσεις και οι φίλοι του έχουν την ψευδαίσθηση ότι ανήκουν σε «σοφούς». Κλείνοντας ξέρω και από προσωπική εμπειρία, ότι όλοι οι άνθρωποι απελπίζονται βαθιά εξαιτίας των δύσκολων καιρών που ζούμε, αλλά και των προσωπικών τους θεμάτων. Νιώθουν μόνοι, άχρηστοι, ανεπαρκείς και τόσα άλλα.
Πριν όμως αφήσουν την θλίψη να εισβάλει στην ψυχή τους, οφείλουν να μεταφερθούν στα δικά τους χρόνια. Όταν κάθονταν με τις ώρες στις προπονήσεις της ομάδας και πήγαιναν κάθε Κυριακή στο γήπεδο χαρούμενοι, αισιόδοξοι για την πορεία της ομάδας και περήφανοι για τους παιχταράδες τους όντας φανταζόμενοι πως θα την σύρουν σε απέραντους δρόμους και λεωφόρους. Κι αν δεν συνέβαινε αυτό δεν χαλούσε δα κι ο κόσμος. Του χρόνου να ΄μαστε γεροί και ο Βάσια ή αργότερα ο Γιοβάνοβιτς και μετά ο Κωνασταντίνου κι άλλοι τόσοι. Στο κάτω-κάτω η απάντηση στο αδιέξοδο, είναι ο δρόμος που δεν είναι τίποτα άλλο από το πάθος μιας ζωής. Να ρουφάς κάθε στιγμή της, έστω και περασμένης, και να διερωτάσαι πόσο τυχερός είσαι, που το ζεις ή το έζησες . Αυτό είναι όλο.
