Έχω την εντύπωση, ότι δεν χρειάζεται να επιστρατεύσω επιχειρήματα για να αποδείξω ότι και οι δύο από πιτσιρικάδες ήταν «ΠΑΟΚια», με όλη τη σημασία της λέξης. Άλλωστε για τον Κλάους, κάτι τέτοιο θα το θεωρούσε και θα ήταν προσβλητικό.
Αν κάτι θα πρέπει να αναφέρουμε για τη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό έχει σχέση με τον Αβραάμ και τη γνωστή περιπέτεια της πρώτης μεταγραφής του, που συνοδεύτηκε από την εφηβική του απογοήτευση (μαζί και πίκρα). Να μην του δώσουν δηλαδή την ευκαιρία να φορέσει τη φανέλα της αγαπημένης του – τότε – ομάδας (ΠΑΟΚ). Υπεύθυνοι; Οι διοικούντες, εκείνης της εποχής στον Δικέφαλο. Προσπάθησε δύο φορές να διαβεί το κατώφλι της θρυλικής και απλησίαστης, ακόμη και για τα παιδικά όνειρά του, Τούμπας. Ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη ΠΑΟΚ, Θανάσης Κατσαρής, συγχωριανός του νεαρού Αβραάμ, σκόνταψε πάνω σε νοοτροπίες και σε παράγοντες που δεν επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί αυτή η μετακίνηση. Έτσι, ο Αβραάμ κατέληξε στον Άρη. Οι δικοί του, αλλά και οι έμπιστοι φίλοι του δεν θα ξεχάσουν, ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που τους ρωτούσε όταν επέστρεφε από τη Θεσσαλονίκη στο χωριό, μετά τις αγωνιστικές υποχρεώσεις του. Τους ρωτούσε φανερά και όχι συνωμοτικά: «Τι κάναμε σήμερα;», «πώς πήγε η ομάδα;»! Αναφερόμενος στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ στη Τούμπα.
Όπως προαναφέρθηκε για τον Αθανασιάδη, απαγορεύεται αυστηρά και δεν επιτρέπεται ούτε και η υποψία της αμφισβήτησης για τα «ασπρόμαυρα» αισθήματά του. Άλλωστε ο «μικρός» ήρθε… «Μπουσουλώντας» και με τις «φασκιές» στη Τούμπα. Ανδρώθηκε, έγινε μεγάλος εκεί στον «ασπρόμαυρο» ναό. Τον Αβραάμ, αντίθετα και στον αντίποδα, τον βρήκε η συγκυρία μετά τη πρώτη μεταγραφή του να κατηφορίσει στο λιμάνι και να ενταχθεί στο ρόστερ μιας ομάδας η οποία αποτελούσε (και αποτελεί ακόμη) κόκκινο πανί για τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Η πολυετής παραμονή του στην ίδια ομάδα, το δυνατό παιχνίδι του, η υποχρεωτική συμμετοχή ως αρχηγού σε κόντρες και αντεγκλήσεις, ήταν επόμενο, χρόνο με τον χρόνο, να ξεθωριάσουν και να περιθωριοποιήσουν, όλα όσα έμεναν κάπως ζωντανά και επιβεβαίωναν σχετικά την εικόνα ενός παίκτη ο οποίος στην εφηβική του ηλικία ήταν φανατικός οπαδός και παθιασμένο «ΠΑΟΚι».
Οι κολλητοί του στο χωριό λένε πως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζε ήταν, κάθε φορά που έπαιζε απέναντι στον ΠΑΟΚ και η αντίστοιχη μεγαλύτερη στεναχώρια του, όταν ήταν αναγκασμένος να παίρνει μέρος στις φασαρίες και στα επεισόδια που γινόντουσαν. Βέβαια, το ζητούμενο αυτή τη στιγμή δεν είναι αν ο Αβραάμ είναι αποδεκτός από τον κόσμο του ΠΑΟΚ, μετά την αποχώρησή του από τον Πειραιά, αλλά αν υπάρχουν προοπτικές και αφού εκπληρώσει το συμβόλαιό του στη Τουρκία, επισκεπτόμενος για τρίτη φορά τη Τούμπα, να κλείσει μια συμφωνία και μαζί της και τη καριέρα του με την φανέλα της ομάδας, την οποία ονειρευόταν από πιτσιρικάς να φορέσει. Εμείς κάνουμε υποθέσεις. Υποστηρίζουμε απλά ότι θα ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση, τα δύο ΠΑΟΚτσάκια από το Λάκκωμα να ανταμώσουν στη Τούμπα. Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος για το «φινάλε» της καριέρας του και ο Στέφανος για την «εκτόξευση» της δικής του. Εσείς τι λέτε; Υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο;
Μετά την διακοπή του πρωταθλήματος, η οποία έγινε ώστε να απολαύσουμε άνετα το «πιλάφι» που παρασκεύασε ο συμπαθέστατος Ρανιέρι με τη συνταγή της εθνικής ποδοσφαιρικής μας ομοσπονδίας και των «ερυθρόλευκων» παρασκηνίων, μπαίνουμε στη κανονική ροή του θεσμού. Αύριο ο Δικέφαλος ξεκινάει τον αγωνιστικό του μαραθώνιο (ή Γολγοθά), με ένα θεωρητικά εύκολο παιχνίδι, απέναντι στη νεοφώτιστη Νίκη Βόλου. Το αν το θεωρητικά εύκολο… Αποδειχθεί δύσκολο (όπως έγινε και με τη Καλλονή) αυτό θα το χρεωθούν σαφέστατα όλοι οι εμπλεκόμενοι.