Είναι υποτιμητικό και προσβλητικό για τον ΠΑΟΚ να πούμε ότι αποτελεί πλήγμα ο βαρύς τραυματισμός του Βιεϊρίνια ενόψει των αγώνων με τον Λεβαδειακό, τον Αστέρα Τρίπολης και τον τελικό του Κυπέλλου.
Δεν έχει ανάγκη ο ΠΑΟΚ τον Βιεϊρίνια για να πανηγυρίσει την κατάκτηση του Πρωταθλήματος και του Κυπέλλου, ολοκληρώνοντας με επιτυχία τη φετινή προσπάθειά του.
Αυτός ο τραυματισμός αποτελεί βαρύ πλήγμα για τον ίδιο τον Βιεϊρίνια. Οχι γιατί θα τον κάνει από πλούσιο φτωχό, ούτε γιατί θα τον κρατήσει έξω από τρεις αγώνες, μετά από τόσους και τόσους που έδωσε στη μακροχρόνια καριέρα του, αλλά γιατί η μοίρα τού φέρθηκε πολύ σκληρά σε καθαρά ηθικό επίπεδο.
Επέστρεψε στον ΠΑΟΚ με τη φιλοδοξία να τον οδηγήσει σε κατακτήσεις τίτλων. Κυρίως τον ενδιέφερε, όπως ήταν φυσιολογικό, να πανηγυρίσει την κατάκτηση ενός Πρωταθλήματος. Πέρσι πήρε το Κύπελλο, πήρε και το Πρωτάθλημα, αλλά δεν του επέτρεψαν να το χαρεί οι Κομίνηδες, οι Ποντίκηδες, οι Γκαρθία και οι Αρετόπουλοι.
Φέτος έφτασε μια ανάσα πριν από το νταμπλ. Με τρία ή και δύο ακόμη 90λεπτα, θα σήκωνε, ως αρχηγός, δύο κούπες. Θα ζούσε και τις δύο επιτυχίες με ιδρωμένη τη φανέλα, έχοντας αγωνιστεί μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο για την επίτευξη του διπλού στόχου. Είναι, λοιπόν, κρίμα και άδικο να ζήσει αυτές τις στιγμές ως θεατής, από τον πάγκο ή την κερκίδα. Είναι κρίμα και άδικο να μη γευτεί αγωνιζόμενος μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο αυτή τη διπλή χαρά. Και ακόμη πιο άδικο θα είναι να υποχρεωθεί να τερματίσει την ποδοσφαιρική καριέρα του μετά από αυτόν τον τραυματισμό. Δεν θα του αξίζει ένα τέτοιο πρόωρο τέλος.
Καταθέτω τη στενοχώρια μου όχι για τον ΠΑΟΚ αλλά για τον ίδιο τον Πορτογάλο άσο. Ξέρω ότι πάλι εκεί θα είναι. Ξέρω ότι θα βοηθήσει την ομάδα να λειτουργήσει όπως πρέπει για να τελειώσει θριαμβευτικά τη σεζόν.
Ξέρω ότι θα είναι πολύτιμη η συμβολή του γιατί θα εμπνεύσει τους συμπαίκτες του και θα κρατήσει ψηλά το ηθικό τους. Ξέρω ότι θα κάνει το παν για να κατακτηθεί το νταμπλ.
Ξέρω ότι θα είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής στα επινίκια. Ξέρω ότι θα του αναγνωρίσουν όλοι το δικαίωμα να σηκώσει πρώτος τα δύο τρόπαια. Ξέρω ότι οι συμπαίκτες του θα “σκυλιάσουν” για να του αφιερώσουν τους τίτλους. Οπως ξέρω, όμως, ότι θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η ηθική ικανοποίηση και η χαρά που θα εισέπραττε αν ήταν κι αυτός μαζί τους, όχι έξω αλλά μέσα στις τέσσερις γραμμές.
Κουράγιο, Αντρέ. Ετσι κι αλλιώς, η ιστορία γράφτηκε. Ακόμη και ο επίλογος της φετινής χρονιάς θα έχει τη δική σου σφραγίδα…
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
