Αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, τότε ο στόχος επετεύχθη. Ο ΠΑΟΚ είναι στους τέσσερις του Κυπέλλου! Αυτό όμως είναι κάτι που ήδη το γνωρίζαμε μετά τη νίκη του με 2-1 στο πρώτο παιχνίδι στην Ξάνθη. Το ζητούμενο χθες, ήταν να δούμε με ποιο τρόπο θα ερχόταν η πρόκριση. Θα ήταν πανηγυρική ή θα είχε απλά τον χαρακτήρα διεκπεραίωσης; Γιατί, κανένας δεν περίμενε ότι θα ήταν γεμάτη καρδιοχτύπι και ένταση.
Ο ΠΑΟΚ κατάφερε να χάσει με 0-1 και πρόκειται πραγματικά για επίτευγμα. Γιατί όταν λέγεσαι ΠΑΟΚ, παίζεις στην Τούμπα, τότε δεν μπορεί παρά να έχεις τον πρώτο λόγο. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν έγινε. Αντίθετα η Ξάνθη ήταν ανώτερη, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος και θα μπορούσε ακόμη και να πετύχει ένα ακόμη γκολ, να φτάσουμε στο 0-2 και να έχουμε εμφράγματα.
Η κακή εμφάνιση του ΠΑΟΚ ήταν η δεύτερη στη σειρά. Η αρχή έγινε την περασμένη Κυριακή στο Καυταντζόγλειο κόντρα στον Ηρακλή και είχε συνέπεια την ισοπαλία (1-1). Η χθεσινή είχε απόρροια την ήττα κι ευτυχώς- για τον ΠΑΟΚ- δεν στοίχισε την πρόκριση. Αυτό που ζητά σήμερα απάντηση είναι τι ακριβώς συμβαίνει αυτή την περίοδο στον ΠΑΟΚ και παρουσιάζεται εξαιρετικά κατώτερος των περιστάσεων.
Στο χθεσινό παιχνίδι, υπάρχουν δύο εύκολες δικαιολογίες. Η πρώτη αφορά την αίσθηση ότι είχε το εισιτήριο της πρόκρισης στην τσέπη, άρα έπρεπε απλά να παίξει ενενήντα λεπτά παιχνιδιού και να περιμένει τον επόμενο αντίπαλο του. Η δεύτερη έχει να κάνει με το παιχνίδι φωτιά που ακολουθεί με τον Ολυμπιακό και την αίσθηση να «κρατηθούμε σήμερα και να τα δώσουμε όλα την Κυριακή».
Κακώς! Πολύ κακώς! Είτε πρόκειται για το ένα, είτε για το άλλο. Γιατί και τα δύο δείχνουν κακή νοοτροπία. Το ίδιο και η αναφορά στην διαιτησία. Όταν έχεις νικήσει με 2-1 στο πρώτο παιχνίδι και παίζεις το δεύτερο στην Τούμπα, απλά μπαίνεις στο γήπεδο, καθαρίζεις άλλη μια νίκη, πανηγυρίζεις την πρόκριση κι αφήνεις την αναφορά στην διαιτησία στους κουτσομπόληδες. Τόσο απλά!