Απολαυστική είναι η περιγραφή του Γιώργου Κούτση για το πριν και το μετά του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδας με τον Άρη στην Τούμπα το 2003: «Ήταν στιγμές που δεν ξεχνιούνται. Πριν το ματς, υπήρχε πολύ άγχος. Στην τελευταία προπόνηση στη Ευκαρπία, είχαν μαζευτεί 2.000 οπαδοί. Μας έλεγαν: «Παλικάρια μη στενοχωριέστε… Αυτό το Κύπελλο ή θα το πάρουμε εμείς ή δεν θα το πάρει κανείς».
Εμείς καταλαβαίναμε ότι αν χάναμε το Κύπελλο στην Τούμπα από τον Άρη, το όνομά μας θα γραφόταν με μαύρα γράμματα στην ιστορία της ομάδας. Αν το χάναμε στον Βόλο, στην Αθήνα ή στο Καυτανζόγλειο θα ήταν μεγάλη η πίκρα, αλλά είναι κάτι που γίνεται στο ποδόσφαιρο. Στην Τούμπα, όμως, αν δεν το παίρναμε, δεν θα υπήρχαμε εμείς… Οπότε όταν στο τέλος κερδίσαμε και πήραμε το Κύπελλο, η χαρά ήταν πολύ μεγάλη. Υπήρχαν πλάκες, χαβαλές, αστεία, αλλά αυτό που έμεινε ήταν μετά, όταν πήγαμε στα μπουζούκια. Ήμασταν όλη η ομάδα εκεί και θυμάμαι που σημαδεύαμε με τα γαρύφαλλα στο στήθος μιας τραγουδίστριας με μεγάλο μπούστο.
Αλλά το πιο ξεχωριστό κομμάτι ήταν η παρουσία του Άγγελου Αναστασιάδη. Όχι τόσο γιατί χόρεψε ζεϊμπέκικο, όσο κυρίως για το ότι ήρθε με… δώρα στο νυχτερινό κέντρο. Είχε αργήσει να έρθει και όταν εμφανίστηκε, κρατούσε σακούλες στα χέρια. Είχε φέρει μπουκάλια με δικό του κρασί και περνούσε από κάθε τραπέζι και τα άφηνε. Μας έλεγε, θυμάμαι: «Ρε πεθαμένα, τι είναι αυτά τα ουίσκι που πίνετε… Να σας δώσω εγώ να πιείτε. Πάρτε εδώ κρασί να το ευχαριστηθείτε».
Με τον Άγγελο, βέβαια, οι ιστορίες είναι πολλές, αλλά θα σας πω κάτι που δεν ξεχνώ. Ήμασταν σε μια προετοιμασία στην Ιταλία, παίζαμε τάβλι με τον Καραδήμο, χτυπούσαμε τα ζάρια, ανταλλάσσαμε… γαλλικά και είχε φτάσει μία η ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Ο Αναστασιάδης έμενε σε δωμάτιο λίγο πιο δίπλα. Κάποια στιγμή, χτυπά η πόρτα και μπαίνει μέσα. «Τι κάνετε εδώ ρε πεθαμένα τέτοια ώρα;» μας λέει. Τα χάνω, φοβάμαι ότι θα μας ρίξει κατσάδα, αλλά προσπαθώ να μείνω ψύχραιμος και του απαντώ: «Κόουτς, ασ’ τα χάνω τώρα, έχει απίστευτη τύχη ο φαλακρός». Παίρνει τα ζάρια, ρίχνει και φέρνει… ασόδυο. Μας κοιτάζει, μας λέει «καληνύχτα» και φεύγει! Ανακούφιση...».