Άλλο άνδρας κι άλλο σερνικός. Σε αντίθεση με τους ποδόγυρους που γυροφέρνουν φέτος την ΠΑΕ, ένας παλίκαρος π΄ακούει στο όνομα Μιχάλης Μπουκουβάλας αποποιήθηκε ουσιαστικά των δικαιωμάτων του και υπέγραψε εν λευκώ μόνο και μόνο για μια αγάπη, αυτή για τον Ηρακλή, που μόνο μπεσαλήδες εκφράζουν.
Από την άλλη ο Παπαθανασάκης, μακριά από κάθε παλμό και αγωνία, κάτω στην Αθήνα κρατώντας παραμάσχαλα, ένας Θεός ξέρει με τι περιεχόμενο, τον περιβόητο φάκελο της αδειοδότησης, περνούσε το κατώφλι των γραφείων της ΕΠΟ ελπίζοντας σε χρόνο δεύτερο και σ΄ ένα θαύμα, σε βουντού, που λένε, να τον περάσει αν φυσικά τον περάσει. Ως εκεί όμως σε ότι αφορά το χαρτομάνι. Η διαδικαστική παραμονή του Ηρακλή στη Super League. Η μάχη όμως δίνεται αλλού. Εδώ στο Καυτανζόγλειο. Ελπίζοντας πως ο «κανένας» της ΠΑΕ, πέραν της αφηρημένης και άνευρης ανακοινώσεως, θα έχει μεριμνήσει σήμερα το στάδιο να μη θυμίζει Αλακτράζ, διότι θα πρέπει να γνωρίζει πως λαός, δίχως τους οπαδούς, μάλλον δεν νοείται.
Σήμερα λοιπόν οι κυανόλευκοι, μετά απ ένα ταξίδι με σχεδία σε ύδατα αχαρτογράφητα, εξαιτίας μιας θράκας ανυπόληπτων και άσχετων καραβοκύρηδων και καπετανέων, έφτασαν να αντιμετωπίζουν περίπου το αναπόφευκτο, ελάχιστα μίλια απ΄ τη στεριά, κρατώντας όμως στα χέρια τους την αποτροπή του, μονάχοι αυτοί με τον προπονητή τους και τον κόσμο στα ακρογιάλι να τους κάνει σινιάλο μάχης με χιλιάδες πυρσούς. Πυρσούς πίστης, ψυχής και πάθους κόντρα σε μια μοίρα προδιεγραμμένη οπωσδήποτε, αλλά όχι και δεδομένη. Η γροθιά που συνθέτουν ομάδα και λαός θα πρέπει να χτυπήσει κόψη μαχαιριού και συνάμα οι παίκτες να συνειδητοποιήσουν πως το εύκολο και το σίγουρο είναι το βολικό, το δύσκολο και το άγνωστο όμως είναι το συναρπαστικό. Κι αυτό σημαίνει ότι σήμερα, οι παίκτες μόνο, πρέπει να υιοθετήσουν την άγνοια κινδύνου των παιδιών και να μουντάρουν που λένε προς τον κίνδυνο με ορμή και ακατάβλητη θέληση μονάχα για τη νίκη.