Το κουτάκι μπύρας που χτύπησε τον Βλάνταν Ιβιτς, προκάλεσε τον τραυματισμό του και την διακοπή του αγώνα ΠΑΟ-ΠΑΟΚ, ήταν η κορύφωση του δράματος της… εξυγίανσης.
Μετά κι από τα προχθεσινά γεγονότα στην Λεωφόρο, πείστηκε και ο τελευταίος που αμφέβαλλε ότι αυτό που ζούμε τους τελευταίους μήνες στο ελληνικό ποδόσφαιρο όχι μόνο δεν είναι πορεία προς την κάθαρση και την εξυγίανση, αλλά, ό,τι χειρότερο έχουμε ζήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών αποδεικνύουν ότι η πολυσυζητημένη εξυγίανση ήταν μια… φούσκα, μια εικονική πραγματικότητα, ένα παραμύθι για μικρά παιδιά.
Διότι εξυγίανση με νεκρό (τον Κύπριο οπαδό του ΠΑΟΚ), με τον τελικό της ντροπής στο Βόλο (όπου από θαύμα δεν θρηνήσαμε κι άλλο νεκρό με όσα έγιναν στην πεζογέφυρα του Πανθεσσαλικού), με τις καταγγελίες για ξυλοδαρμούς στα αποδυτήρια του «Γ. Καραϊσκάκης» στα παιχνίδια με την ΑΕΚ και τον Πλατανιά, με τον τεχνικό του ΠΑΟΚ να σωριάζεται στο έδαφος από το χτύπημα του μεταλλικού κουτιού που δέχτηκε στο κεφάλι, μάλλον, δεν γίνεται.
Ούτε γίνεται να συζητάμε για εξυγίανση, όταν έχουν μπει σε καραντίνα οι περισσότεροι από τους διαιτητές που κράτησαν αυτοί που εξομαλύνουν το ποδόσφαιρο, με συνέπεια να έχουν ξεμείνει από διεθνείς και να ορίζουν για τα μεθαυριανά παιχνίδια των πλέι οφ τον Βάτσιο και τον Θάνο που δεν είναι διεθνείς.
Πού να μην είχαμε, δηλαδή, και την επιτροπεία της ΦΙΦΑ… Πού να μην είχαμε και τον Κουτσοκούμνη… Πού να μην είχαμε και τον Κοντονή, ο οποίος αναβαθμίστηκε κιόλας, πήγε υπουργός στο Δικαιοσύνης, επειδή τάχα έβαλε σε μια τάξη το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για τον Βασιλειάδη δεν έχω να πω τίποτε, διότι είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει είναι το ίδιο. Ακόμη κι όταν πάει κάτι να πει, όπως τις παραμονές του τελικού που δεχόταν εισηγήσεις για να τον αναβάλλει, δέχεται, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, ένα τηλεφώνημα άνωθεν και το παίρνει αμέσως πίσω αυτό που πήγε να πει.
Το ποδόσφαιρο ζει την χειρότερη περίοδό του. Κανείς δεν το αντιμετωπίζει ως ένα προϊόν που πρέπει να το διορθώσουμε, να το αναβαθμίσουμε, να το κάνουμε πιο ελκυστικό.
Οι μεγάλοι το βλέπουν αποκλειστικά ως λάφυρο, η Πολιτεία δεν υπάρχει, στην ΕΠΟ έχουμε μια εκτρωματική κατάσταση, οι συγκρούσεις των μεγάλων είναι σκληρές, με χτυπήματα κάτω από τη μέση, με την χρησιμοποίηση οπαδικών και δημοσιογραφικών στρατών προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους.
Αυτή η κατάσταση είναι βέβαιο ότι δεν οδηγεί πουθενά. Δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα. Κάθε μέρα δημιουργεί κι ένα καινούργιο, ακόμη μεγαλύτερο από αυτά που ήδη υπάρχουν.
Αυτό, όμως, δεν απασχολεί κανέναν. Διότι κανένας, προσωπικά είμαι βέβαιος, δεν θέλει το καλό του ποδοσφαίρου…
