Το ξενύχτι της Κυριακής δεν άξιζε τόσο, όχι γιατί η Αργεντινή δεν σήκωσε το «Copa America Centenariο», αλλά επειδή το θέαμα ήταν κατώτερο των δυνατοτήτων των δύο φιναλίστ. Τελικά το σήκωσε δίκαια η Χιλή. Φάνηκε ότι ήταν πιο ομάδα και το ήθελε περισσότερο.
Λίγες ώρες αργότερα, αυτό που μάλλον ήταν αναμενόμενο, ήταν η προσπάθεια διαδικτυακού -και όχι μόνο- εξευτελισμού του Λιονέλ Μέσι. Παντού, σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η εικόνα του Αργεντίνου να κλαίει, μετά την απώλεια του τίτλου και η φράση όταν δεν θα καταφέρει ποτέ να τον κατακτήσει με το εθνόσημο. Εξευτελισμός, λοιπόν, αλλά από ποιους άραγε; Από ανθρώπους που προφανώς έχουν καταφέρει τόσα πολλά στη ζωή τους και θεωρούν ότι ο Μέσι δεν τους φτάνει με τίποτα.
Προσέξτε: Δε μιλάμε απλά για κριτική. Γιατί είναι αυτονόητο πως και ο Μέσι, αλλά και ο κάθε άνθρωπος στον κόσμο, μπορεί να κριτικάρεται για τις επιλογές του, με επιχειρήματα, από τη μία ή την άλλη πλευρά. Όπως και η βιαστική –κατά τη γνώμη μου- επιλογή του, για παράδειγμα, να σταματήσει από την εθνική. Ούτε βέβαια μιλάμε για καζούρα. Όλα αυτά είναι δεκτά, επιτρεπτά και καλοδεχούμενα, για να γίνεται κουβέντα, σάτιρα και… χαβαλές.
Σε πολλές περιπτώσεις, διαπιστώθηκε κάτι άλλο: Χαρά που o Μέσι απέτυχε. Όχι που η Αργεντινή έχασε, ούτε χαρά που νίκησε η Χιλή, αλλά που Ο ΜΕΣΙ ΑΠΕΤΥΧΕ. Η θέση όλων στηρίχθηκε στην αποτυχία και τη λύπη ενός ανθρώπου. Και φυσικά ακολούθησαν οι συγκρίσεις για το ότι δεν είναι καλύτερος του Μαραντόνα και ότι δεν μπορεί να τον φτάσει. Λες και το άθλημα είναι ατομικό και όλα εξαρτώνται από έναν παίκτη. Λες και μία επιτυχία δεν είναι και θέμα συγκυρίας. Λες και κάθε ποδοσφαιριστής –αλλά και επαγγελματίας- έχει συμβόλαιο με την επιτυχία ή μπορεί κάθε μέρα να είναι το ίδιος αποδοτικός.
Βέβαια για να είμαστε σωστοί, αυτό το φαινόμενο δεν παρατηρήθηκε μόνο στην περίπτωση του Μέσι. Θα γίνει και με τον Ρονάλντο αν χάσει το Euro, έγινε με τον Κάρι στον τελικό του NBA (και σε πολλές ακόμη περιπτώσεις) και θα γίνει σίγουρα και με άλλους στο μέλλον, πολύ απλά, διότι αυτοί… είμαστε. Γουστάρουμε το… αίμα. Αγαπάμε να μισούμε. Ειδικά τους επιτυχημένους.
Σαφώς και υπάρχει κάθε δικαίωμα στην συμπάθεια και την αντιπάθεια, όπως φυσικά και στην κριτική. Ακόμη και στην… ύβρη μερικές φορές, όταν κάτι μας εξοργίσει. Να περιμένουμε όμως την ευκαιρία για να αποτύχει ένας άνθρωπος που καλώς ή κακώς έχει ξεχωρίσει για το ταλέντο του σε κάτι, ονομάζεται κόμπλεξ. Οπότε, κομπλεξικοί όλου του κόσμου ενωθείτε, οι αποτυχίες (ακόμη και των πιο άξιων) δε θα σταματήσουν ποτέ.