Έχει κάθε δίκιο να πανηγυρίζει ο Κλαούντιο Ρανιέρι. Έκανε όντως ένα θαύμα φέτος με την Λέστερ και όπως συχνά συμβαίνει στις περιπτώσεις αυτές, όλα του πήγαν καλά. Πέτυχε ένα σύνολο με εξαιρετικές προσωπικότητες, με ποδοσφαιριστές που σιγά σιγά άρχισαν να το πιστεύουν και με τους «μεγάλους» να μην μπορούν να πατήσουν καλά για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
Δεν υποτιμώ φυσικά τον άθλο. Είναι η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ, αντίστοιχη με αυτή της εθνικής μας του 2004…με την διαφορά ότι τότε μιλούσαμε για ένα τουρνουά έξι συνολικά αγώνων και όχι για μία διαδρομή με πολλά ματς. Ο Ρανιέρι είναι απόλυτα πετυχημένος ως τεχνικός της Λέστερ. Δίκαια μιλάνε όλοι γι΄ αυτόν και τα καμάρια του. Έμεινε στην ιστορία.
Όλα αυτά ασφαλώς και μπορούν να του αναγνωριστούν. Είναι ο… Κλαύδιος της Λέστερ, όπως σωστά λένε οι Ιταλοί, παρομοιάζοντας τον με Καίσαρα. Δεν είναι όμως και ο καλύτερος προπονητής. Για να μην τρελαθούμε κιόλας. Όπως συχνά συμβαίνει στην υπερβολική του μορφή στην Ελλάδα, άρχισαν οι συγκρίσεις για τον Ρανιέρι της εθνικής Ελλάδας που απέτυχε παταγωδώς με τον Ρανιέρι της Λέστερ που πέτυχε το θαύμα.
Είναι ο ίδιος Ρανιέρι που πέτυχε μικρότερα σαφώς πράγματα με άλλες ομάδες και απέτυχε σε κάποιες άλλες. Στην Ιταλία στην πραγματικότητα έμοιαζε με τελειωμένη ιστορία, ενώ και στην Αγγλία αναρωτιόταν πως η Λέστερ έδωσε τα «κλειδιά» στον Ιταλό. Μάλλον σαν.. απεγνωσμένη ενέργεια χαρακτηρίστηκε και προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι ο Ρανιέρι προχώρησε μόνο σε μία δική του μεταγραφή, η οποία μάλιστα στην πορεία δεν έκανε την διαφορά και έμεινε στον πάγκο.
Ασφαλώς το ίδιο υπερβολικά μπορεί να κρίθηκε και στην Ελλάδα ο Ρανιέρι. Όμως στο σύντομο διάστημα που βρέθηκε στον πάγκο της εθνικής, δεν υπήρχε στ΄ αλήθεια λόγος κολακείας. Δεν ήξερε που πατούσε και που βρισκόταν.
Επηρεαζόταν από τον καθένα που ήταν δίπλα του και από συγκεκριμένους ανθρώπους που τον παρότρυναν να καλέσει τον έναν και τον άλλον. Πήρε μία έτοιμη ομάδα και την κατάντησε περίγελο. Δεν ήταν ασφαλώς ο μοναδικός υπεύθυνος. Δεν μπορούσε να είναι τόσο κακός. Όμως δεν ήταν και πετυχημένος. Ούτε τον «έφαγε» η Ελλάδα και η νοοτροπία της.
Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το ένα από το άλλο. Στην Ελλάδα απέτυχε. Στην Λέστερ πέτυχε. Του βγήκε. Και μπράβο του. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Θα μείνει στην ιστορία για το θαύμα της Λέστερ. Όχι γιατί θα είναι ανάμεσα στους κορυφαίους προπονητές. Καθ΄ όλη συμπαθής, όμως διάρκεια δεν είχε στην καριέρα του ο Κλαούντιο. Δεν είναι Σιμεόνε, δύσκολα θα είναι Γκουαρντιόλα, δεν είναι καν Χίντινγκ ή φυσικά Μουρίνιο. Ναι, θα τον θαυμάζουμε πάντα γι΄ αυτό που έκανε στην Λέστερ, αλλά είναι ανούσια η σύγκριση για όσα έκανε ή δεν έκανε στην εθνική Ελλάδας.
