Θαρρείς και είχε «ζυγίσει» τον αγώνα και τον χρόνο που θα χρειαζόταν για να τον κερδίσει. Έπαιξε όσο ακριβώς έπρεπε, για να γυρίσει έχοντας στις αποσκευές του το χρυσό τρίβαθμο με το οποίο υποχρεώνει τους Γάλλους να μετρηθούν μαζί του με τους ίδιους όρους και τις ίδιες προοπτικές.
Δεν ήταν σπουδαίος, δεν είχε διάρκεια και άφησε πρωτοβουλίες στον αντίπαλο του. Είχε όμως τον αέρα της αυτοπεποίθησης που αποπνέει μια ομάδα με χαρακτήρα και προδιαγραφές δυναμικής, η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατρέψει τις όποιες αρνητικές καταστάσεις μπορούν να προκύψουν στη διάρκεια του ενεννηντάλεπτου. Στα διαστήματα που δεν είχε κατοχή, διατηρούσε χωρίς πολύ δυσκολία τον έλεγχο της ροής του αγώνα, ανεξάρτητα με τα προβλήματα που δημιουργούσαν οι ταχύτατοι, σκληροί και πολύ αποφασιστικοί στις μάχες «ένας με έναν» Λευκορώσοι. Ξεκίνησε με δύο χαμένες ευκαιρίες (η μία του Κλάους έβγαζε μάτια) και τελείωσε με ένα ομολογουμένως εντυπωσιακό ξέσπασμα. Έτσι, σφράγισε με δύο έξοχα γκολ την καλή εικόνα του φινάλε. Δημιουργός των οποίων ήταν ο ευφυέστατος ποδοσφαιρικά Περέιρα και ο ανεπανάληπτος χαρισματικός εκτελεστής Αθανασιάδης. Τη χρειαζόταν σίγουρα αυτή τη νίκη ο Δικέφαλος. Ήταν το τελευταίο χαρτί που είχε στα χέρια του ο Άγγελος Αναστασιάδης προκειμένου να μην χαθεί η πρώτη «παρτίδα» της χρονιάς (ή καλύτερα ο πρώτος από τους τρεις στόχους). Οι παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν και οι βασικοί και οι αλλαγές μπορεί να μην έπιασαν υψηλά στάνταρ απόδοσης – άλλοι καταπονημένοι από τις υποχρεώσεις τους με τις εθνικές ομάδες όπως ο Ρατς και άλλοι ελαφρά ανέτοιμοι αφού επανήλθαν από σοβαρούς τραυματισμούς – όλοι τους όμως στάθηκαν αξιοπρεπέστατα και απέδειξαν ότι μπορεί να υπολογίζει και να ελπίζει σε αυτούς ο κόουτς, στην πολύ δύσκολη προσπάθεια του αγωνιστικού «Γολγοθά» που ακολουθεί. Σταθερός ο Γλύκος, καλός ο Σκόνδρας, σαφέστατα «ανεβασμένος» ο Βιτόρ, κουρασμένος, αλλά πάντοτε ποιοτικός και χρήσιμος ο Ρατς. Το δίδυμο Περέιρα – Κλάους ήταν «όλα τα λεφτά». Στην πρωτοκαθεδρία των διακριθέντων Τζιόλης, Κάτσε και στους μεγάλους μαθητές και αγωνιστές ο Γκολάσα, ο Τζανδάρης και ο Σαλπιγγίδης.
Νομίζω όμως ότι αξίζει τον κόπο να πούμε και δύο λόγια για την εθνική μας εκπροσώπηση στο Τσάμπιονς Λιγκ, από την ομάδα η οποία κατά την άποψη του προέδρου της, είναι αυτή που μας κάνει να νιώθουμε περήφανοι σαν Έλληνες. Άλλωστε, η απεργία των ΜΜΕ και η στέρηση της απόλαυσης των γιγαντότιτλων των εφημερίδων του λεκανοπεδίου που θα υπήρχαν μετά τη νέα «θρυλική» εμφάνιση της ομάδας του Πειραιά, μας δημιουργεί μια τέτοια μικρή υποχρέωση ώστε να ασχοληθούμε με το νέο «άθλο» της. Τα «παιδιά του Πειραιά» (αλλά και της οικογένειας Σπάθα), κατάφεραν για μια ακόμη φορά να αιφνιδιάσουν αλλά και να κατατρομάξουν το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό κατεστημένο. Επιτυγχάνοντας ένα απλησίαστο ρεκόρ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ. Και ξέρετε πιο είναι αυτό; Το αρνητικό ρεκόρ επισκεψιμότητας φιλοξενούμενης ομάδας στην αντίπαλη περιοχή. Μη γελάτε, το πέτυχαν με την «μιάμιση» - στην κυριολεξία – φορά που «μπήκαν» ουσιαστικά στα χωρικά ύδατα του Σιμεόνε. Έστω και για τυπικούς λόγους και για λόγους αβροφροσύνης. Αυτό καταγράφηκε στα στατιστικά που παρουσίασε μετά τους προχθεσινούς αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ ειδική εταιρεία της ΟΥΕΦΑ που είναι επιφορτισμένη με αυτού του είδους αναλύσεις και επισημάνσεις. Έτσι έχουμε έναν ακόμη σοβαρό λόγο να αισθανόμαστε περήφανοι σαν Έλληνες για την ομάδα που μας εκπροσωπεί στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ήταν τεράστια ομολογουμένως αυτή η επιτυχία. Ένας ακόμη λόγος όμως για τον οποίο πρέπει να νιώσουμε περήφανοι…ως Έλληνες και τον οποίο δεν έλαβε υπόψη της η ίδια η στατιστική υπηρεσία του Τσάμπιονς Λιγκ είναι και το γεγονός ότι προχθές ο πρωταθλητής μας εκτός από το αρνητικό ρεκόρ όλων των εποχών στη διοργάνωση που πέτυχε με την ανύπαρκτη επισκεψιμότητα του στην αντίπαλη περιοχή, πέτυχε και ένα άλλο εξίσου εντυπωσιακό το οποίο δεν θα έπρεπε να περάσει απαρατήρητο. Κι αυτό αφορά το γεγονός ότι κατάφερε ένα αστρονομικό σκορ όπως θα έπρεπε να είναι σύμφωνα με την εικόνα και τις ευκαιρίες των δύο ομάδων το 10-0 να το «τσαλακώσει» και να το περιορίσει στο 4-0. Πρόκειται περί ενός νέου ανδραγαθήματος αγωνιστικού του δαφνοστεφανομένου ο οποίος με κάτι τέτοια αναστατώνει το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό σύμπαν. Ο προχθεσινός διασυρμός προφανώς θα βάλει για λίγο στις αποθήκες τους γιγαντότιτλους των φυλλάδων της Αθήνας αλλά και θα φράξει κάποια απύλωτα στόματα. Και λέμε για λίγο επειδή υπάρχει πεδίον δόξης, αποκατάστασης και εξιλέωσης εντός των ελληνικών συνόρων απέναντι στην Κέρκυρα, τη Νίκη Βόλου και τον Πανθρακικό.
ΥΓ: Εντυπωσιακό και συγκινητικό το «fairplay» του Σιμεόνε απέναντι στον Μίτσελ. Μετά το 4-0, έβγαλε τους κορυφαίους και πέρασε τις ρεζέρβες του στο παιχνίδι. Μπράβο του.