Η μετά - Ρεχάγκελ εποχή έμοιαζε να είναι η δυσκολότερη για την εθνική μας ομάδα. Όταν μιλάμε για έναν προπονητή, που κέρδισε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, έδωσε στην λέξη «ομάδα» την απόλυτη έννοια της, για ένα σύνολο παικτών που μέχρι τα τέλη του ΄90 συμπεριφερόταν περίπου ως «καφενές» και κατέτασσε πια την «γαλανόλευκη» σε μία από τις μέτριες μεν αλλά τουλάχιστον. δυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αντιλαμβανόταν ο καθένας πόσο μεγάλο ήταν το «βάρος» για τον επόμενο.
Για καλή μας τύχη, ο επόμενος ήταν ο Φερνάντο Σάντος. Η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει τότε η ΕΠΟ. Γιατί πολύ απλά, ο Πορτογάλος συνδύαζε την αγωνιστική ταυτότητα που είχε ήδη επιβληθεί στην εθνική ομάδα, την γνώση και την καλή άποψη του έλληνα ποδοσφαιριστή και της συμπεριφοράς του, την γνώση του τι ζητάει ο έλληνας φίλαθλος και κυρίως την δική του γνώση για το πώς μπορεί να προοδεύσει αυτό το έτοιμο σύνολο. Με καλύτερη ακόμη δουλειά, με περισσότερο τεχνική και τακτική υποστήριξη, με μία ανανέωση και ένα φρεσκάρισμα προσώπων που έγινε θαρρείς ιδανικά.
Όπως ιδανικά θα μπορούσε να κλείσει ο κύκλος του Φερνάντο Σάντος στον πάγκο, αν προχωρούσαμε λίγο ακόμη. Φυσικά ακόμη και η φάση των «16» αποτελεί για τον πρώην πια ομοσπονδιακό τεχνικό έναν μικρό θρίαμβο. Όχι μόνο γιατί έδειξε ότι αυτή η. δική του Ελλάδα, μπορεί να παίξει και επιθετικά, αλλά και γιατί οι σκέψεις του αποδείχθηκαν σωστές. Κυρίως γιατί ήταν απολύτως δικές τους. Κρίνεται αποκλειστικά αυτός. Είτε σε εμάς ή στους συλλόγους ή ακόμη και στους ποδοσφαιριστές άρεσαν ή όχι, ήξερες πως ανήκαν αποκλειστικά σε αυτόν, έχοντας το δικό του σκεπτικό.
Ο Σάντος εμπιστεύτηκε τον Χριστοδουλόπουλο, άφησε στην ενδεκάδα τον Χολέμπας, όταν τον «έσκιζαν» όλοι μετά το ματς της Κολομβίας, πήρε μαζί του τον Μόρα, που τον έκραζε δημόσια, έκανε αναντικατάστατο τον Παπασταθόπουλο που τον «έδεσε» με τον Μανωλά και όχι με τον Αβραάμ, όπως του ζητούσαν όλοι, έριξε τον Καραγκούνη στην μάχη ενώ δεν τον πίστευαν για βασικό ούτε οι έλληνες, ανέδειξε νέα πρόσωπα, όπως ο Παναγιώτης Κονέ και σε γενικές γραμμές αφήνει μία παρακαταθήκη σε όλα τα επίπεδα. Στον τρόπο του, στην οργάνωση της ομάδας από τις υποδομές μέχρι και την μεγάλη εθνική ομάδα. σε όλα.
Έχει πολύ δύσκολη δουλειά μπροστά του ο Κλαούντιο Ρανιέρι. Διότι είναι πια καταδικασμένος να πετύχει. Ο Έλληνας φίλαθλος έχει πια απαιτήσεις από την εθνική του ομάδα. Δεν του αρκεί καν η συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση. Θα περιμένει πια το κάτι παραπάνω. Την πρόκριση στους «16», στους «8». λίγο ψηλότερα που έλεγε και ο ποιητής. Ο Ιταλός είμαι βέβαιος ότι αναλαμβάνει μία από τις δυσκολότερες αποστολές της ζωής του. Τεράστιο κλαμπ η Γιουβέντους, πρόκληση η Μονακό, «πανεπιστήμιο» η Ρόμα, όμως τώρα έρχεται σε ένα διαφορετικού είδους ποδόσφαιρο, σε μία έτοιμη εθνική ομάδα, που ανέβασε ψηλά τον πήχη και δεν έχει καν ως στόχο να τον κρατήσει στην ίδια θέση. Ο Ρανιέρι υποχρεούται να τον ανεβάσει ψηλότερα και οι συγκρίσεις με τους προκατόχους του θα είναι πάντα αναπόφευκτες.
