Δε χρειάζεται να διαθέτει κανείς πολλά καντάρια εμπειρίας για να διακρίνει την (πολιτική) σκοπιμότητα του ξαφνικού και όψιμου ενδιαφέροντος των κυβερνητικών στελεχών για τον Αρη.
Προφανώς λείπει η επίσημη ανακοίνωση διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών, αλλά η διαδικασία της προεργασίας βρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή. Με τα αργά αντανακλαστικά που χαρακτηρίζουν την τωρινή Κυβέρνηση, είναι ευδιάκριτο ότι εκτός των νέων συσχετισμών που προέκυψαν σε επίπεδο «επιχειρηματικής υποστήριξης της», προσπαθεί να ισορροπήσει μια κατάσταση, ενδεχομένως να την εξομοιώσει (ανεπιτυχώς) και πάνω σ’ αυτό το εγχείρημα προέκυψε η επικοινωνία του Πάνου Καμμένου με τον Θόδωρο Καρυπίδη. Μετά από μια τετραετία όπου ο σύλλογος βρισκόταν στην απόλυτη εξορία και οι πόρτες των υπουργικών γραφείων ήταν ερμητικά κλειστές (τουλάχιστον για τον Αρη), το αιφνίδιο ενδιαφέρον προκάλεσε κλίμα ικανοποίησης. Μπορεί να εκτιμήθηκε ότι (έστω με καθυστέρηση) στην Κυβέρνηση αναγνωρίστηκε κι ένας (τουλάχιστον) δεύτερος πόλος ή να αφουγκράστηκαν αυτό που έρχεται. Δε νομίζω ωστόσο ότι ο Καρυπίδης είναι αφελής, λογικά αντιλήφθηκε αυτό που συμβαίνει.
Στην τηλεφωνική επικοινωνία τέθηκε προς συζήτηση το πλάνο «ανοικοδόμησης» των εγκαταστάσεων του Νέου Ρυσίου. Επί τούτου, στην πρόσφατη συνάντηση του Θόδωρου Καρυπίδη με τον Δήμο Δασυγένη, ο πρώτος εξήγησε ότι υφίσταται ζήτημα απόκτησης ενός χώρου άνω των 30 στρεμμάτων αλλά και το πλάνο χρηματοδότησης με το οποίο η Κυβέρνηση δεν έχει την παραμικρή σχέση. Στο δε «Κλεάνθης Βικελίδης», προσωπικά… ακούω βερεσέ τα περί αύξησης της χωρητικότητας και διατηρώ στη μνήμη μου ότι τα έργα ανακαίνισης άρχισαν πριν το τηλεφώνημα του Καμμένου.
Πάμε στο δια ταύτα. Ο Άρης γνωρίζει ότι δεν πρέπει να γίνει το μαξιλαράκι της πολιτικής σκοπιμότητας, έχει άλλα ιδανικά, αυτά πρεσβεύει εδώ κι έναν αιώνα. Αυτή τη στιγμή εξάλλου, αν βάλουμε σε μια ζυγαριά τις ανάγκες, είναι προφανές ότι η Κυβέρνηση της απώλειας πολλών ερεισμάτων, έχει μεγαλύτερη ανάγκη τη δυναμική του συλλόγου αλλά και της αντιστροφής του (εις βάρος της) κλίματος που κυριαρχεί στις τάξεις των φιλάθλων της ομάδας.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, αυτές οι πρακτικές είναι παλαιοκομματικές, παραπέμπουν στις εποχές διακυβέρνησης των ΝΔ/ΠΑΣΟΚ και φυσικά επιβεβαιώνουν ότι η βασική ομοιότητα μεταξύ της προμνημονιακής Ελλάδας με την αντίστοιχη μεταμνημονιακή είναι η πολιτική των πολιτικών.