Κύριοι, το ποδόσφαιρο δεν είναι «house of bones» αλλά μάθημα ζωής

«Ο σοβαρός αθλητισμός δεν έχει να κάνει τίποτε με το «ευ αγωνίζεσθαι». Είναι γεμάτος μίσος, ζήλια, καυχησιολογία, άγνοια όλων των κανόνων και σαδιστική ευχαρίστηση στην παρακολούθηση βίας. Με άλλα λόγια, είναι πόλεμος». Η φράση αυτή του Τζωρτζ Όργουελ βρίσκει τέλεια εφαρμογή στο ελληνικό πρωτάθλημα αλλά ίσως και να υπάρχει μια αχτίδα φωτός.

Μπορεί ο ΠΑΟΚ να βρίσκεται μια ανάσα από τον τίτλο και ο Άρης να έχει εδραιωθεί στην πέμπτη θέση του βαθμολογικού πίνακα αλλά η 26η αγωνιστική έδωσε ένα μάθημα σε όλους μας και απέδειξε γιατί το ποδόσφαιρο είναι η πιο όμορφη έκφραση της ζωής, ένα μάθημα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης.

Όχι δεν ήταν η πιο παραγωγική αγωνιστική, αφού τα δίχτυα κουνήθηκαν μόλις 20 φορές, αλλά το μάθημα ζωής που έδωσαν εντός αγωνιστικού χώρου οι Βαγγέλης Μόρας και Λεονάρντο Κούτρης. Οι δύο άσοι μας θύμισαν τι είναι στα αλήθεια το ποδόσφαιρο.

Και η μαγεία της στρογγυλής θεάς δεν είναι τα υβριστικά πανό, ούτε τα ντου στο χορτάρι, ούτε τα συνθήματα που βρίζουν κάθε συγγενή και φίλο του κάθε παίκτη αλλά είναι το χαμόγελο του μικρού παιδιού που δίνει άνιση μάχη με τον καρκίνο και είδε τον διεθνή αμυντικό να παίζει μαζί του και να τον παίρνει αγκαλιά αλλά και στα δάκρυα του άσου της Λάρισας που ακόμη παλεύει να πιστέψει ότι ο αδερφός του χάθηκε τόσο νωρίς και ζητά από όλους να κινητοποιηθούν και να βοηθήσουν να καταπολεμηθεί η λευχαιμία.

Κρύβεται στο χαμόγελο του μικρού φίλου του Δικεφάλου αλλά και τα δάκρυα εκείνου του ανδρός που έκανε υπομονή, βίωσε τόσες αδικίες, άντεξε στις δυσκολίες για να δει τον Βιεϊρίνια να σηκώνει την κούπα 34 χρόνια μετά, στον φίλο του Άρη που μετά από τέσσερα χρόνια περιπλάνησης στα γήπεδα - χωράφια των μικρότερων κατηγοριών βλέπει την ομάδα να πάει φουλ για Ευρώπη και να αποδίδει και καλό ποδόσφαιρο.

Στο βλέμμα του φίλου του Παναθηναϊκού που είδε τον σύλλογο να πέφτει από τα ψηλά στα χαμηλά, εκείνου του Ολυμπιακού που μετά από 20 σχεδόν χρόνια κυριαρχίας βλέπει να χάνονται δύο πρωταθλήματα και αναζητά τους λόγους αλλά και στον ΑΕΚτζή που περιμένει πως και πως τα εγκαίνια της «Αγίας Σοφίας». Στα μικρά και στα μεγάλα, στα δάκρυα χαρά και λύπης που γεμίζουν κάθε αγωνιστική τα γήπεδα της Super League.

Όλα αυτά περνούν σε δεύτερη μοίρα και η βία γίνεται ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Χρόνια τώρα προσπαθούν να την εξαλείψουν αλλά συνεχώς το πρόβλημα γίνεται πιο έντονο. Η λέξη «ποδόσφαιρο» χάνει πλέον το νόημα της και ντύνεται με έναν κόκκινο μανδύα που καταγράφει θύματα. Δεν φοβούνται πλέον κανέναν και τίποτα, εισβάλλουν με το «έτσι θέλω» στο χορτάρι και μετατρέπουν το γήπεδο σε αρένα άγριων ζώων. Πανό βρίζουν παίκτες, αντίπαλους οπαδούς, πολιτικούς ακόμη δημοσιογράφους. Επαινούν μάχες σώμα με σώμα, μιλούν για μαχαιριές, για θανάτους, για νίκες ποτισμένες στο αίμα.

Τα τελευταία χρόνια τα φαινόμενα γίνονται πιο έντονα και συνεχώς τρέχουν να απαντήσουν ο ένας στον άλλο. Μη ξεχνάμε τον αλησμόνητο τελικό του Βόλου, όπου φίλοι του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ φρόντισαν να βάψουν κόκκινο τον τελικό πριν καλά καλά γίνει η σέντρα, τα ντου σε «Παπαστράτειο» και «Σπύρος Λούης», τους φίλους του Ολυμπιακού που φρόντισαν να υπενθυμίσουν τα τεκταινόμενα της Παιανίας πριν 12 χρόνια, τα οποία είχαν αποτέλεσμα της απώλειας μιας ζωής αλλά και τις εισβολές σε «Καραϊσκάκη» και «ΟΑΚΑ».

Και όλα αυτά είναι απλά παραδείγματα, τα οποία βάφουν με αίμα κάθε ομορφιά της στρογγυλής θεάς και κάνουν το ποδόσφαιρο να φαντάζει «House of Bones». Οι κερκίδες είναι σχεδόν άδειες. Απομακρύνουν μικρούς και μεγάλους από τις εξέδρες και οι γονείς φοβούνται να πάρουν τα παιδιά μαζί τους στο γήπεδο αφού τρομάζουν στην ιδέα για το τι μπορεί να συμβεί. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει, να φοβόμαστε να χαρούμε ένα από τα πιο όμορφα αθλήματα. Η ευθύνη βαραίνει όλους μας. Βλέπουμε, ακούμε, διαβάζουμε και μένουμε απαθείς μπροστά σε ένα φαινόμενο που είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας και «πληγώνει» κάτι που αγαπάμε. Η αυτοκριτική και η προσπάθεια βελτίωσης των κακώς κειμένων κάθε τομέα ίσως να κρύβουν την λύση που τόσο καιρό είναι απούσα. Ήρθε η ώρα!

ΥΓ. Ο Κρέσπο κατάφερε να αποτυπώσει σε δύο εικόνες την κατάσταση του ελληνικού πρωταθλήματος. Η μία ήταν στον τελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ όταν προσπαθούσε να προστατέψει την κόρη του από την αποπνικτική ατμόσφαιρα του ΟΑΚΑ και η άλλη, πάλι με αντίπαλο την Ένωση, στο γιορτινό κλίμα του παιχνιδιού στην Τούμπα, όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας την μικρή κόρη του στο χέρι και το νεογέννητο παιδί του αγκαλιά. Επιλογή μας, τι θέλουμε να βλέπουμε...