Κάθε λαός έχει την δική του κουλτούρα, τα δικά του ήθη και έθιμα, τα δικά του ελαττώματα και τα δικά του πλεονεκτήματα. Οι Έλληνες έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Καλά ή άσχημα, όπως το κρίνει ο καθένας, αυτά είναι και δεν αλλάζουν στους αιώνες των αιώνων. Δεν έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Έχει να κάνει με την ζωή, με την καθημερινότητα τους. Το ποδόσφαιρο δεν είναι κάτι διαφορετικό. Ο σοφός λαός λέει πάντα πως «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει». Όταν λοιπόν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που από κοκόρια. άλλο τίποτα, άκουγα για Λέσχες, για Κοινωνίες, για μέλη, για συμμαχίες και για λαϊκές βάσεις, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τα αντιμετώπιζα με επιφύλαξη και με μία σχετική σιγουριά, πως λίγο μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, το εγχείρημα θα οδηγηθεί σε ναυάγιο.
Συνεπώς, η είδηση περί διάλυσης της Κοινωνίας Μελών του Άρη που δεν έχει πια ρόλο και στην πραγματικότητα τίποτα να προσφέρει, δεν προκαλεί την παραμικρή εντύπωση. Ήταν απλώς μία λογική εξέλιξη των πραγμάτων. Δεν είναι θέμα του Άρη. Είναι θέμα νοοτροπίας. Ο Έλληνας ξεκινάει μία υποτιθέμενη συνολική προσπάθεια με ενθουσιασμό και με την σκέψη πως θα ενισχύει την αγαπημένη του ομάδα, βλέποντας την να προχωράει σαρώνοντας τους πάντες, με τον ίδιο να απολαμβάνει σημαντικά προνόμια και κυρίως έχοντας στο μυαλό πως αποτελεί και αυτός κομμάτι της διοίκησης. Προσοχή. Όχι κομμάτι της ομάδας, αλλά κομμάτι της διοίκησης.
Στην Ελλάδα έχουμε στο μυαλό πως από την στιγμή που πληρώνουμε, πρέπει να έχουμε και λόγο. Ανάλογη σκέψη υπάρχει στο εισιτήριο διαρκείας, που θα έπρεπε να αποτελεί η πρώτη βάση. Πως μία ομάδα ονειρεύεται να διοικείται με αυτόν τον τρόπο όταν ποτέ δεν έχει εξαντλήσει τα εισιτήρια διαρκείας; Ούτε καν τα μισά δεν έχουν δώσει ποτέ οι περισσότερες ελληνικές ομάδες. Όπως βρίσκουμε δεκάδες δικαιολογίες για να μην πάμε στο γήπεδο, θα βρούμε άλλες τόσες για να μην πληρώσουμε την συνδρομή, για να απαξιώσουμε ότι εμείς έχουμε ξεκινήσει με ενθουσιασμό και στο φινάλε, θα είμαστε οι πρώτοι που θα συμφωνήσουμε για την διάλυση του εγχειρήματος, γιατί θα βγάλουμε το πόρισμα πως «τα λαμόγια πάλι κονομάνε».
Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε τέτοιου εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς. Ο Σωκράτης Κόκκαλης έκανε ολόκληρη εκστρατεία, για να γράψει μέλη στον Ολυμπιακό. Γύρισε όλη την Ελλάδα, διαφήμισε τα προνόμια που θα έχουν, διατηρώντας μάλιστα την δική του σταθερή βάση και κυρίως πηγή εσόδων που είναι και το ζητούμενο. Ο κόσμος επί της ουσίας δεν θα διοικούσε, αλλά σε κάποια χρόνια, θα είχε το δικαίωμα να επιλέγει τα μέλη της διοίκησης πέραν των εκπτώσεων που θα είχε σε διαρκείας, σε προϊόντα της ομάδας και άλλα τέτοια. Κοντά στα 35.000 μέλη είχε φθάσει ο Ολυμπιακός που αποτελεί και την λαοφιλέστερη ελληνική ομάδα. Σήμερα έχετε ακούσει μήπως κάτι για μέλη; Υπάρχουν; Πόσα είναι; Τι προνόμια έχουν; Τι ακριβώς κάνουν; Άκλαφτο πήγε το σχέδιο με το πέρασμα του χρόνου. Όπως ποτέ ο ΠΑΟΚ δεν θα μπορούσε να πορευτεί με λαϊκή βάση. Έφθασε στο χείλος του γκρεμού και ήταν η συνέπεια μίας (και πάλι) συσπείρωσης γύρω από ένα πρόσωπο (Ζαγοράκης) που γκρεμίστηκε σε μερικά μόνο χρόνια και ας είχε κάνει άλματα αγωνιστικής προόδου η ομάδα. Πάλι εσωστρέφεια, πάλι «εμείς δεν στηρίζουμε αυτόν και την παρέα του», πάλι τα ίδια δηλαδή και ας μιλούσαμε απλώς για διαρκείας ή για άνοιγμα στο μετοχικό κεφάλαιο.
Ο Άρης επίσης αποτελεί περίπτωση ξεχωριστή. Πάλι ο κόσμος υποτίθεται θα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του. Επιλέγοντας διοικήσεις που δεν είχαν χρήματα αλλά υποτίθεται θα υπήρχε αυτάρκεια από τις συνδρομές των μελών. Μέλη που τελικά επέλεγαν αυτούς που οδήγησαν εκ του ασφαλούς τον Άρη στην καταστροφή και με τον καιρό επέλεξαν και τα ίδια να απαξιώσουν το εγχείρημα, δείχνοντας πως ο αρχικός ενθουσιασμός μετατράπηκε σε αποστροφή. Προβλέπω πως την ίδια κατάσταση θα έχει και η «Παναθηναϊκή συμμαχία», μολονότι εκεί υπάρχει «αρχηγός», που είναι πρόεδρος, που βάζει και χρήματα βέβαια. Μία ή δύο στραβές της ομάδας θα είναι αρκετές για να θυμηθούν όλα τα. στραβά, να τα αναδείξουν και να διαπιστώσουν πως «έτσι δεν πάμε πουθενά».
Επειδή η έννοια του επενδυτή είναι μάλλον αστεία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το καλύτερο θα ήταν να αλλάξουμε λίγο νοοτροπία, να βάλουμε το μυαλό να δουλέψει καλύτερα και να κρατάμε (στηρίζοντας τους) όσο είναι εφικτό στο ποδόσφαιρο, όσους αξιοπρεπείς ανθρώπους βάζουν τα ωραία τους λεφτάκια για να προχωρούν κάποιες ομάδες. Σαφώς και το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου το αντικρίζουν και οι. εισαγγελείς και όλοι εμείς που το παρακολουθούμε κάθε Κυριακή, όμως καλό θα είναι πρώτα να δούμε τα εκ των έσω και μετά να φροντίζουμε για την ανάπτυξη του αθλήματος. Μέχρι τότε, κάθε συζήτηση περί «λαϊκής συμμετοχής» θα ακούγεται περισσότερο για λαϊκή κατανάλωση και για να έχει την ελπίδα ο κάθε φίλαθλος ότι μία μέρα μπορεί και αυτός να γίνει πρόεδρος. Είναι άλλωστε και αυτό σημείο των καιρών.
