Σκεφτόμουν, με αφορμή τον τρόπο με τον οποίο διάφοροι σχολίασαν τις καταγγελίες Καλαϊτζίδη για τα στημένα παιχνίδια, πόσο… μπερδεμένοι είμαστε, τελικά, στο θέμα της διαφθοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Είναι, για μένα, τουλάχιστον, φοβερό ν’ ακούς κάποιον να λέει πράγματα, που είναι, μάλιστα, διατεθειμένος να τα καταθέσει στις δικαστικές αρχές και πολλοί από αυτούς που τον ακούνε να προσπαθούν να τον αποδομήσουν…
«Γιατί τα λέει μετά από ένα παιχνίδι στο οποίο έχασε;», λέει ο ένας. «Γιατί δεν πήγε να τα πει κατευθείαν στον εισαγγελέα;», λέει ο άλλος. «Μήπως τα λέει γιατί πήγε αυτός να στήσει κάποιο ματς και δεν δέχτηκαν τα λεφτά του;», λέει κάποιος άλλος, με πιο έντονη συνομωσιολογική διάθεση.
Είναι απίστευτο… Αντί όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, να σκεφτούν ότι πρέπει να στηρίζεται ο καθένας που προβαίνει σε τέτοιου είδους καταγγελίες και να είναι κοινή απαίτηση άμεσα να επιλαμβάνονται οι δικαστικές αρχές για να διερευνήσουν τις καταγγελίες, βλέπουμε να γίνεται προσπάθεια ώστε να θεωρηθεί ως ένα ακόμη… πυροτέχνημα η καταγγελία ενός ανθρώπου από τον χώρο του ποδοσφαίρου.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν όντως θέλουμε να υπάρξει κάθαρση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αναρωτιέμαι αν στ’ αλήθεια μας ενδιαφέρει να χτυπηθεί η διαφθορά.
Ωρες-ώρες πιστεύω ότι στην πραγματικότητα δεν μας νοιάζει. Όταν κάθε φορά που υπάρχει μια καταγγελία, η αντίδραση είναι του στυλ «έλα μωρέ, σιγά την είδηση που μας έδωσε. Ασε που δεν έχει και αποδείξεις», καταλαβαίνω ότι ουδείς νοιάζεται να αξιολογήσει σοβαρά τέτοιες ενέργειες, να τις αναδείξει και να παροτρύνει μ’ αυτό τον τρόπο κι άλλους που ξέρουν, να μιλήσουν.
Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούνται στο ελληνικό ποδόσφαιρο πιο αξιόπιστοι αυτοί που είναι… βουτηγμένοι στην λάσπη, αλλά δεν μιλάνε, παρά αυτοί που βγαίνουν και λένε κάποια πράγματα.
Και ξέρετε γιατί; Διότι γι’ αυτούς που μιλάνε, πολλοί απ’ αυτούς που τους ακούνε δεν στέκονται στο τι λένε, αλλά γιατί το λένε…
Ετσι, όμως, είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν θα ανοίξουν στόματα και ποτέ δεν θα δοθούν στοιχεία που θα άνοιγαν τον δρόμο για να χτυπηθεί η διαφθορά.
Διότι, αυτός που έχει το θάρρος να αποκαλύψει πράγματα, κι ακόμη περισσότερο εκείνος που είναι έτοιμος να δώσει στοιχεία αλλά είναι επιφυλακτικός, θα σκεφτεί ότι όχι μόνο δεν θα του πούνε «μπράβο», αλλά θα τον θεωρήσουν και ύποπτο…
Οπότε, γιατί να μιλήσει;
