Αυτοί οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι αγωνίζονται στα όρια (ίσως και παραπάνω ) των δυνατοτήτων τους, εννοείτε πως συνειδοτοποιημένοι κατεβαίνουν σε κάθε παιχνίδι όχι τόσο κάτω από την έντονη επιθυμίας απόδειξης μιας όποιας συνέπειας, αλλά όπως πιθανολογώ, σε μια προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού. «Αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσουμε»…
Σήμερα κόντρα στον Πανιώνιο για παράδειγμα δεν χρειάζεται εγώ, κάποιοι άλλοι καλοπροαίρετοι ή όχι, να τους υπενθυμίζουμε πως πρέπει να νικήσουν. Το ξέρουν. Η αναγκαιότητα όμως της αυτογνωσίας ή του αυτονόητου γι αυτά τα παιδιά (μικρά και μεγάλα) εμπεδώθηκε από τους ίδιους στη φιλοσοφία τους και δεν περιμένουν τρίτους να τους το υποδείξουν.
Πιστεύω και σε πείσμα ορισμένων, πως οι κυανόλευκοι στο μέτρο των δυνατοτήτων τους και όχι εκτός και υπερβολικά αυτών σήμερα, χωρίς να αλλάξουν την αμυντικογενή φιλοσοφία τους, αλλά ίσως με διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης θα χτυπήσουν και πάλι εκεί όπου πονάει ο αντίπαλος. Όπως έπραξαν και στο ΟΑΚΑ.
Φυσικά ο Πανιώνιος μπορεί να μην είναι ΑΕΚ, αλλά δεν είναι δα και το αντίπαλο δέος. Απλά ευτύχησε να πετύχει δυο πράγματι σημαντικές νίκες στην αρχή, έχασε κατόπιν εκκωφαντικά και τώρα έρχεται με κάπως συμμαζωμένα τα φτερά για προσωπική ρεβάνς και τίποτε περισσότερο. Ο Ηρακλή ναι. Μπορεί να κερδίσει αρκεί βέβαια πέραν των ειδικών του προσωπικών επιλογών και απαιτήσεων να μην έχει τουλάχιστον αντίπαλο και τον διαιτητή.
Στα δυο προηγούμενα παιχνίδια οι άρχοντες των αγώνων τον ματσάδιασαν για τα καλά, χωρίς να γίνει σούσουρο, χωρίς καν να ενοχληθεί κάποις. Αντιπαρερχόμενος την περίπτωση των διαιτητών όμως, ίσως θα έπρεπε να επισημάνω πως μια νίκη δεν στηρίζεται πάντα και στις εσωτερικές θελήσεις των παικτών ή σε αναγκαιότητες. Αρκεί μια πιστή εφαρμογή των συμβουλών του προπονητή σε κρίσιμα σημεία του αγώνα και αν βέβαια η τύχη δεν στραβώσει, πάμε γι άλλα που λένε. Αντε με το καλό.
