Η βραδιά του τελικού του Champions League είναι απ’ αυτές που οι ποδοσφαιρόφιλοι την καρτερούν σχεδόν μία ολόκληρη χρονιά και τη μνημονεύουν μέχρι τον επόμενο τελικό. Δικαίως. Είναι η αποθέωση του ποδοσφαιρικού πολιτισμού, προσφέρει εικόνες που αποτελούν ύμνο στο ποδόσφαιρο και εδραιώνει τον «Βασιλιά» των σπορ, το ποδόσφαιρο, στον θρόνο του.
Το ενδιαφέρον του τελικού του περασμένου Σαββάτου ξεχωριστό για πολλούς ακόμη λόγους. Αντιμέτωπες δύο διαφορετικές ποδοσφαιρικές σχολές. Η Γιουβέντους με το λάφυρο του αποκλεισμού της Μπαρτσελόνα στις αποσκευές της. Αποτέλεσμα-μήνυμα ότι μπορεί να ρίξει στο καναβάτσο την αντίπαλο της «γόνο» της ισπανικής ποδοσφαιρικής σχολής.
Θέλετε κι άλλα κίνητρα που ανέβαζαν την αδρεναλίνη; Η ανάγκη ο Μπουφόν να βάλει στην τροπαιοθήκη του επιτέλους το βαρύτιμο τρόπαιο.
Η στατιστική προσέγγιση έδινε προβάδισμα στη Ρεάλ. Την ομάδα συνώνυμο της νίκης στην ιστορία του θεσμού, η οποία θα εύρισκε απέναντι της μία ομάδα loser η οποία μετράει μόνο δύο τίτλους, με τον τελευταίο το 1996.
Η Ρεάλ έκανε πάρτι σ’ έναν αγώνα ο οποίος πριν από το πρώτο σφύριγμα δεν έδινε αυτή την αίσθηση.
Η σπάνια κλάση και τα τρεξίματα δύο κορυφαίων μέσων του Ισκο και του Μόνριτς, οι κινήσεις του Μπενζεμά και η αποτελεσματικότητα του Ρονάλντο στην επίθεση έφεραν το τελικό 4-1. Οι τέσσερις παίκτες έβαλαν τη σφραγίδα τους σ’ αυτό τον τελικό, χωρίς να σημαίνει ότι η Ισπανοί είχαν υστερήσαντες. Είναι ομάδα στην οποία πλημυρίζει το ταλέντο και απλώς χρειάζεται έναν καλό κόουτς για να το αξιοποιεί στον μέγιστο βαθμό. Και απ’ ότι φαίνεται ο Ζιντάν τα καταφέρνει εξαιρετικά. Γι΄ αυτό η Ρεάλ έφτασε στο πρώτο back to back Champions League μετά τη Μίλαν με έναν τρόπο που κερδίζει πλέον τον σεβασμό ακόμη και εκείνων που είναι απέναντι της.
FOCUS
Αξίζει ένα μεγάλο εύγε στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου, την ΕΣΗΕΜ-Θ και την ΕΠΣΜ που τίμησαν για 10η χρονιά με τον καλύτερο τρόπο τη μνήμη του εμβληματικού δημοσιογράφου Σταύρου Ρεπανά και επιχειρούν με κάθε τρόπο να κρατήσουν ζωντανή της παρακαταθήκη αρχών που άφησε πίσω του.
