Και μόνο η συζήτηση για τον Γιαννάκη είναι…ιεροσυλία

Προς αποφυγήν περιττών… προτάσεων, φανταζόμαστε ότι ουδείς αμφισβητεί την άποψη ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι ο αθλητής-σύμβολο αφοσίωσης στην Εθνική αλλά και ο πιο πετυχημένος ομοσπονδιακός προπονητής στην ιστορία της επίσημης αγαπημένης. Στοιχειοθετεί κατηγορία ιεροσυλίας η συζήτηση για το αν ο «Δράκος» είναι ο κατάλληλος για την Εθνική ομάδα. Αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει χθες. Να είχαν αντιληφθεί οι ιθύνοντες στην ομοσπονδία ότι τα πειράματα και οι εγωισμοί οδηγούν (δυστυχώς) και στην απαξίωση των εθνικών συγκροτημάτων.

Μετά τις εκλογές της 4^η του Σεπτέμβρη – στις οποίες δεν προβλέπεται να υπάρξει αλλαγή στα πρόσωπα που ηγούνται της ΕΟΚ – θα πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά και αποτελεσματικά το θέμα των Εθνικών ομάδων. Χρήματα δεν υπάρχουν, τούτο όμως δεν δικαιολογεί την παγίωση της κακής συνήθειας των υποβιβασμών των Εθνικών ομάδων. Είναι τουλάχιστον επικίνδυνο να χαρακτηρίζεται αναγκαστική η διοργάνωση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος εντός συνόρων γιατί μόνο έτσι μπορεί να επιδιωχθεί η επιτυχία. Είναι αφελές να υπάρχει η απαίτηση για εξασφάλιση επιτυχιών όταν δεν υφίσταται κοινή γραμμή (μεταξύ των ομοσπονδιακών τεχνικών) σε επίπεδο τακτικής. Σε όλη την Ευρώπη, αποφασίζεται ένα συγκεκριμένο μοντέλο αμυντικής και επιθετικής ανάπτυξης και όλοι οι προπονητές των ομάδων (Παίδες, Εφηβοι, Νέοι Ανδρες και Ανδρες) υποχρεούνται να δουλέψουν βάσει αυτού.

Γι’ αυτό λοιπόν είναι επιτακτική ανάγκη η επιστροφή του ανθρώπου που έχει αφιερώσει μεγάλο κομμάτι της ζωής του στην Εθνική. Και ο πιο αφελής αντιλαμβάνεται την έλλειψη πλάνου, χρειάζεται λοιπόν έναν άνθρωπο που να διαθέτει την ικανότητα, τον χρόνο και το μεράκι να καταστρώσει ένα από δαύτα. Μακάρι επίσης να φθάσει στο σημείο η ΕΟΚ – που πλέον έχει αποκτήσει πιο «ενεργό» ρόλο στον ΕΣΑΚΕ – να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε να παίζουν οι πιτσιρικάδες. Με αρχή την Α2 και μετά την Α1. Γιατί είναι εγκληματικό να κατηγορούνται νεαρά παιδιά για την αποτυχία της ομάδας, όταν αυτά δεν αντιμετωπίζονται ως αυριανοί πρωταγωνιστές αλλά ως αναλώσιμα προϊόντα. Αυτά τα παιδιά θα πρέπει να «δουλεύονται» στις ομάδες, να έχουν ρόλους και φυσικά, να υπάρχει ξεκάθαρη κατεύθυνση στις Εθνικές. Σε τελική ανάλυση, δε γίνεται να έχουν όλες οι «σειρές» το ίδιο ταλέντο. Δε σημαίνει όμως ότι οι λιγότερο ταλαντούχες πρέπει να «καίγονται».