Πανηγυρισμοί δε χωράνε επειδή ο ΠΑΟΚ κέρδισε την Κέρκυρα, Ούτε επειδή για πρώτη φορά φέτος η ομάδα έκανε 20 τελικές. Προφανώς και δεν προσπερνάς τέτοια στοιχεία, είναι θετικά μετά από ένα κάζο όπως αυτό της περασμένης Πέμπτης, αλλά ο ΠΑΟΚ που θέλουμε να βλέπουμε απέχει πολύ από την ομάδα που από το καλοκαίρι εμφανίζεται στα γήπεδα Ελλάδας και Ευρώπης (μας τελείωσε δυστυχώς…).
Ο Ραζβάν Λουτσέσκου υποσχέθηκε ότι θα την αλλάξει, ότι έχει το χρόνο να εξαφανίσει τις αδυναμίες και να παρουσιάσει ένα πολύ δυνατό σύνολο και δεν μένει παρά να κάνουμε λίγη υπομονή. Από αυτή την άποψη η νίκη επί της Κέρκυρας είναι πολύ σημαντική γιατί προσφέρει ηρεμία σε μία περίοδο που ο ΠΑΟΚ έχει ανάγκη να δουλέψει αρκετά.
Και μέσα σ’ αυτό το κομμάτι της δουλειάς, πέρα από τη βελτίωση του κομματιού της φυσικής κατάστασης, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πώς ο Ρουμάνος τεχνικός θα εντάξει στο σύνολο τον Ελ Καντουρί και τον Μαουρίσιο. Οι δύο μέσοι έρχονται να αλλάξουν τον τρόπο παιχνιδιού του ΠΑΟΚ, ο Δικέφαλος από εδώ και στο εξής θα στηριχθεί πολύ πάνω τους, οπότε το πώς θα τους ενσωματώσει στο σύνολο ο 48χρονος κόουτς έχει κομβική σημασία.
Πάμε σε κάτι άλλο. Στην παρουσία παικτών που… νιώθουν. Φάνηκε χθες πόσο σημαντικό να υπάρχουν στην ενδεκάδα. Μας το έδειξαν χθες ο Κάτσε, ο Πέλκας, ο Λέο Μάτος (κυρίως αυτοί…) κι ας μην είναι γέννημα-θρέμμα παιδί του ΠΑΟΚ.
Μπήκαν από την αρχή στο παιχνίδι έχοντας πάρει τα μηνύματα του κόσμου. Έβγαλαν νεύρο, πάθος, ενέργεια, εγωισμό. Και κυρίως θυμό. Έδειξαν ότι έχουν ενοχληθεί από τον αποκλεισμό στη Σουηδία. ¨Ότι δεν αντιμετώπισαν απλά με το «πάμε παρακάτω». Κι αυτό είναι που ο κόσμος του ΠΑΟΚ θέλει να βλέπει κυρίως σε κάθε παίκτη που φορά τη φανέλα της αγαπημένης ομάδας του. Να τη σέβεται και να προσπαθεί να την τιμήσει ακόμη κι αν δεν είναι στην καλύτερη δυνατή φάση του.