Ηταν ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανένας ως όχημα δυο ταχυτήτων. Με τη διαφορά αν κανείς το εκλάμβανε ως σύνολο 22 ατόμων που συναγωνιζόταν, θα έκανε σίγουρα λάθος εκτίμηση των δυνατοτήτων των ενδεκάδων που παρατάχθηκαν στον υποτιθέμενο αγωνιστικό χώρο της έδρας του ΑΟΤ, με στόχο, ως είθισται στο ποδόσφαιρο, να παίξουν μπάλα.
Στο σύνολο λοιπόν του χρόνου ενός κανονικού παιχνιδιού η ομάδα που κέρδισε τις εντυπώσεις ήταν ο Ηρακλής και αυτός ήταν το όχημα των δύο ταχυτήτων που προανέφερα. Και τούτο γιατί στο πρώτο ημίχρονο οι δυο ομάδες κινούνταν ως ευρισκόμενες σε μια διαρκή… προθέρμανση. Οι γηπεδούχοι από τη μια, χωρίς να έχουν να επιδείξουν κάτι ιδιαίτερο, παρέσυραν και τον φιλοξενούμενο από την άλλη σε μια αντιπαράθεση αψιμαχιών οι οποίες δεν έβγαζαν πουθενά. Πιθανολογώ πως , σε ότι αφορά τους κυανόλευκους, η αιτία της υποτονικότητάς τους οφειλόταν αφενός στο δύσκαμπτο 3-5-2 του Ρόκα και αφετέρου στο «χωράφι» στο οποίο κλήθηκαν να παίξουν μπάλα και όχι για να σπείρουν. Το πρώτο 45/λεπτο όμως ανήκε αποκλειστικά στον Ηρακλή με τους παίκτες του «εκπαιδευμένους» αρκετά στις ιδιαίτερες συνθήκες του αγώνα. Οι κυανόλευκοι «αφυπνίστηκαν» δημιούργησαν φάσεις, όπως αυτή με τον Ρόβα στο 47΄ καθώς ο νεαρός επιθετικός επιχείρησε σουτ στην κίνηση από κοντά, αλλά αστόχησε.
Στο 64΄κάπως έτσι αστόχησε και ο Ντούνης από πλάγια θέση όμως και τέλος το κερασάκι στη τούρτα της αγωνιστικότητας τους ένα οφθαλμοφανές πέναλτι στο 68’ που δεν δόθηκε σε ανατροπή του Περόνε. Να σημειωθεί πως ο Ρότσα και πάλι, παρότι είχε στη διάθεση του πλειάδα νέων παικτών, βασίστηκε και στους παλιούς πλην των περιπτώσεων του Βιτλή και του Νιαμπούγιου, ο οποίος αντικατέστησε τον Ρόβα. Συμπερασματικά στον Ηρακλή, και εύχομαι να μην προτρέχω μετά και την χθεσινή εμφάνιση (έστω και δυο ταχυτήτων , φαίνεται πως ούριος άνεμος άρχισε ν΄ ανασαίνει αντάμα με την ψυχή των παικτών του. Και μοιάζει αυτή η ψυχή βυθίστηκε στα χέρια του, στην αγκαλιά του και εκείνος να της φωνάζει: «Δώστα όλα ψυχή μου, δώστα και πάμε να ταξιδέψουμε μαζί να μάθουμε στον κόσμο πως αρχίσαμε κι εμείς να ζούμε»…Υπερβολικό; ΟΧΙ. Ποιητική αδεία; Σίγουρα. Το ίδιο το νόημα το κρίνει ο καθένας μόνος του.
Να θυμάστε πάντα, όμως, πως όταν οι άνεμοι ακόμη κι όταν πνέουν θλιβερά και μουντά, υπάρχει πάντα μια ψυχή που κρατάει τα ινία. Τη λεπτομέρεια αυτή πρέπει από τώρα και στο εξής να έχουν κατά νου οι κυανόλευκοι. Η ομάδα δείχνει πως ανακάμπτει κάτι που επισήμανε ο Ρόκα που δεν έμεινε όμως ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα. Αν και ο χρόνος επείγει, εξαιτίας της σχετικά μακρόχρονης «απουσίας» της (σε πεπερασμένο πάντα διάστημα) από εμφαντικά αγωνιστικά δρώμενα δεν χρειάζονται ιδιαίτερες πιέσεις, φτάνει οι παίκτες να καταλάβουν πως η αποστολή τους επαναπροσδιορίστηκε και ισχύει όπως αρχικά είχε τεθεί.
Η αντεπίθεση για την ανάκτηση του χαμένου βαθμολογικού εδάφους απ΄ ότι και πρακτικά διαφαίνεται θα αρχίσει ουσιαστικά από τον εντός έδρας τελευταίο αγώνα του Α΄ γύρου με τον Πλατανιά. Την ερχόμενη αγωνιστική το παιχνίδι με τον ΝΠΣ Βόλος δεν πρέπει να θεωρηθεί ούτε «τελικός» μήτε ολική επαναφορά. Η συγκεκριμένη ομάδα για να βρίσκεται εκεί ψηλά σίγουρα κάτι αξίζει και άρα πρέπει να αντιμετωπισθεί αναλόγως με κύριο στόχο τη διατήρηση της ούριας πλεύσης των κυανολεύκων προς τον απόλυτο τους.
