Καθησυχαστικός εμφανίστηκε ο Παπαθανασάκης προς τους παίκτες κατά τη χθεσινή επίσκεψή στη Μίκρα. «Αντιλαμβάνομαι τον προβληματισμό και την ανησυχία σας. Θέλω να ξέρετε πως κάνω ό,τι μπορώ για να βρω λύσεις στα προβλήματα και έχετε την υπόσχεσή μου πως μετά το Πάσχα, όλα θα τακτοποιηθούν».τους διαβεβαίωσε. Είμαι δημοσιογράφος και αναζητώ αντιστοιχίες της διαβεβαίωσης του επί του εφικτού.
Η λογική μου πάντως δεν συμφωνεί, δυστυχώς. Μόνο η φιλοσοφική μου διάθεση. Ο Σπύρος για να δίνει μια τέτοια υπόσχεση δείχνει πως κάπου βασίζεται. Διότι η επόμενη Τετάρτη δεν θα αργήσει κι αν παρ΄ ελπίδα δεν καταφέρει να κρατήσει τον λόγο του, πως θα αντιμετωπίσει τη δικαιολογημένη αντίδραση των παικτών; Διότι νομίζω ότι η πίστη στον εαυτό μας, είναι η προϋπόθεση για να είμαστε ικανοί να δίνουμε υποσχέσεις και να τις τηρούμε.
Πιστεύει άραγε ο Παπαθανασάκης στον εαυτό του; Όταν στα νιάτα μου «χώνευα» τις ατάκες του Νίτσε, διαβάζοντας τα βιβλία του, μια μου έμεινε καρφί πυρωμένο στη σκέψη. Και έλεγε. « Ο άνθρωπος καθορίζεται από την ικανότητά του να δίνει υποσχέσεις και να τις τηρεί». Ο Σπύρος στη ροή του λόγου του περιέγραψε αλήθειες σε ότι αφορά τον Ηρακλή και τις αναποδιές που του παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της φετινής περιόδου και η ομιλία του πιθανόν να άγγιξε το θυμικό των παικτών. Ξεχωρίζω μια ατάκα του: «Εγώ θέλω να σας πως είμαι δίπλα σας, όπως ήμουν πάντα και μαζί θα πάμε τον Ηρακλή ψηλά».
Ετσι όμως δημιούργησε με τους παίκτες μια μορφή δεσμού. Οταν λοιπόν «έχουμε πίστη» σ’ έναν άλλον άνθρωπο, σημαίνει ότι είμαστε σίγουροι για την αξιοπιστία και τη σταθερότητα της θεμελιακής στάσης ζωής του, του πυρήνα της προσωπικότητάς του. Αυτό δεν σημαίνει πως αν κάποιος αλλάξει γνώμη για κάτι, γίνεται αναξιόπιστος αλλά ότι οι βασικές του αρχές παραμένουν οι ίδιες. Ελπίζω λοιπόν κάπως έτσι να σκεφτούν οι παίκτες την ερχόμενη Τετάρτη, αλλά και ο ίδιος, σε μια αντίθετη προσέγγιση του θέματος.
