Ξεκαθαρίζει το τοπίο με τις αδειοδοτήσεις στη Football League οπότε σιγά σιγά σχηματοποιείται το περιβάλλον του νέου Πρωταθλήματος. Για να είμαι περισσότερο ακριβής, έγινε πλέον ακόμη πιο έντονη η εικόνα της μιζέριας η οποία είναι σχεδόν μόνιμη τα τελευταία χρόνια.
Λίγο πολύ ήταν αναμενόμενο ότι η φθορά και η ανυποληψία θα αφήσει το αποτύπωμα της σε μία κατηγορία η οποία δεν ελκύει χορηγούς για τις ομάδες και στην ποδιά της δεν σφάζονται οι τηλεοπτικοί σταθμοί προκειμένου να διεκδικήσουν τα δικαιώματα των αγώνων. Εδώ το τηλεοπτικό προϊόν της Super League δέχεται πιέσεις για ψαλίδι στο συμβόλαιο από τη NOVA, οπότε τι να περιμένει η Football League; Η αλήθεια βεβαίως είναι ότι δεν προκαλεί καμία έκπληξη αυτή η εξέλιξη. Διοικητικοί παράγοντες οι οποίοι προέρχονται από το ίδιο θερμοκήπιο διοικούν τις ομάδες και των δύο επαγγελματικών κατηγοριών. Με την ίδια ποδοσφαιρική κουλτούρα, τις ίδιες κοντόφθαλμες λογικές στις οποίες κυριαρχεί το «δος ημίν σήμερον». Κανένας προβληματισμός για την ανάπτυξη του προϊόντος, τη δημιουργία ελκυστικών χαρακτηριστικών και την διόρθωση όλων των παθογενειών. Η μόνη διαφορά το οικονομικό μέγεθος των τεσσάρων-πέντε μεγαλοπαραγόντων της Super League οι οποία βάζουν και τους όρους του παιχνιδιού. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι πάντα θέλουν να έχουν περιφερειακούς συμπαίκτες στις μικρότερες κατηγορίες για πολλούς λόγους κι αυτή τη συμμαχία προθύμως την αποδέχονται οι ομάδες της Football League. Για να λέμε όμως όλη την αλήθεια υπάρχει και μία άλλη διαφορά μεταξύ των δύο κατηγοριών. Οι παράγοντες της Football League, ελλείψει εσόδων είναι υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούν τις ομάδες που διοικούν ελπίζοντας ότι ο προβιβασμός της στην Super League θα τους βοηθήσει να ρεφάρουν.
Επειδή όμως οι ασκήσεις επί χάρτου συνήθως δύσκολα γίνονται πράξη στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου διαπιστώνουν ότι υπάρχει μία μεγάλη «μαύρη τρύπα» στο ταμείο την οποία σχεδόν πάντα την πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι προμηθευτές-πιστωτές.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, αλλά κανένας δε συγκινείται από αυτό το προβληματικό περιβάλλον: ούτε η ΕΠΟ, ούτε η Πολιτεία, ούτε στα συνδικαλιστικά όργανα των ποδοσφαιριστών. Και θα μπορούσαν να ήταν πολύ απλά τα πράγματα εάν έμπαιναν κάποιοι κανόνες οι οποίοι όμως θα τηρούνταν απαρέγκλιτα. Όπως για παράδειγμα να γινόταν σοβαρός έλεγχος για την οικονομική δυνατότητα των ιδιοκτητών της Football League και να είχαν την υποχρέωση να δεσμεύουν το minimum του μπάτζετ μίας αγωνιστικής περιόδου. Μ’ αυτό τον τρόπο και οι εργαζόμενοι θα δούλευαν σ’ ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον και οι ομάδες δε θα εγκατέλειπαν το Πρωτάθλημα στα μισά του δρόμου δημιουργώντας συνθήκες αγωνιστικής ανισότητας. Το κυριότερο θα έλλειπαν τα…
«ματιάσματα» και τα περίεργα αποτελέσματα και θα υπήρχε μία σχετική ισορροπία στη δυναμική των ομάδων η οποία θα ευνοούσε τον ανταγωνισμό. Σε μία τέτοια περίπτωση όμως υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούν μόνο 5-6 ομάδες οι οποίες θα πληρούν τους όρους συμμετοχής, οπότε είναι ευκολότερο να κρύβεται το πρόβλημα κάτω από το χαλί και έχει ο Θεός. Αλλωστε είπαμε στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο κυριαρχεί η λογική του «δος ημίν σήμερον». Όλα τ’ άλλα είναι ψιλά γράμματα
FOCUS
Οσο οι μεγάλοι της Super League δεν αντιλαμβάνονται ότι ένα Πρωτάθλημα χωρίς ανταγωνισμό μοιάζει με ανάλατη σούπα, θα είναι ματαιοπονία να πιστεύουμε ότι μπορεί να γίνει ελκυστικό το ποδοσφαιρικό προϊόν. Οπότε μπορούμε να γυρίσουμε… πλευρό.
