Σε μία χώρα που ελάχιστα πράγματα αντιμετωπίζονται με την σωστή προσέγγιση και κυρίως με ψυχραιμία, το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση. Αυτή είναι η κουλτούρα μας, αυτός είναι ο λαός μας και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Τέλος. Όση προσπάθεια και αν έχει γίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση πέφτει σε βράχο. Ποιος φταίει; Όλοι. Κυρίως η παιδεία μας σε αυτό το κομμάτι αλλά και όλοι μας. Οι φίλαθλοι, οι δημοσιογράφοι, οι λεγόμενοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, οι πρόεδροι, οι μεγαλομέτοχοι, οι ποδοσφαιριστές… Όλοι. Όσοι είναι κομμάτι του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα.
Η επόμενη μέρα του αγώνα ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Άγιαξ συνεπώς (ούτε καν μέρα… ώρα καλύτερα) δεν θα έπρεπε να δημιουργήσει απορίες. Αναζητούνταν όπως συνήθως εξιλαστήριο θύμα. Και όπως συνήθως, το εξιλαστήριο θύμα ήταν ένας έλληνας παίκτης και ακόμη… όπως συνήθως ένα «δικό μας παιδί». Εδώ άλλωστε όπως έχει αποδειχθεί πάμπολλες φορές τα «δικά μας παιδιά» τα κράζουμε και ευκολότερα. Γι΄ αυτό μοιάζουν να υπάρχουν.
Ο Στέφανος Αθανασιάδης δεν ξέρω αν το έχει συνηθίσει, όμως οφείλει πια να μάθει να ισορροπεί στα όρια της παράνοιας. Σε ένα κοινό που φαντάζομαι ότι γνωρίζει πολύ καλά γιατί από εκεί προέρχεται. Είναι περίεργη κατάσταση. Αλλά οφείλεις να πορευτείς με αυτή. Δεν μπορώ να αντιληφθώ τι ακριβώς πρέπει να αποδεικνύει ο Αθανασιάδης; Ότι είναι καλός φορ; Προφανώς και είναι. Τα νούμερα τα λένε όλα. Ότι είναι ο καλύτερος; Προφανώς και δεν είναι. Αν ήταν, ίσως να μην έμενε στον ΠΑΟΚ αλλά σε υψηλότερο επίπεδο. Υπάρχει καλύτερος στον ΠΑΟΚ; Προφανώς όχι. Εδώ και χρόνια. Αν υπήρχε, μάλλον θα έπαιζε και κυρίως θα το αποδείκνυε. Ο Κλάους έζησε το βράδυ της περασμένης Τετάρτης κάτι που είναι συνηθισμένο για επιθετικό. Ήταν ο «ήρωας» και έπειτα ήταν το «κόκκινο πανί». Γιατί αυτός τα βάζει και αυτός τα χάνει. Όταν βρεθείς κοντά στην εστία και μέσα στην περιοχή, αυτό μένει. Είτε το βάζεις, είτε το χάνεις. Όλα τα υπόλοιπα που κάνεις στο γήπεδο ίσως περνούν και απαρατήρητα. Ειδικά σε τέτοια ματς, που γράφεται ιστορία, το κοινό σε αντιμετωπίζει κυνικά. Καλώς ή κακώς.
Ο Κλάους σε μία νορμάλ κατάσταση, θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο. Όπως μέχρι πριν λίγο καιρό και ο Σαλπιγγίδης. Ένα παιδί που προέρχεται από τα σπλάχνα της ομάδας, που πονάει όσο και αυτοί που τον παρακολουθούν από τις εξέδρες, που έκανε το αγροτικό του μέχρι να βρει τη δικαίωση του, που νιώθει όσο ελάχιστοι τον χτύπο στο τύμπανο με το οποίο σείεται η Τούμπα, που το κράτησε στα χέρια του, που έχει στο φινάλε μία άλλη σχέση με τον σύλλογο. Αρκούν αυτά; Όχι. Δεν θα αρκούσαν αν δεν είχε παστελώσει τόσα πολλά γκολ και δεν ανήκε κάθε χρόνο στους πρώτους σκόρερ της ομάδας. Από τότε που τον εμπιστεύτηκαν φυσικά.
Πιθανολογώ πως αν ήταν ξένος και δεν είχε την παραμικρή επαφή με τον ΠΑΟΚ, θα αρκούσαν αυτά για να γίνει «ήρωας». Ειδικά δε αν φιλούσε τέσσερις - πέντε φορές τη φανέλα, «πουλούσε» κανά τσαμπουκά παραπάνω και έπαιζε για τη… φανέλα και όχι για τα χρήματα θα ήταν στα χείλη όλων. Τώρα είναι για διάφορους λόγους. Ακραίους. Είτε αγάπης, είτε αντιπάθειας. Απίστευτο αλλά αληθινό. Το παράξενο είναι ότι ο Κλάους άρχισε πια να αμφισβητείται περισσότερο από την στιγμή που αποφάσισε να υπογράψει ένα… κανονικό συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ, αποφάσισε να κάνει μία σχέση με την κοπέλα που γούσταρε, αποφάσισε να ζήσει καλά τη ζωή του, επειδή ακριβώς παίρνει και καλά χρήματα. Πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο, όμως στην περίπτωση μας συγχέονται στο μυαλό του οπαδού με έναν μαγικό τρόπο.
Ο ΠΑΟΚ λογικά θα πάρει έναν ακόμη σέντερ φορ. Καλά θα κάνει. Χρειάζεται επιλογές, χρειάζεται περισσότερη ποιότητα μπροστά, σε μία ακόμη απαιτητική σεζόν. Επιτέλους όμως. Δεν θα το κάνει γιατί ο Κλάους έχασε ένα ή δύο τετ-α-τετ. Δεν θα τον πάρει διότι ξαφνικά είναι ανίκανος αυτός ο παίκτης. Θα τον πάρει για να τον πλαισιώσει και πιθανώς να του δώσει ένα έξτρα κίνητρο ανταγωνισμού. Είναι νωρίς ακόμη, αλλά ευτυχώς είναι δίπλα στον Κλάους και ο Κουλούρης. Για να ξέρει τι… έρχεται ίσως και γι΄ αυτόν. Μοιάζει άλλωστε σε πρώτη φάση η περίπτωση του…
