Πιθανώς δεν θα μείνει ποτέ στην ιστορία των top class των προπονητών. Δεν είναι ο Ρίνους Μίχελς ή ο Ερνστ Χάπελ. Δεν ήταν ο πρώτος που κατέκτησε τρία πρωταθλητριών όπως ο Μπομπ Πέισλι, δεν «σφράγισε» μία ομάδα που χαρακτηρίστηκε ονειρεμένη, όπως ο Πεπ Γκουαρντιόλα, δεν ξέρει να πλασάρει τόσο καλά τον εαυτό του, όπως ο Ζοσέ Μουρίνιο, δεν έφερε «επανάσταση» στο Ιταλικό ποδόσφαιρο, όπως ο Αρίγκο Σάκι, ο Φάμπιο Καπέλο ή ακόμη και ο Μαρτσέλο Λίπι.
Είναι ο Κάρλο Αντσελότι, που αθόρυβα σε σχέση με άλλους, πετυχαίνει τους στόχους που έχει θέσει. Έφθασε προχθές στην κορυφή της Ευρώπης με την Ρεάλ Μαδρίτης, το είχε κάνει παλαιότερα με την Μίλαν και έβαλε τις βάσεις πρόσφατα στην Παρί Σεντ Ζερμέν για να εμφανιστεί ακόμη καλύτερη την φετινή σεζόν.
Δεν τον συμπαθούσα ιδιαίτερα. Δεν έκανε την δουλειά που θέλαμε εμείς οι… Γιουβεντίνοι, δεν έχει ένα στιλ που σε προσελκύει. Μοιάζει απόμακρος, δείχνει να έχει τουπέ, σαν να μην… μας βλέπει. Δεν πανηγυρίζει, δεν στεναχωριέται, δεν χαίρεται… Έχει πάντα το ίδιο κυνικό ύφος, σαν να αντιλαμβάνονται οι άλλοι στο πρόσωπο του, πως έχει ζήσει τόσα πολλά, που δεν του λέει απολύτως τίποτα, ακόμη και το γεγονός πως η ομάδα του σκοράρει και στέλνει το ματς με την Ατλέτικο στην παράταση, 90 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε του ματς.
Η κατάκτηση του τροπαίου από την Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί άλλους να χαροποίησε και άλλους να στεναχώρησε. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο και αυτή είναι η ζωή. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε λειτούργησε πιο μεσογειακά. Τον συμπαθήσαμε όλοι, διότι καταλάβαμε πως είναι ο «αδύναμος» της ιστορίας. Στην Ελλάδα ξέρετε παθιαζόμαστε με τον «αδύναμο». Του δίνουμε πάντα δίκαιο, τον υποστηρίζουμε σαν αγαπημένο μας πρόσωπο και του τα συγχωρούμε σχεδόν όλα.
Ο Σιμεόνε φωνάζει, γκρινιάζει, ενθουσιάζεται, στεναχωριέται, «παίζει» με το κοινό, γίνεται «ένα» με τους παίκτες. Αυτό είναι το στιλ του. Ο Αντσελότι δεν κάνει σχεδόν τίποτα απ΄ όλα αυτά. Η φετινή Ρεάλ Μαδρίτης όμως αποτελεί ίσως τον προσωπικό του θρίαμβο και το Τσάμπιονς Λιγκ, τρίτο που κατακτά ο ίδιος ως προπονητής, είναι ότι πραγματικά του άξιζε.
Έλαβε το χρίσμα σε μία δύσκολη εποχή. Δεν είναι ότι καλύτερα να αντικαθιστάς τον Ζοσέ Μουρίνιο με ότι αυτό συνεπάγεται. Μέχρι τον Νοέμβριο – Δεκέμβριο αμφιταλαντευόταν. Ψαχνόταν. Ράμος στα χαφ, Ντι Μαρία έξω, Μόντριτς επιτελικός, Κεντίρα εντός και εκτός, Ιγιαραμέντι σχεδόν… χαμένο στοίχημα. Πειραματίστηκε, ρίσκαρε, αμφισβητήθηκε όμως το βρήκε. Δεν ήταν εύκολο. «Ανέστησε» τον Ντι Μαρία σε ρόλο οργανωτικό, έβαλε τον Μόντριτς να έχει ρόλο χαμάλη πολυτελείας, στην καλύτερη του σεζόν, έθεσε «αρχηγό» εντός ομάδας τον πολυμήχανο Τσάμπι Αλόνσο, έβγαλε λαγό από το καπέλο με τον Καρμπαχάλ, «χώρεσε» τον Ρονάλντο και τον Μπέιλ, παίρνοντας πολλά και από τους δύο, διέκρινε την χρησιμότητα που θα έχει ο Μπενζεμά αν βγαίνει από την περιοχή και παίζει με πλάτη, δίχως του στερεί το… σιρόπι της εκτελεστικότητας.
Ο Κάρλο Αντσελότι ξέρει να «ψαρώνει» όπως φαίνεται τους ποδοσφαιριστές, όμως παράλληλα ξέρει και τι θέλουν αυτοί
Πήγε καλά με τον Κασίγιας, τον οποίο επανέφερε σταδιακά στην ενδεκάδα, δίχως να προκαλέσει, έκανε τον Σέρχιο Ράμος να μοιάζει περισσότερο πολύτιμος απ΄ ότι στην πραγματικότητα ήταν μέχρι εκείνη την στιγμή, έδωσε την δυνατότητα και την ωριμότητα στον Πέπε να γίνει πάλι ποδοσφαιριστής και όχι το «ζώο» που όλοι είχαν στο μυαλό τους, ενώ κατόρθωσε παράλληλα να αναδείξει και παίκτες. Ο Χεσέ, που τραυματίστηκε κι έχασε άδοξα την σεζόν. Τον Καρμπαχάλ που δεν υπολόγιζε κανείς, τον Ίσκο, τον Μοράτα…
Ο Κάρλο Αντσελότι ξέρει να «ψαρώνει» όπως φαίνεται τους ποδοσφαιριστές, όμως παράλληλα ξέρει και τι θέλουν αυτοί. Είναι παιδιά με πολλά χρήματα. Είναι όμως και επαγγελματίες. Με πολλές ιδιορρυθμίες, καθώς όλοι θέλουν να παίζουν. Όλοι νιώθουν οι καλύτεροι. Κι όμως τους έφερε πιο κοντά, κάνοντας και τους παγκίτες να νιώθουν μέρος της ομάδας. Ο Μαρσέλο δεν γκρίνιαζε στον πάγκο, ο Ρονάλντο την φορά αυτή σκόραρε και ένιωθε τις αγκαλιές των συμπαικτών του, ο Κασίγιας δεν άφηνε να εννοηθεί μετά από κάθε ματς που δεν έπαιζε ότι θα φύγει, ενώ ο Ντι Μαρία ακόμη και όταν έκανε χειρονομία στους οπαδούς, είδε τον προπονητή του να μπαίνει μπροστά και να τον στηρίζει σαν πατέρας του.
Τα αποδυτήρια λειτουργούσαν καλύτερα. Οι παίκτες κοιμόταν σπίτια τους στα εντός έδρας παιχνίδια, δεν είχαν τον Κέρβερο από πάνω τους, έπαιζαν video games στο αθλητικό κέντρο, ενώ τους έφερε μέχρι και προσομοιωτή φόρμουλας για να περνούν την ώρα τους. Το κόλπο πέτυχε. Περνούσαν περισσότερη ώρα πια στο αθλητικό κέντρο, ήρθαν όλοι πιο κοντά και η ομάδα ξαναγινόταν… ΟΜΑΔΑ.
Ο Κάρλο Αντσελότι, συνηθίζει να πίνει πολύ καλά κόκκινα κρασιά, όμως σε ειδικές περιπτώσεις, βάζοντας ένα χοντρό και ακριβό πούρο στο στόμα, ανοίγει μία ακριβή Γαλλική σαμπάνια την οποία απολαμβάνει γουλιά - γουλιά. Θα ήταν κρίμα να μην ανοίξει το πώμα αυτή την χρονιά. Κι αν ξέχασε να την πάρει μαζί του στην Λισαβόνα, είναι βέβαιο ότι ο Φλορεντίνο Πέρεθ και οι συνεργάτες του, καλό θα ήταν να ανοίξουν μια σαμπάνια στην υγειά σου Κάρλο…
