Ο Στράτος Παζούλης αρθρογραφεί για τον εκνευρισμό που προκαλεί στους ανθρώπους του Ηρακλή (και όχι μόνο) η παρατεταμένη αγωνιστική απραξία.
Απορώ μα την αλήθεια για τη δυσφορία, η οποία διακατέχει απαξάπαντες στον Ηρακλή. Όχι γιατί οι άνθρωποι δεν έπρεπε να βγουν απ τα ρούχα τους ( όπως και οι λοιποί των πρωταγωνιστριών, ως τα τώρα, ομάδων ). Όχι. Όμως τσάμπα τους τρώει το σαράκι, από τη στιγμή που στη χώρα μας πλέον η παράνοια θεωρείται αναγκαία «ίωση» ως επιβεβλημένο προ πολλού μέσο υπεκφυγής, αλαζονείας και επιβολής. Η παράνοια είναι κάτι που κυμαίνεται μεταξύ της ειδικής νοοτροπίας, οπότε τη συναντούμε σε πολύ μεγάλους αριθμούς, και της ψυχικής εκτροπής, την οποία χαρακτηρίζει παθολογική εμμονή σε ιδέες, που ο άνθρωπος διαμορφώνει υπό την πίεση του μεσσιανικού του κόσμου και όχι από επαφή με την πραγματικότητα. Αραγε ποιος από την πολιτική τάξη διαθέτει αντίληψη της πραγματικότητας; Μιας πραγματικότητας που δημιουργήθηκε εξαιτίας τους. Τα βάζουμε στη συγκεκριμένη περίπτωση με τον Αδριανό. Μα ο άνθρωπος δεν είναι ο εμπνευστής. Μόνο εκτελεστής αποφάσεων εκ του μακρόθεν. Κάποιων άλλων δηλαδή. Και όσο για την «απεργία» των διαιτητών βλέπουμε την άλλη εβδομάδα.
Σίγουρα σε ότι αφορά το αγωνιστικό μέρος αυτή η παρατεταμένη απραξία κάνει ζημιά σε ομάδες, όπως τον Ηρακλή, που μπήκαν φουριόζες στο Πρωτάθλημα και πρέπει να εφευρίσκουν τρόπους διατήρησης των μηχανών τους σε ένα κάποιο ρελαντί. Πράγμα δύσκολο. Διότι άλλο προπονήσεις, άλλο φιλικά ( που δεν γίνονται) και άλλο αγώνας Πρωταθλήματος. Όμως είτε το θέλουμε, είτε όχι τούτη τη στιγμή το ποδόσφαιρό μας βιώνει μια περίοδο παρακμής. Λίγο νοιάζει τους «μέντορες« του η πρόοδος του. Αλλα έχουν στο νου τους. Και όχι πάντως στην μπάλα. Μήτε τους πολιτικούς ενδιαφέρει πλέον. Μοιραία λοιπόν και ο Ηρακλής είναι καταδικασμένος, ακολουθώντας την «παράνοια της λογικής», να το ρίξει και ο ίδιος στην τρελή αναμένοντας. Ακόμη και τα …κάλαντα.