Το κακό παραέγινε. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και τον επιάσανε, λέει μία λαϊκή ελληνική παροιμία. Μόνο που στην περίπτωση του Αρη χρειάστηκε και μία… τέταρτη μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής.
Το ισόπαλο αποτέλεσμα στη Σπάρτη, το οποίο συνδυάστηκε με μία ακόμη κακή εμφάνιση της ομάδας, ήταν η σταγόνα που χρειαζόταν για να παρθούν (επιτέλους) γενναίες αποφάσεις. Κι αν οι διαδοχικές αποτυχίες σε Λαμία, Ριζούπολη, Εύοσμο δεν ίδρωσαν τα αυτιά κανενός, αφού βρήκαν άλλοθι στη διαιτησία και στην γκίνια, τότε για τη χθεσινή ισοπαλία τι να πεις και πού να επιρρίψεις τις ευθύνες για αυτό το… πράμα που εμφανίστηκε στο γήπεδο; Γιατί ομάδα δεν θύμιζε σίγουρα. Πόσω μάλλον τον Αρη, που πριν ακόμα η μπάλα κυλήσει στο χορτάρι κουβαλούσε την στάμπα τού φαβορί για άνοδο από την Football League. Ο πρώτος γύρος του «μαραθωνίου», όμως, ολοκληρώθηκε και όχι μόνο αυτό δεν έχει αποδείξει επί χόρτου, αλλά συνεχίζει αγωνιστικά να μην πείθει, βγάζοντας στο γήπεδο νοοτροπία ερασιτεχνικής ομάδας.
Είναι ξεκάθαρο, εδώ και καιρό, ότι ο Θόδωρος Καρυπίδης… παίζει με την επένδυσή του. Από τα χωράφια της Γ’ Εθνικής μέχρι και την τελευταία μεταγραφική περίοδο, αυτή του Ιανουαρίου, φρόντισε ώστε να δώσει στον Αναστόπουλο ό,τι καλύτερο -και πιο ακριβό- υπήρχε στην αγορά για τα δεδομένα της κατηγορίας, να του φέρει τους πιο γνωστούς, τους πιο έμπειρους ποδοσφαιριστές μεταξύ αυτών που αγωνίζονται στην Football League, να του εξασφαλίσει όσα χρειαζόταν για να επιτευχθεί με άνεση ο στόχος της ανόδου. Το πόσα πλήρωσα, το τι πλήρωσε, το τι… χρωστάει (;) και το πόσα ακόμα θα έχει για να δώσει, είναι άλλο θέμα. Το θέμα είναι ότι έκανε τα πάντα μέχρι σήμερα ώστε να εξασφαλίσει στον προπονητή της ομάδας ένα υλικό που ζηλεύουν πολλοί συνάδελφοί του στη Super League.
Ελα όμως που σε κάποια πράγματα υπολόγισε λάθος. Εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι η επιμονή στο πρόσωπο του Νίκου Αναστόπουλου, όταν άρχισε ο κατήφορος, ήταν το λάθος του. Από τη μία έχει και ο μεγαλομέτοχος μερίδιο ευθύνης στην κατρακύλα. Άφησε ένα πρόβλημα, που ήταν από νωρίς ολοφάνερο, να διογκώνεται χωρίς να πάρει τα μέτρα που απαιτούνται για να στηρίξει πρώτα απ’ όλα την επένδυσή του και σαφώς τον Αρη.
Όχι γιατί ο Νίκος Αναστόπουλος είναι κακός προπονητής. Αλλά γιατί ο Νίκος Αναστόπουλος των 510 συμμετοχών στους ελληνικούς πάγκους είναι εμφανές ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την πίεση, τον πανικό και στην πρώτη στραβή τα χάνει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το τελευταίο διάστημα έχει «χάσει», πέρα από τα λόγια του και τα αποδυτήρια. Και το κακό ξεκινάει από εκεί, και έπειτα μεταφέρεται στο χόρτο. Ομάδα χωρίς ψυχολογία, με κακή νοοτροπία και με πολλές έριδες, οι οποίες δημιουργήθηκαν τόσο μέσα από τα αρνητικά αποτελέσματα, όσο και από κάποιες επιλογές του «αλενατόρε».
Η Football League όμως συνεχίζεται και ο Αρης δείχνει να έχει… σταματήσει από καιρό. Αδυνατεί να πατήσει στα πόδια του, να πιστέψει στις τεράστιες δυνατότητες που έχει. Γιατί; Γιατί χρειάζεται ένα… σπρώξιμο, ένα ερέθισμα. Και από χθες το απόγευμα ο Θόδωρος Καρυπίδης βρίσκεται μπροστά στην κρισιμότερη -από την ημέρα που ανέλαβε- απόφαση που αφορά το αγωνιστικό κομμάτι. Την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία της ομάδας, της επένδυσής του.
Εφόσον προκύψει και περάσουμε στη μετά Αναστόπουλου εποχή, τότε οι ευθύνες θα έχουν αποκλειστικά τα ονόματα των ποδοσφαιριστών, αλλά και του Καρυπίδη, αφού αυτός θα αποφασίσει ποιος θα είναι ο «εκλεκτός» που θα πάρει την… καυτή πατάτα στα χέρια του. Σίγουρα ο μεγαλομέτοχος… χτυπάει το κεφάλι του για την απόφασή του να μην δοκιμάσει νωρίτερα το ηλεκτροσόκ που χρειάζεται ο ασθενής Αρης για να συνεχίζει να έχει ελπίδες. Αλλά το τρένο της ανόδου σίγουρα δεν χάθηκε. Υπολείπονται ακόμα 16 αγώνες, συν ένας με τον Πανθρακικό (σ.σ. νίκη άνευ αγώνα), όπερ σημαίνει ότι το τρένο εχει τις δυνατότητες και την δυναμική να επιστρέψει σε σωστή τροχιά. Αρκεί ο μεγαλομέτοχος να πάρει την απόφαση να κάνει κάτι. Χτες, όχι σήμερα. Αρκετός χρόνος χάθηκε. Πολλά δικαιώματα δόθηκαν και οι αντίπαλοί του (σ.σ. Πρωταθλητές… φιλικών, αλλά και χειμώνα!) έχουν δείξει ότι δεν αστειεύονται.
