Δεν υπάρχει κάτι πιο απογοητευτικό από το βασικό θέμα γύρω από το οποίο περιστρέφεται η συζήτηση εν όψει του τελικού ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ. Κουβεντιάζουμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από ποδόσφαιρο. Μιλάμε για τα σχέδια της αστυνομίας, τις προκλήσεις που υπάρχουν από διάφορες πλευρές και πολώνουν ακόμη περισσότερο το κλίμα, τους φόβους για εισαγόμενους χούλιγκαν που θα έρθουν αποκλειστικά για να προκαλέσουν επεισόδια.
Συζητάμε για όλα αυτά, διότι κάποιοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο, χρόνια τώρα, δεν κάνουν τίποτε άλλο απ' το να το απαξιώνουν, να το μικραίνουν, να δημιουργούν προϋποθέσεις ώστε να είναι χώρος στον οποίο εύκολα να παρεισφρύουν περιθωριακοί, μπαχαλάκηδες, προβοκάτορες, στημένοι.
Δεν είναι χώρος χαράς, διασκέδασης, πολιτισμού, το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν το θέλουν έτσι αυτοί που το διοικούν. Είτε πρόκειται για την ομοσπονδία, είτε για τους παράγοντες των ομάδων.
Ύστερα από τόσα χρόνια που ασχολούμαι με αυτό το αντικείμενο έχω αρχίσει να πιστεύω πως ούτε η Πολιτεία θέλει πραγματικά να το στρώσει. Νομίζω ότι την βολεύει και την Πολιτεία οι εντάσεις να εκτονώνονται με επεισόδια στα γήπεδα, παρά στους δρόμους. Όλο αυτό το πράγμα, όμως, μόνο θλίψη προκαλεί. Ακούω τις τελευταίες μέρες ότι υπάρχουν οπαδοί του ΠΑΟΚ, φιλήσυχοι άνθρωποι, οικογενειάρχες, που το σκέφτονται αν πρέπει να πάνε στην Αθήνα. Δεν ξέρω αν είναι απολύτως ακριβής η πληροφορία. Και να είναι, όμως, το βρίσκω φυσιολογικό να υπάρχει αυτή η ανησυχία.
Με τέτοιο φανατισμό, τόσο μίσος, τέτοια πολεμική ατμόσφαιρα, δικαίως ένας νορμάλ άνθρωπος προβληματίζεται και προτιμάει να μείνει σπίτι του παρά να διακινδυνεύσει να μπλέξει άσχημα. Αυτό, όμως, δεν είναι ποδόσφαιρο. Σίγουρα δεν είναι γιορτή, όπως κάποιοι θέλουν να το παρουσιάσουν. Δυστυχώς, για όλους μας, είναι κατάντια...
Κι ας μην βιαστεί κάποιος να θεωρήσει ότι τα γράφω όλα αυτά για να πανικοβάλλω οποιονδήποτε, ή ότι μου αρέσει να καταστροφολογώ. Υποχρέωσή μου θεωρώ ότι είναι να προειδοποιήσω, περιγράφοντας μια κατάσταση η οποία είναι δεδομένα νοσηρή και μπορεί να γίνει και επικίνδυνη. Όπως ήταν και πέρσι στον Βόλο, όπως και σ' ένα σωρό άλλες περιπτώσεις που δεν μας βοήθησαν να βάλουμε μυαλό, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης, να δούμε από άλλη σκοπιά το ποδόσφαιρο.
Γι' αυτό όλο και περισσότεροι απογοητεύονται, απομακρύνονται, δεν βρίσκουν λόγους για να πάνε στο γήπεδο.
