Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΑΚΗ
Τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης, πείθουν πως όλα όσα υποσχέθηκε πριν τις εκλογές, είναι αποφασισμένη να τα κάνει πράξη.
Ειδικά όσα συνέβησαν τις δύο προηγούμενες ημέρες, στις συναντήσεις Τσίπρα και Βαρουφάκη με Σουλτς και Ντάισελμπλουμ, καθιστούν απολύτως σαφές ότι δεν το λένε απλά, αλλά το εννοούν πως δεν σκοπεύουν να συνεχίσουν τις πολιτικές λιτότητας, ούτε να επιτρέψουν στους εταίρους μας να αποφασίζουν για εμάς.
Είναι ξεκάθαρο πως η νέα κυβέρνηση δεν διστάζει να πάει σε ρήξη. Δεν διστάζει να συγκρουστεί. Διαφορετικά δεν θα ήταν τόσο σκληρός, έως και αγενής θα μπορούσε να πει κάποιος, ο υπουργός Οικονομικών, ο κ. Βαρουφάκης.
Διαπιστώνω ότι ο τρόπος με τον οποίο ασκούν πολιτική, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ανάληψης εκ μέρους τους της ευθύνης για την διακυβέρνηση της χώρας ο Τσίπρας και οι υπουργοί του, αρέσει στους πολίτες. Αισθάνομαι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί συμπατριώτες μας οι οποίοι απολαμβάνουν αυτόν τον τσαμπουκά με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους ξένους.
Αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολλοί αυτοί που λένε «καιρός ήταν να τους βάλουμε στη θέση τους όλους αυτούς που μας είχαν καθίσει στον σβέρκο και μας είχαν σήκω πάνω, κάτσε κάτω». Είναι σαν να έχουμε την ευκαιρία να αποτινάξουμε τον ζυγό από πάνω μας και να αποκτήσουμε πάλι την ανεξαρτησία μας. Είναι σαν να ήμασταν υποδουλωμένοι και τώρα κάνουμε την επανάστασή μας.
Είναι ωραία όλα αυτά σαν συναισθήματα. Είναι και λογικά ως αντιδράσεις. Κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να καταλαβαίνεις ότι για όσα συμβαίνουν στη χώρα σου τις αποφάσεις δεν τις λαμβάνει η κυβέρνηση που εξέλεξες αλλά κάποιοι εκτός της χώρας, στους οποίους χρωστάς και εξ’ αυτού του λόγου έχουν τα κλειδιά…
Ωστόσο, όπως και πριν τις εκλογές ετίθετο, έτσι και τώρα που το βλέπουμε να συμβαίνει στην πράξη, να το λέει, δηλαδή, κατάμουτρα η νέα κυβέρνηση στους εταίρους μας ότι δεν σκοπεύει να τηρήσει συμφωνίες που κατέστρεψαν την Ελλάδα, το ερώτημα είναι «τι γίνεται μετά»
Τώρα το ερώτημα μπαίνει, πλέον, πιο πιεστικά. Διότι είμαστε ήδη στη φάση κατά την οποία δεν αποκλείεται πολύ σύντομα να χρειαστεί η κυβέρνηση να πει στους Ελληνες πολίτες πώς θα ζήσει η χώρα, εφόσον η απάντηση των εταίρων μας στην άρνησή μας να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας, θα είναι να μας στερήσει κάθε δυνατότητα χρηματοδότησης.
Εδώ, πλέον, δεν μιλάμε για προεκλογικό φόβο, αλλά για ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο, για το οποίο θα πρέπει να ξέρουμε τι ακριβώς θα συμβεί, θα πρέπει να ξέρουμε πώς θα το αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, αν οδηγηθεί σε αδιέξοδο με τους εταίρους μας στην Ευρώπη…