Ηταν ομολογουμένως βελτιωμένος ο Δικέφαλος στο χθεσινό παιχνίδι. Εμφανώς καλύτερος από τις τελευταίες αγχώδεις και συγκεχυμένες (αγωνιστικά και ψυχολογικά) εμφανίσεις του. Η άνετη επικράτησή του επισφράγισε δίκαια την ανωτερότητά του απέναντι στον αντίπαλο του, που αποδείχθηκε «μικρός» και αδύναμος» να τον εμποδίσει να πάρει αυτό που ήθελε. Δηλαδή τους τρεις πολύτιμους βαθμούς τους οποίους οι ανταγωνιστές του, όπως βλέπει και διαπιστώνει το πανελλήνιο, τους κερδίζουν με «ριφιφί» και με διαιτητικές λαθροχειρίες.
Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες σίγουρα δυσκολεύει για να σχηματίσεις μια ασφαλή άποψη για το αν αυτή η άνεση και η διαφαινόμενη βελτίωση οφείλονται σε μια συντονισμένη προσπάθεια που πιθανότατα καταβλήθηκε στο διάστημα της μικρής διακοπής, ή οφείλεται ως ένα σημείο και στον υποδεέστερο αντίπαλο. Ο συνδυασμός και των δύο περιπτώσεων ωστόσο και πάλι αφήνει ικανοποιημένος τους φίλους της ομάδας, γιατί ύστερα από πολύ καιρό είδαν ένα παιχνίδι της χωρίς άγχος με την καρδιά στη θέση της και με αρκετές ενδείξεις ότι έκανε ένα βήμα προς τα πάνω.
Ανάμεσα στα «συν» θεωρούμε κορυφαίες τις επισημάνσεις με τη θεαματική βελτίωση του Μαουρίσιο και τη διατήρηση του δικαιώματος να εκτελεί ελεύθερα και εν ψυχρώ ο Πρίγιοβιτς. Επιπρόσθετα και την υψηλού επιπέδου και ευρωπαϊκών προδιαγραφών για ακόμη μια φορά παρουσία και απόδοση του Βιεϊρίνια και του Ζαμπράνο. Στα «μείον» μπορεί κανείς να συμπεριλάβει το γεγονός ότι ο κόουτς εν όψει του κυριακάτικου σοβαρού αγώνα δείχνει ότι έχει την πρόθεση και την άνεση ακόμη να «δοκιμάζει» να «πειραματίζεται» και να μην έχει καταλήξει στις βασικές του επιλογές. Αλήθεια πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί η εμμονική χρησιμοποίηση στο βασικό σχήμα ενός παίκτη που αποδεδειγμένα και παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του, δεν μπορεί να προσφέρει αυτό που απαιτούν σήμερα οι συνθήκες και οι απαιτήσεις του νέου ΠΑΟΚ.
Θεωρείται από πολλούς παράδοξο αν όχι και ποδοσφαιρικά παράλογο το να έχεις εκτός βασικού σχήματος τον Τσίμιροτ, τον Κάτσε και τον Κάνιας και να έχεις τσιμενταρισμένο τον μετριότατο Ουκρανό. Με τον Σάκχοφ θα ξεκινήσει ο Ραζβάν Λουτσέσκου την Κυριακή στο Φάληρο; Είναι ένα ερωτηματικό που αιωρείται και προβληματίζει. Επιστρέφοντας στο παιχνίδι ασφαλώς είσαι υποχρεωμένος να μείνεις σε τρεις αδιαπραγμάτευτες πλέον διαπιστώσεις. Στη βελτίωση του ΠΑΟΚ, στην αδυναμία της Λαμίας να τον αντιμετωπίσει και στα όσα ενθουσιώδη και ενθαρρυντικά αφορούν την αποτελεσματικότητα των γηπεδούχων και την απόδοση των περισσοτέρων νεοαποκτηθέντων (κορυφαία χαρακτηριστική περίπτωση του Μαουρίτσιο).
Αυτό το τελευταίο ασφαλώς και εγγυάται –εκτός απροόπτου- ότι την Κυριακή στη «ζούγκλα» και στο «κολαστήριο» η ποιοτική τετράδα που αποτελεί την δύναμη πυρός θα είναι 100% ετοιμοπόλεμη. Παράλειψη θα ήταν βέβαια να μην αναφερθούμε στην ιδιαίτερα «μεστή» απόδοση του νεαρού Πέλκα, ο οποίος όμως θα πρέπει να βρει τρόπο να αποφεύγει τα εύκολα φάουλ και τις κίτρινες που τα συνοδεύουν. Η διαιτησία δεν είχε προβλήματα. Και κάτι ακόμη: Όταν μιλάμε για «ποιότητα» και για «άλλο επίπεδο» εύκολα μπορούμε να το διαπιστώσουμε, αν δώσουμε προσοχή στο παιχνίδι συγκεκριμένων παικτών.
Δύο λόγια για την «σφαγή του Σαββάτου». Για πολλούς εθεωρείτο από σίγουρη ως αναμενόμενη, γιατί δεν πήγαινε άλλο. Ο Μαρινάκης ήταν στα σχοινιά και κάπως θα έπρεπε να βρεθεί λύση για να μην καθηλωθεί στο καναβάτσο. Λίγο η καλή «συμπεριφορά» ορισμένων παικτών του Πανιωνίου, οι οποίοι βέβαια στο τέλος είχαν μετανιώσει για την «φιλοξενία» που απλόχερα έδωσαν, λίγο η αντίστοιχη καλή διάθεση για να τελειώσουν μέσα σε ένα κλίμα συναίνεσης και φιλίας τα 90 λεπτά από τις δύο ομάδες, περίμεναν ότι θα βοηθούσαν να περάσει ως «σερ Τάκης» ανώδυνα από τη μεγάλη δοκιμασία. Δυστυχώς όμως τα πράγματα γύρισαν ανάποδα γιατί οι «ξυλοσχίστες» της ενδεκάδας που κατέβασε δεν κατάφεραν να κρατήσουν όλη αυτή την ευνοϊκή και συναινετική συγκυρία.
Και μπροστά στην καταστροφή εμφανίζεται ο διάδοχος του Παπουτσέλη, όπως επίσης και ο διάδοχος του Αλεξανδρή. Ο σφαγέας διαιτητής και ο βουτηχτής παίκτης. Το αποτέλεσμα αλλοιώνεται και διπλοαμπαρώνεται με μια ακόμη απίστευτη απόφαση, με το να αρνηθεί ο Αθηναίος ρέφερι πέναλτι-μαρς στους γηπεδούχους που θα ισοφάριζαν το αποτέλεσμα. Το τι ακολούθησε είναι γνωστό. Οι καλοπροαίρετοι και θετικά διατεθειμένοι παράγοντες του Πανιωνίου με επικεφαλής τον πρόεδρό τους χίμηξαν εξαγριωμένοι απέναντι στους σφαγείς τους. Η ιαχή «πουλημένε, πουλημένε» και «αλήτες, αλήτες» δονούσε την ατμόσφαιρα.
Φυσικά όσοι έβλεπαν το παιχνίδι στην τηλεόραση περιστασιακά και αποσπασματικά και μερικές φορές χωρίς ήχο παρακολουθούσαν τα διαδραματιζόμενα. Ο εντεταλμένος του συνδρομητικού προσπαθώντας να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του και να διαφυλάξει τη θέση του (έχουν γίνει πολλές απολύσεις στο παρελθόν με απαίτηση Καραπαπά), το πέρασε το θέμα… διακριτικά. Τόσο διακριτικά τοποθετήθηκε και στην περίπτωση του ανύπαρκτου πέναλτι λέγοντας συνεχώς γιατί και ο ίδιος είχε αντιληφθεί το έγκλημα ότι ο διαιτητής ήταν πολύ κοντά στη φάση. Το επαναλάμβανε συνεχώς και ενόχως. Επίλογος: ο Ιβάν Σαββίδης είναι ο νέος χαλίφης. Αρα, θα πρέπει να βρούμε τίτλο για τον πρώην χαλίφη. Μάλλον μετά τις τόσες σφαγές στα πρώτα κιόλας παιχνίδια του πρωταθλήματος, ο τίτλος και ο χαρακτηρισμός του μακελάρη του πάει γάντι.
