Ακρως απογοητευτικά είναι για το ποδόσφαιρό μας τα αποτελέσματα έρευνας της ευρωπαϊκής ένωσης επαγγελματικών λιγκών.
Όχι ότι δεν το ξέραμε πως το ποδόσφαιρό μας συγκινεί, πλέον, λίγους και ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί που πηγαίνουν στο γήπεδο.
Όμως, ακόμη κι όταν το ξέρεις πως τα γήπεδα έχουν αδειάσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ότι ο κόσμος δεν βρίσκει κανένα λόγο να τα επισκεφτεί και να παρακολουθήσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, είναι… σοκαριστικό να διαβάζεις ότι βρισκόμαστε στην 27η θέση στην Ευρώπη σε προσέλευση θεατών.
Πίσω από πρωταθλήματα 2ης και 3ης εθνικής κατηγορίας σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι ο μέσος όρος αυτών που πηγαίνουν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στην Ελλάδα.
Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης έρευνας γίνονται γνωστά σε μια περίοδο που στην Ελλάδα κάποιοι άρχισαν τις υπερβολές, εξαιτίας του γεγονότος ότι έχουμε μετά από πάρα πολλά χρόνια ανταγωνιστικό Πρωτάθλημα στην Superleague, με τρεις ομάδες να διεκδικούν την κατάκτησή του.
Δεν είπε κανείς ότι δεν είναι καλό αυτό. Ουδείς ισχυρίστηκε πως δεν πρόκειται για θετική εξέλιξη.
Όμως, δεν έγινε και καμιά επανάσταση στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Δεν λύθηκε το πρόβλημα εξαιτίας του οποίου ο κόσμος δεν πηγαίνει στο γήπεδο.
Θα μου πείτε ότι από κάπου πρέπει να αρχίσουμε. Δεν θα γίνουν όλα από τη μία μέρα στην άλλη.
Πράγματι. Κι εγώ αυτό λέω, ότι δεν θα γίνουν, δηλαδή, όλα έτσι ξαφνικά, όπως λέω, επίσης, ότι υπάρχουν πάρα πολλά που πρέπει να γίνουν ώστε να πάμε, έστω, σε έναν μέσο όρο προσέλευσης 7-9.000 θεατών.
Όπως, για παράδειγμα, γίνεται στις σκανδιναβικές χώρες, ή στην Ουκρανία, στο Βέλγιο.
Δεν είμαι αιθεροβάμονας για να πιστεύω ότι μπορούμε να έχουμε μέσους όρους προσέλευσης θεατών στο ελληνικό ποδόσφαιρο της τάξεως των 19.000 που έχει η Ολλανδία, πολύ δε περισσότερο της τάξεως των 35.000 που έχει η Premier League ή των 42.000 που έχει η Bundesliga.
Για να διπλασιάσουμε, όμως, τους δικούς μας μέσους όρους, πρέπει να παίζεται στην Superleague πιο θεαματικό ποδόσφαιρο, να υπάρχουν καλύτεροι αγωνιστικοί χώροι, καλύτερες συνθήκες στις κερκίδες, ευκολότερη πρόσβαση στα γήπεδα, να υπάρχουν λόγοι για να πάει όλη η οικογένεια να παρακολουθήσει έναν αγώνα και όχι αποκλειστικά οι άνδρες.
Και για να συμβούν όλα τα παραπάνω, χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά. Δουλειά την οποία δεν βλέπω κανέναν στην Ελλάδα να ενδιαφέρεται για να την κάνει…
