Βάζω στοίχημα ότι στην Ακτή Ελεφαντοστού, δεν γνωρίζουν ιδιαίτερα αυτή την παροιμία. Υπάρχει και σε English Version όμως άντε να τους το πεις και να το καταλάβουν όπως ακριβώς το λέμε εμείς. Μικρή σημασία έχει. Γι΄ αυτούς. Για εμάς νομίζω πως θα πρέπει να έχει αρκετά μεγάλη. Η Ελλάδα θα παίξει τα ρέστα της κόντρα στους Ιβοριανούς. Πότε; Την Τρίτη το βράδυ. Την τελευταία αγωνιστική δηλαδή των ομίλων.
Τι σημαίνει αυτό; Πως με γκρίνια, με μουρμούρα, με κράξιμο, με επεισόδια, με ένταση, πάλι θα είμαστε εκεί για να διεκδικήσουμε. Την πρόκριση στις «16» καλύτερες ομάδες του κόσμου! Ανήκουμε εκεί; Μάλλον όχι. Όμως άντε να πείσεις τους υπόλοιπους ότι δεν είμαστε μία εξ΄ αυτών αν όντως βρεθούμε εκεί. Στο ποδόσφαιρο, είτε μας αρέσει, είτε όχι, ένα κι ένα κάνουν δύο. Κι όσο και αν λοιδορείται αυτή η εθνική ομάδα, από τους ίδιους τους Έλληνες, άλλο τόσο μοιάζει να τους πριζώνει γι΄ αυτό το κάτι παραπάνω που μπορεί να προσφέρει.
Στο Μουντιάλ αυτό έχουμε δει ομάδες να προσπαθούν να παίξουν. Την Αυστραλία να αποκλείεται αλλά να αφήνει εξαιρετικές εντυπώσεις. Την Κόστα Ρίκα να παίζει μπαλάρα με τους Ουρουγουανούς, που έπειτα κέρδισαν τους Άγγλους. Για την Ολλανδία ήταν μάλλον αναμενόμενο, ενώ σε γενικές γραμμές, οι περισσότερες ομάδες το παλεύουν. Η Ελλάδα δεν προσελκύει το κοινό. Δεν παίζει απαραίτητα άσχημα, αλλά δεν παίζει και καλά. Δεν είναι εντυπωσιακή. Δεν σκοράρει με ευκολία. Προς το παρόν δεν έχει κουνήσει ούτε μία φορά τα αντίπαλα δίχτυα. Δεν… Αρκετά «δεν»…Όχι τόσα όμως για να δημιουργήσει λύπηση. Την Ελλάδα την λυπήθηκαν ίσως στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994. Την λυπόμασταν όλοι εμείς που την βλέπαμε να διασύρεται χρόνια τώρα, μη μπορώντας να προκριθεί σε μεγάλες διοργανώσεις και με τον κόσμο να αρνείται ακόμη και… δωρεάν να πάει στο γήπεδο για να την παρακολουθήσει. Την σημερινή εθνική, δεν την λυπούνται.
Είναι βέβαιο πως την φοβούνται. Όχι για να μην διασυρθούν. Σε καμία περίπτωση. Για να μην την πατήσουν. Όπως την πάτησε η Ιαπωνία, που έβλεπε με παίκτη παραπάνω να μην μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρία και να κινδυνεύει κιόλας κάποιες στιγμές. Όπως φοβάται και η Ακτή Ελεφαντοστού. Είναι σίγουρο πως φοβάται. Ξέρει πως είναι καλύτερη. Πιθανώς φαβορί. Ξέρει όμως ότι.. μία στραβή μπορεί να γίνει. Ότι οι Έλληνες είναι απρόβλεπτοι. Τους πιάνει ένα παράξενο πείσμα. Δεν νικιούνται εύκολα. Δεν σε νικούν αλλά και δεν τους νικάς εύκολα. Είναι πια ξεκάθαρο. Αυτή είναι η ταυτότητα μας. Με αυτήν πορευόμαστε και έτσι θα συνεχίσουμε και στο τελευταίο ματς.
Προσωπικά δεν μου αρκεί πια η συμμετοχή. Όλοι έχουμε περισσότερες απαιτήσεις. Θέλουμε καλύτερο ποδόσφαιρο, θέλουμε την πρόκριση. Όμως η Ελλάδα καταφέρνει να τα παίξει όλα για όλα στο τελευταίο ματς. Ούτε ξεφτιλίστηκε, ούτε είπε πρόωρα «αντίο». Είναι εκεί και επιμένει να κάνει όλους εμάς να ελπίζουμε. Κατάφερε αυτό που ελάχιστοι μπορούν. Να μας έχει καθηλωμένους όλους το βράδυ της Τρίτης στις τηλεοράσεις. Η μισή χώρα και παραπάνω θα βλέπει εθνική Ελλάδας. Κι αυτό μόνο χαρά μπορεί να φέρει. Καμία λύπηση γι΄ αυτή την εθνική…
