Είμαστε γενικά η χώρα των άκρων. Στα άκρα ο ενθουσιασμός, στα άκρα η απογοήτευση. Στα άκρα η αγάπη, στα άκρα η αντιπάθεια. Αρκεί να ασχολούμαστε με κάτι. Με κάποιον. Ξεκάθαρα πράγματα. Η Πορτογαλία δεν ήταν η καλύτερη ομάδα του Euro 2016. Ούτε το καλύτερο ποδόσφαιρο έπαιξε. Είχε και ρέντα; Είχε. Ποιος δεν έχει; Για να φθάσεις στην κατάκτηση ενός τροπαίου, μέσα σε λίγα ματς που έχει το τουρνουά, πρέπει να έχεις και ρέντα. Δεν είχε η Ελλάδα το 2004; Είχε; Δεν είχαν οι επόμενοι που τα πήραν; Είχαν; Δεν είχαν οι προηγούμενοι; Όλοι έχουν.
Η Ολλανδία στο Μουντιάλ του 2010 θυμάται ακόμη ένα πλασέ του Ρόμπεν στον τελικό που έφυγε η μπάλα ελάχιστα έξω. Αν έμπαινε θα ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια. Το ίδιο ισχύει για την Γαλλία προχθές, με το δοκάρι στο φινάλε ή την κεφαλιά του Γκριζμάν, το ίδιο ίσχυε όμως και για την Ιταλία το 2000, που στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων ισοφαρίστηκε με ένα γκολ του Βιλτόρ, που η μπάλα πέρασε από… κλειδαρότρυπα. Όσο υπάρχει ποδόσφαιρο, για τέτοιες ιστορίες θα μιλάμε.
Κυνικά όμως αυτό που μένει είναι το αποτέλεσμα. Ο τροπαιούχος. Αυτός που είναι στην κορυφή. Κακώς; Μπορεί. Όμως έτσι είναι. Έτσι ήταν πάντα. Κι αυτή τη φορά, στην κορυφή είναι η Πορτογαλία. Η Πορτογαλία του Φερνάντο Σάντος. Που πραγματικά προσπαθώ να καταλάβω για ποιον λόγο έχει γίνει αντικείμενο χλευασμού ή αντιπάθειας. Ειλικρινά αρνούμαι να μπω στη λογική αυτή, όμως… το παλεύω. Προσπαθώ.
Ο Σάντος είναι ένας ικανότατος προπονητής, που το έχει δείξει σε όποια ομάδα και αν δούλεψε. Ήταν πάντα αξιοπρεπής, αρνούνταν να μπει στη λογική του γλυψίματος στον κόσμο για να κερδίσει κάποια θέση. Όπου πήγε και τον εμπιστεύτηκαν έδειξε έργο. Στην ΑΕΚ ποτέ κανείς δεν ψέλλισε τη λέξη πρωτάθλημα και στο τέλος ορισμένοι τον κατηγορούσαν γιατί δεν το πήρε επειδή… έβαλε ένα απίθανο γκολ ο Νατσούρας. Στον ΠΑΟΚ το ίδιο. Από εκεί που είχε ξεχαστεί η λέξη «πρωτάθλημα» στο τέλος οι «οχτροί» εντός συλλόγου μάλιστα, στεκόταν στο γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ… δεν ήταν εντυπωσιακός.
Ο Σάντος ουδέποτε κορόϊδεψε. Αυτός ήταν και αυτός είναι. Δεν μίλησε ποτέ για εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, δεν έκανε ποτέ κουβέντα για κάτι που θα αρέσει σε όλους αλλά… δεν θα είναι αποτελεσματικό. Προτιμούσε πάντα να παίρνει το αποτέλεσμα, γιατί στο φινάλε αυτό είναι που μένει. Με την ίδια αξιοπρέπεια δούλεψε και στην εθνική Ελλάδας. Την κράτησε σε εξαιρετικό επίπεδο και την έφερε ακόμη ψηλότερα. Έχοντας μία πολύ δύσκολη αποστολή. Να διαδεχθεί τον Ρεχάγκελ. Υπερασπίστηκε την χώρα μας σχεδόν σαν πατριώτης σε ορισμένες συνεντεύξεις Τύπου. Δεν το έκανε από υποκρισία, αλλά επειδή έτσι το αισθάνθηκε. Ακόμη και τώρα, που ήταν στον έβδομο ουρανό και θα μπορούσε να κρατάει… μούτρα στον Γκιρτζίκη, θυμήθηκε τους έλληνες, την Ελλάδα, την αγάπη και την βοήθεια που του παρείχε, γιατί εκεί έτρωγε ψωμί.
Η Πορτογαλία πήρε το τρόπαιο όχι μόνο γιατί ήταν ο Σάντος. Όμως σίγουρα, ο εν λόγω προπονητής, έβαλε την σφραγίδα του σε μία ομάδα που έχει ήδη μείνει στην ιστορία. Κατόρθωσε πολλά που θα εκτιμηθούν σε βάθος χρόνου. Σε αυτούς που δεν είναι αρεστός, είναι σίγουρο πως… δεν έγινε περισσότερο. Όλο και κάτι θα βρούνε. Για παράδειγμα πως.. δεν έκανε και κάτι σπουδαίο. Δεν πήρε ας πούμε και το… Παγκόσμιο Κύπελλο. Άλλωστε «Euro πήρε και η Ελλάδα». Την οποία πάντως ένας Πορτογάλος μοιάζει να εκτιμάει λίγο παραπάνω…
