Οι Βρετανοί μπορεί να έχουν τα χίλια στραβά, όμως σε κάτι που οφείλουμε να τους παραδεχθούμε, είναι στην λατρεία που δείχνουν στην εθνική τους ομάδα. Είτε μιλάμε για Άγγλου, είτε για Ιρλανδούς, για Ουαλούς κ.ο.κ. «Έτσι μάθανε από παιδιά» που λέει και το σύνθημα. Το καλύτερο της ιστορίας είναι ότι αυτό το πάθος, περνάει και στους ποδοσφαιριστές. Γουστάρουν τρελά να παίζουν για την εθνική τους, ανεξάρτητα από τα συμβόλαια που μπορεί να έχει ο καθένας από αυτούς με τους συλλόγους τους. Πρώτα βάζουν την εθνική τους.
Ο Γκάρεθ Μπέιλ είναι ένας από αυτούς. Προφανώς και θα μπορούσε να το υποτιμήσει ελαφρώς το θέμα. Ποια Ουαλία τώρα, όπως θα έλεγαν αρκετοί στην Ελλάδα. Έχει καμία πιθανότητα να πάρει το Euro; Όχι. Έχει πιθανότητες να φθάσει ψηλά; Δύσκολα. Ακόμη και μία πρόκριση όμως, είναι ιστορική για τους Ουαλούς και για τον κάθε Μπέιλ, θα ισοδυναμεί με… πέντε Τσάμπιονς Λιγκ που λέει ο λόγος. Κατά σύμπτωση βέβαια, θαρρείς και η μπάλα θέλει να απονείμει δικαιοσύνη έστω και άτυπα μερικές φορές, ο Μπέιλ, είναι αυτός που έχει πάρει από το χέρι τους Ουαλούς και τους οδηγεί. Γιατί αυτό είναι που του αξίζει.
Ένας ποδοσφαιριστής, που λίγο έλειψε να πιστέψουμε πέρυσι πως είναι το μεγαλύτερο παλτό που πέρασε από την Ρεάλ Μαδρίτης. Τέτοιου είδους συμπεράσματα άλλωστε, ειδικά στην χώρα μας βγαίνουν πανεύκολα. Η ισοπέδωση και η αποθέωση, απέχει άλλωστε μία κλωστή. Ο Μπέιλ ήταν ένας Ουαλός, που κατόρθωσε να αναδειχθεί στην Πρέμιερ Λιγκ. Σε μία ομάδα που δεν ήταν από τις λεγόμενες μεγάλες. Ένα παιδί που δεν έκανε πρωταθλητισμό. Ούτε στην Σαουθάμπτον, ούτε και στην Τότεναμ. Παρόλ΄ αυτά ανάγκασε τους «μεγάλους» να στρώνουν πολλά χρήματα στα πόδια του. Τον κέρδισε η Ρεάλ Μαδρίτης που έδωσε τα περισσότερα. Δεν θα σταθώ στο πόσα. Δεν με ενδιαφέρει και τόσο.
Ίσως αυτό ήταν που τον «έφαγε» κιόλας. Ο Μπέιλ, στα 25 του χρόνια, κλήθηκε να παίξει σε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ στον κόσμο και να κρίνεται ως ο άνθρωπος των 100εκ. Ευρώ και όχι ως ένας ποδοσφαιριστής που για πρώτη φορά βρισκόταν σε αυτό το επίπεδο, για πρώτη φορά έπρεπε να κάνει πρωταθλητισμό, για πρώτη φορά είχε γύρω του παίκτες παγκόσμιας κλάσης, για πρώτη φορά έπρεπε υπό σφοδρή πίεση να κάνει την διαφορά. Πέρα από κάποιες αναλαμπές, όπως στον τελικό κυπέλλου, δεν κατάφερε να ανταποκριθεί απόλυτα. Κι οι κριτικές ήταν τόσο σκληρές, που θα πίστευε κανείς πως θα έπρεπε η Ρεάλ να τον είχε διώξει με τις κλωτσιές.
Ο Μπέιλ φέτος απλώς προσαρμόστηκε. Τι έκανε; Ήταν εκεί όταν έλειπε ο Ρονάλντο ή ο Μπενζεμά. Πήρε συχνά την Ρεάλ στις πλάτες του, πέτυχε καθοριστικά γκολ, ήταν μεγάλος μπελάς για τους αντιπάλους του, πήρε σε επίπεδο τίτλων το Τσάμπιονς Λιγκ και έκανε την διαφορά σε μία ομάδα που ο καθένας έχει τέτοιο ρόλο. Οφείλει να κάνει την διαφορά. Τώρα, ως ηγέτης πια, αναδεικνύεται και στην εθνική Ουαλίας. Όπου είναι κάτι παραπάνω. Είναι αυτός που εμπνέει τους συμπαίκτες του, είναι ο αρχηγός, η σημαία, το είδωλο, ο άνθρωπος που όλοι περιμένουν να κάνει το κάτι παραπάνω. Μου φαίνεται πως τα καταφέρνει πολύ καλά και μακάρι να συνεχίσει έτσι.
Πάντως σίγουρα, αυτό το… παλτό, θα πρέπει να κάνει αρκετό κόσμο να αναθεωρήσει τουλάχιστον τον τρόπο της ποδοσφαιρικής του σκέψης. Υπάρχουν αρκετοί παράγοντες για να μπορέσει οποιοσδήποτε να μπολιαστεί σε έναν σύλλογο. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσο κοστίζει…