Η συνέντευξη ποταμός του Ιβάν Σαββίδη, για όλους και για όλα, προκάλεσε σάλο, αντιδράσεις, θεωρήθηκε πολιτική παρέμβαση και άνοιξε τους Ασκούς του Αιόλου. Κι αυτό γιατί οι αναφορές του στον Τσίπρα («μου θυμίζει τον Πούτιν») και στον Κυριάκο Μητσοτάκη («δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός») δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες.
Όλα αυτά με αφορμή το πρόστιμο των 38.000.000 ευρώ που επιβλήθηκε στη ΣΕΚΑΠ και πρέπει να πληρώσει ο ίδιος. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά παρακάλεσε τον Σαββίδη να πάρει την δημόσια ΣΕΚΑΠ για να μην πέσει σε χέρια Τούρκων! Ο Σαββίδης δέχθηκε μετά από έντονες πιέσεις, πλήρωσε αρχικά 5.000.0000 ευρώ και πήρε την χρεωμένη καπνοβιομηχανία που πήγαινε για λουκέτο, διατηρώντας τις θέσεις εργασίας στην ευαίσθητη περιοχή της Θράκης.
Το κράτος σήμερα, θυμήθηκε να επιβάλει πρόστιμο στην ΣΕΚΑΠ για λαθρεμπόριο (!) που μαζί με τα πρόστιμα αγγίζει τα 38.000.000 ευρώ. Το περίεργο του πράγματος είναι ότι οι αξιωματούχοι που είχε διορίσει στην διοίκηση της εταιρίας η τότε κυβέρνηση αθωώθηκαν (!) αλλά ο Σαββίδης καλείται τώρα έξι χρόνια μετά να πληρώσει πρόστιμο για το δικό τους αδίκημα για το οποίο κρίθηκε ότι είναι αθώοι!
Τρελοκομείο! Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Άρα κανένας ένοχος, αλλά κάποιος να πληρώσει το πρόστιμο! Και το μάρμαρο πέφτει στον Σαββίδη. Είναι αυτό ηθικό; Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά που υποστηρίζει ότι ο Σαββίδης έπρεπε να γνωρίζει τι παίρνει. Ας πρόσεχε, λένε σήμερα!
Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι πρακτικές, παίρνεις μια δημόσια εταιρία σήμερα και σου βάζουμε κι ένα πρόστιμο αύριο, όχι απλά δεν προσελκύει επενδυτές αλλά αντίθετα τους διώχνει μακριά. Κι αυτό γιατί το τοπίο είναι εξαιρετικά θολό και η τύχη του κάθε επιχειρηματία εξαρτάται από τις πολιτικές του διασυνδέσεις. Είναι κάτι που μας εκθέτει ως χώρα και το πάθημα του Ιβάν Σαββίδη αποτελεί το πλέον τελευταίο όσο και κραυγαλέο παράδειγμα.