Αλλον έναν περίπατο τον μετέτρεψε σε ντέρμπι ο ΠΑΟΚ, μέχρι να πάρει τη νίκη που την άξιζε 100%. Οπως και στο παιχνίδι με την ΑΕΚ, ενώ ήταν συντριπτικά ανώτερος, βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, επιτρέποντας στον Ατρόμητο να σκοράρει με το μοναδικό καλό σουτ που είχαν επιχειρήσει οι παίκτες του έως εκείνη τη στιγμή. Τούντορ και παίκτες έπρεπε, για δεύτερη φορά σερί, να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Και το έβγαλαν στο δραματικό φινάλε, χωρίς η ομάδα να έχει τόσο υψηλά στάνταρ απόδοσης στο δεύτερο ημίχρονο, σε σχέση με το πρώτο.
Σ' αυτό το πρώτο ημίχρονο ο ΠΑΟΚ ήταν καλός σε όλους τους τομείς. Δεν κινδύνευσε ούτε μία φορά, είχε κατοχή μπάλας 60-40, επιχείρησε αρκετές καλές επιθέσεις και έχασε δύο ευκαιρίες, από τις οποίες η μία κλασική με την αποτυχία του Αθανασιάδη να πλασάρει εξ επαφής και η άλλη με το απίθανο σουτ του Κάτσε που έστειλε την μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι.
Το πιο ευχάριστο ήταν ότι η ομάδα έπαιξε ποδόσφαιρο κατοχής. Επέβαλε τον δικό της ρυθμό, έδειξε ότι μπορεί αυτή να είναι το αφεντικό του αγώνα και, αν μη τι άλλο, άφησε την ελπίδα ότι στο δεύτερο ημίχρονο θα βρει τρόπο και να σκοράρει. Στα 35 πρώτα λεπτά υπήρχε μόνο ο ΠΑΟΚ στο γήπεδο, ο Ατρόμητος ισορρόπησε στο τελευταίο δεκάλεπτο, αλλά ο Ολσεν δεν ανησύχησε ούτε μία φορά. Αν η τύχη ευνοούσε τον Κάτσε, αν ο Κλάους δεν έχανε το άχαστο και αν ο Πέλκας δεν παρασυρόταν σε επιπολαιότητες επιμένοντας να ντριπλάρει, ίσως το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό.
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια σε όλα τα ματς στο Περιστέρι ο ΠΑΟΚ ήταν ο φτωχός συγγενής της αναμέτρησης και ο Ατρόμητος ο πρωταγωνιστής. Η εικόνα, λοιπόν, του πρώτου ημιχρόνου ήταν πολύ σημαντική και πολύ ενθαρρυντική. Γιατί άλλο είναι να λες ότι θέλεις να είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και άλλο να μπορείς να το κάνεις. Ο ΠΑΟΚ του Τούντορ, με τον τρόπο που παίζει, δείχνει ότι μπορεί.
Mε την ίδια στόφα μπήκε ο ΠΑΟΚ και στο δεύτερο ημίχρονο, ωστόσο κάτι φαινόταν να μην πηγαίνει καλά στο κέντρο με τις μεταβιβάσεις. Ετσι, στα πρώτα 15 λεπτά, δεν έγινε ούτε μια αξιόλογη επίσκεψη στα καρέ του Ατρόμητου κι αυτό καθόλου δεν άρεσε στον Τούντορ, που, στο μεταξύ, είχε μετατρέψει σε χαφ τον Αθανασιάδη. Με την κίνηση να “ρίξει” στο ματς τον Μπερμπάτοφ θέλησε να δώσει μεγαλύτερο ειδικό βάρος στην επίθεση, αλλά και να οργανώσει καλύτερα την ανάπτυξη της ομάδας. Πόνταρε προφανώς στο “ανέβασμα” του Πέλκα, αλλά και την αξιοποίηση ελεύθερων χώρων από τα πλάγια με τον Μακ και τον Ροντρίγκεζ.
Ολα καλά, αλλά δεν υπολόγισε την... κατάρα. Ενα αξιόλογο σουτ ο Ατρόμητος και, από το πουθενά, 1-0! Το σουτ του Κάτσε στο δοκάρι, το σουτ του Ούμπιντες στα δίχτυα του Ολσεν. “Αυτά έχει το ποδόσφαιρο”, λένε συχνά προπονητές και παίκτες, αλλά συνήθως ο ΠΑΟΚ είναι το θύμα της παραδοξότητας. Σε ένα παιχνίδι, λοιπόν, στο οποίο ήταν σαφώς ανώτερος και χωρίς ο αντίπαλος να έχει δημιουργήσει ούτε μία ευκαιρία, ο ΠΑΟΚ βρέθηκε να χάνει και ήταν υποχρεωμένος να παλέψει για μία ακόμη ανατροπή.
Ο Τούντορ επιστράτευσε τον Ζάιρο αντί του Αθανασιάδη για να κάνει πιο ευέλικτο το σχήμα στην επίθεση, αλλά το πρόβλημα στην ανάπτυξη δεν λύθηκε. Τζιόλης και Κάτσε άρχισαν να κουράζονται, Ροντρίγκεζ και Μακ δεν έβρισκαν χώρους, ο Μπερμπάτοφ πάλευε μόνο, οπότε αρχίσαμε, λογικά, να αναρωτιόμαστε πώς θα έρθει το γκολ. Κι όμως, ήρθε. Επιτέλους, θέλησε η μπάλα να κάνει τα κέφια του ΠΑΟΚ, δίνοντας στον Μπερμπάτοφ τη δυνατότητα να ανοίξει λογαριασμό με τα αντίπαλα δίχτυα.
Απέμεναν 20 λεπτά, μαζί με τις καθυστερήσεις και ο ΠΑΟΚ έπρεπε να πάρει αυτό για το οποίο από το ξεκίνημα έδινε μάχη. Με πολλούς επιθετικογενείς παίκτες, υπήρχε πάντα ο κίνδυνος της ζημιάς σε μια αντεπίθεση του Ατρομήτου. Αφού, λοιπόν, η τύχη χαμογέλασε πάλι στον ΠΑΟΚ στη φάση που ο Ουσέρο αστόχησε από τα δύο μέτρα, μπήκαμε στο τελευταίο δεκάλεπτο με την αίσθηση ότι θα έχουμε χιτσκοκικό τέλος. Οντως, έτσι έγινε. Μετά το φάουλ – πέναλτι, που (κακώς) σούταρε ο Τζαβέλλας, από τη στιγμή που υπήρχε ολόκληρος Μπερμπάτο, ήρθε η μαγική στιγμή του 90' + 1' για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Κόρνερ, αποτυγχάνει να σουτάρει ο Μπερμπάτοφ, η μπάλα στρώνεται στον Μακ κι εκείνος την καρφώνει στα δίχτυα, σαν μια εξιλέωση για τα... άπειρα γκολ που έχασε στα προηγούμενα παιχνίδια.
Ηταν μια νίκη πεντακάθαρη, που ο ΠΑΟΚ την άξιζε. Μια νίκη που θα έπρεπε να την έχει εξασφαλίσει από νωρίς, αλλά που δείχνει , όπως και στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, τον χαρακτήρα αυτής της ομάδας. Δεύτερη ανατροπή, μέσα σε λίγες μέρες. Δεν είναι απλή υπόθεση. Το κυριότερο: Ενόψει των αγώνων με την Ντόρτμουντ και τον Ολυμπιακό, ο κόσμος του δεν “ξενέρωσε”. Αντίθετα, γεύτηκε μια ακόμη μεγάλη χαρά. Ερχονται τώρα δυο συναρπαστικές βραδιές στην Τούμπα...
ΥΓ. Για τη διαιτησία του Καλογερόπουλου και των βοηθών του, μία μόνο κουβέντα. Οι άνθρωποι είναι επιστήμονες...
